Rozdział 10 "Harry! Ona mi nie pozwala być dżentelmenem! Zrób coś!"

Koniecznie zajrzyj do ORGANIZATORA, znajdziesz informacje na temat rozdziałów i bohaterów lub możesz zapisać się do sekcji "informowani", by być powiadamianym o nowych rozdziałach.

-Nareszcie  w domu!- wykrzyczał uradowany Louis, gdy opuszczaliśmy lotnisko w Londynie.

-Kto w domu, ten w domu- napomknęłam, robiąc smutną minę. Od ponad miesiąca nie miałam okazji spotkać się z rodzicami czy przyjaciółmi i muszę przyznać, że bardzo mi ich brakuje. Oni mnie zawsze wspierali i nie pozwalali na żadne troski, poza tym znali mnie od podszewki, więc czułam się w ich towarzystwie zupełnie swobodnie. A teraz? Niby mam chłopaków, ale nie da się zaufać komuś bezgranicznie po dosłownie kilku tygodniach znajomości, prawda? Na dodatek jeszcze nie jestem w stosunku do nich zupełnie fair.

Louis zdawał się nie zrozumieć o co mi chodziło, bo wzruszył jedynie ramionami i uśmiechnął się niewinnie, po czym dostał łokciem w ramię od Harry’ego. Loczek posłał mu zniecierpliwione spojrzenie i ten dopiero teraz zrozumiał swoje zachowanie.

-Błagam, wybacz mi!- szatyn rzucił się przede mną na kolana, owijając swoje silne ramiona wokół moich nóg i lamentował tak głośno, że każdy przechodzień musiał się obejrzeć na teatrzyk, jaki wyprawialiśmy. Nie obeszło się również bez fotoreporterów. Chciałabym wiedzieć jak oni to robią, że wszędzie są.

-Louis, już koniec, wstań- zachichotałam, ale ani myślał mnie puścić.

-Najpierw mi wybaczysz- oznajmił z wielkim przekonaniem i nie odrywał wzroku od moich oczu.

-Więc tak się bawimy? Tylko musisz mieć świadomość, że ja zawsze wygrywam „bitwy na nie-mruganie”- powiedziałam groźnie, ale to go nie zniechęciło. Przeszywaliśmy się wzrokiem coraz bardziej na środku lotniska.

-Dajcie już spokój- rzekł nico zirytowany Liam. –W domu będziecie się bawić.

-Właśnie o to chodzi, Daddy. Stella nie ma gdzie mieszkać- szepnął wyjaśniająco blondyn.

-Dobra to robimy tak- Stella wprowadza się do mieszkania mojego i Lou. Nie pozwolę mojej dziewczynie gnieździć się w jakichś podejrzanych hotelach, gdy mamy tyle wolnych pokoi- zarządził Harry, a wszyscy się na niego spojrzeli.

-No co?

-Nic, nic, po prostu zadziwiająco szybko podjąłeś decyzję, a rano nie mogłeś się zdecydować, które trampki założyć, przez co się niemal nie spóźniliśmy na samolot, nie żeby nam zależało czy coś- wyjaśnił Zayn i machnął ręką. Hazza w odpowiedzi przewrócił teatralnie oczami i kazał się nam już zbierać. Nie wyglądał za dobrze, miał podkrążone oczy i raz po raz kichał.

Zrezygnowany Tomlinson rozluźnił ręce, po czym oswobodził mnie z uścisku, wstał i łapiąc za bagaż, skierował się ku wyjściu.

-Idziemy?- krzyknął, zauważywszy, że ciągle stoimy w miejscu. –Idziemy czy będziecie się tak dalej gapić?- krzyknął ponownie. Obudziliśmy się jakby z transu i skierowaliśmy za nim.

Atmosfera w zespole stała się ostatnimi czasu bardzo napięta. Nie miałam pojęcia co się stało. Tak z dnia na dzień chłopcy przestali się dogadywać. Zaczęło dochodzić do konfliktów, których w żaden sposób nie można było załagodzić. Na początku Liam próbował wszystkich uspokajać, ale jego wysiłki szły na marne. Widząc brak jakichkolwiek efektów, zaprzestał prób.

Od tygodnia czuję się jak w domu wariatów, znaczy zawsze uważałam, że są pokręceni, ale przez te kilka dni stali się kompletnie nieznośni. Może to z przemęczenia? Zazwyczaj niewyspani i zapracowani ludzie łatwiej się irytują. Poza tym są narażeni na stres. Ja w sumie też, ale przyzwyczaiłam się do tego. Oni są w show-biznesie dopiero niecałe dwa lata, a ja dziesięć, więc niektóre sprawy po prostu już mnie nie wzruszają, a ich ciągle mogą dobijać. Szczerze byłam już zmęczona całą tą sytuacją. Rozważałam powrót do USA, zamiast przyjazdu do Londynu, ale Evelyn uznała, że ja i Harry nie powinniśmy przerywać naszego związku, tylko jeszcze bardziej go podkręcić- cokolwiek to znaczy, zwłaszcza, jeśli przypomnieć sobie jej poprzednie zwariowane pomysły.

-Tomlinson, ostrzegam cię, puść moją torbę, a nikomu nie stanie się krzywda- powiedziałam w miarę spokojnie, ciągnąc za drugi koniec mojej własności.

-Pomogę ci!- wypowiedział zawzięcie.

-Nie musisz, poradzę sobie sama- odrzekłam coraz mocniej ciągnąc za materiał, ale nie dawał za wygraną.

-Harry! Ona mi nie pozwala być dżentelmenem! Zrób coś!- ponaglił go przyjaciel, jednak chłopak nie odpowiedział. Otwierał już kolejną, chyba trzecią paczkę chusteczek, bo okropny katar nie dawał mu spokoju. Nie miał ochoty na konwersację, wyciągnął klucze, podszedł do drzwi wejściowych i zniknął za progiem.

-Louis…

-Stella, poważnie. Puść. Tą. Cholerną. Torbę. Wniosę ją za ciebie, żebyś nie musiała się przemęczać.

-Słuchaj pasiasty, primo- jeśli chciałeś mi pomóc, dlaczego nie zaproponowałeś tego osiem godzin temu, hmm? I secundo, w tej torebce mieści się tylko telefon i błyszczyk, a w tej drugiej- pokazałam mu właściwy bagaż- reszta rzeczy, więc bądź łaskaw zając się tą rzesztą, a mini torebkę zostaw w spokoju- powiedziałam, a na twarzy Tomlinsona pojawił się lekki grymas, jednak nie protestował i zrobił tak, jak zasugerowałam. Dla mnie absolutnie nie była lekka, więc ją po prostu ciągnęłam po podłożu, ale Louis zdawał się nie znać znaczenia słowa „ciężki” i zarzucił ją zwinnie na ramię, jakby była piórkiem. Westchnęłam tylko i zwróciłam się w stronę wejścia do domu i nagle poczułam, że się unoszę. Szatyn zarzucił mnie na swoje silne ręce, a ja, zdezorientowana tym zdarzeniem, spojrzałam na niego pytająco.

-I tak wiem, że mnie lubisz- oznajmił, a na jego twarzy pojawił się wesoły uśmiech.

-Pff, chyba śnisz- odprychnęłam i starałam się odwrócić swoją twarz od jego, ale było to niemożliwe, gdyż trzymał mnie w taki sposób, który nie pozwalał na jakiekolwiek działanie z mojej strony.

-Kłamiesz- szepnął.

-Skąd ta pewność?- zapytałam.

-Mnie się nie da nie lubić- wyjaśnił z łobuzerskim uśmiechem. W jego oczach dostrzegłam błyszczące iskierki, które jakby wyblakły przez kilka poprzednich dni, a teraz powróciły. Nie było przyjemnie patrzeć na smutnego Tomlinsona. To zazwyczaj dzięki niemu było wesoło, a gdy on nie miał dobrego humoru, wszyscy naokoło chodzili przebici. Można powiedzieć, iż więź chłopaków jest tak mocna, że oddziałuje na każdego z nich.

-Cóż za samokrytyka! Ymm…I będziesz mnie tak trzymał resztę dnia?- zapytałam ze śmiechem, gdy uświadomiłam sobie, że ciągle jesteśmy na zewnątrz. Louis odwzajemnił uśmiech, by ukryć swe zawstydzenie i ruszył ze mną na rękach ku drzwiom. –Lou, myślę, że się nie zmieścimyyyyyyyyyyy…

Wylądowałam na plecach tuż za progiem. Przyznam, że zderzenie z marmurowymi płytkami nie było przyjemnym doświadczeniem, ale wcale o tym nie myślałam w tej chwili. Właściwie nie miało to żadnego znaczenia, gdy twarz Louisa znajdowała się niebezpiecznie blisko mojej, bo ten niezdara wylądował na mnie. Jego malinowe usta pochylały się tuż nad moimi, ale chłopak nie wykonywał żadnego ruchu. Zupełnie tak, jakby czekał na moje przyzwolenie, aby złączyć się w pocałunku, ale to chyba tylko moja wyobraźnia płatała mi figle, bo szatyn w mgnieniu oka poderwał się speszony i pomógł mi wstać.

-Nie umrzesz, nie?- zapytał, zerkając na mój nadgarstek, po którym ściekały pojedyncze krople szkarłatnego płynu.

-Tylko was zostawić na chwilę i już leje się krew- podsumował Harry, który właśnie wyszedł z salonu. Szybko skierował mnie do łazienki, gdzie starał się opatrzyć niemal niewidoczną rankę, jednak najwidoczniej widział w niej dziurę po armacie albo coś znacznie gorszego, bo więcej było krzyku niż to warte.

-Harry…?

-Hmph?- mruknął, nie przerywając „walki” z bandażem.

-Dobrze się czujesz?- zapytałam, widząc, że męczy się oddychając z powodu kataru i kaszlu.

-Nic mi nie jest- odrzekł szybko, zawiązując na końcu opatrunku małą kokardkę.

-Taa… Nawet wyglądasz jak okaz zdrowia, nie ma w tym temacie żadnej dyskusji, absolutnie żadnej!- podsumowałam ironicznie, ale jednocześnie spokojnie.

-Po prostu muszę się porządnie wyspać, ostatnio jestem strasznie zmęczony- odrzekł i posłał mi swój firmowy uśmiech.

-Skoro tak uważasz.

-LOUIS!

-Co się stało?- krzyknął szatyn, który wbiegł do pokoju, który miał być „moim”.

-Co się wyprawia?- zapytał również Harry, który pojawił się chwilę później.

-JA SIĘ PYTAM CO TO JEST?!- rzuciłam pod nogi Tomlinsona moją ogromną torbę podróżną.

-Nie mówcie mi, że…- Harry uderzył się otwartą dłonią w czoło, a następnie wzniósł obie ręce w celu wyrażenia bezradności.

-Och nie! Jak mogłem o was zapomnieć?!- zaczął lamentować Louis, zbierając marchewki z podłogi. –Wybaczcie mi moje zapominalstwo!

-Tomlinson, wyjaśnisz mi łaskawie skąd one się tu wzięły?- zapytałam, panując resztkami wolnej woli nad nerwami, które i tak były już mocno nadszarpnięte i tylko sekundy dzieliły mnie od wybuchu.

-No…- zaczął szatyn- …bo nie mieściły się u mnie, a u ciebie był luz, więc pomyślałem…

-Pomyślałeś?! Jesteś pewny, że wtedy myślałeś? A nie przyszło ci do głowy, żeby zapytać MNIE o zdanie?- dopytywałam zdenerwowana.

-Nie chciałem przeszkadzać w konwersacji pań- odpowiedział wesoło. Westchnęłam ciężko i przewróciłam teatralnie oczami. Opadłam na kraniec łóżka, bo moje nogi wręcz pulsowały z bólu.

-To gdzie wsadziłeś moje ciuchy?- zapytałam jeszcze.

-Tylko nie krzycz…- Tomlinson spojrzał badawczo w moją stronę. Harry również trzymał rękę na pulsie, jednak nie przeszkadzał w żaden sposób.

-Louis.

-Tak?- odpowiedział starszy chłopak.

-Pamiętasz, gdy mówiłam ci, że cię kiedyś zatłukę?- przytaknął lekko głową i zaczął uciekać z pomieszczenia. Widząc jego próbę wywinięcia się od konsekwencji, zerwałam się za nim, ale skutecznie powstrzymał mnie mój chłopak.

-Harry, puść mnie, bo nie ręczę za siebie- próbowałam się wyrwać z jego silnego uścisku, ale ani myślał mnie zostawić. Zamiast tego przytulił mnie mocno.

-Spokojnie, jeszcze zdążysz się z nim rozprawić. Takie akcje zdarzają się tu dwadzieścia razy dziennie- odrzekł.

-Hę?- spojrzałam na niego miną zbitego pieska, który miał namalowane przerażenie w oczach.

-No dobra, może przesadziłem, nie dwadzieścia tylko dziewiętnaście- poprawił się i cmoknął mnie w czoło.

-Czyli, że trafiłam do domu wariatów?- podsumowałam zrezygnowana.

-Na to wygląda, ale przynajmniej nie będziesz się nudzić- powiedział ze szczerym uśmiechem na ustach.

-Harry, nie mam ubrań- zmieniłam temat.

-Ja nie widzę problemu, możesz ich tu nie nosić- odrzekł bez ekspresji , a ja go zaraz trzepnęłam w ramię. -No co?- zrobił minę dziecka, któremu właśnie zabrano kolorowego lizaczka.

-So cheeky! Poza tym wstydzę się.

-Własnego CHŁOPAKA się wstydzisz? Nie może być! Musimy to zaraz zmienić!- krzyknął i zarzucił mnie na siebie, jak Shrek Fionę, gdy miał ją bezpiecznie odstawić do zamku.

-Aaaaa… Pogoniłam Supermana, teraz czeka mnie zguba!- zawyłam ze śmiechu. Postawił mnie dopiero w jego sypialni, a właściwie zaraz popchnął tak, że wylądowałam na najprzyjemniejszej pościeli, jaką kiedykolwiek dane mi było dotknąć. Po prostu marzenie. Spojrzałam na niego z zaciekawieniem i podparłam na łokciach, by mieć lepszy widok na jego ewentualne działanie. Podszedł do drzwi naprzeciwko łóżka i szeroko je otworzył.

-Co moje, to twoje- rzekł i wskazał gestem ręki na garderobę. –Do czasu, gdy pójdziemy na te zakupy, które jestem ci winien- dodał, puszczając mi oczko.

-Obiecywałeś mi zakupy?- spytałam całkowicie zdziwiona. Nie pamiętam tego faktu.

-Nie, ale czuję się winny, że straciłaś niemal wszystko w tym hotelu i teraz jeszcze Louis zawinił- wyjaśnił Harry.

-No więc w takim razie…- zaczęłam mówić, ale urwałam w połowie i weszłam do sporego pomieszczenia. Zaczęłam przeglądać jego ubrania, były posegregowane kolorystycznie, co mi kompletnie nie pasowało do osoby, którą  był Styles. Wydawał się bałaganiarzem, a tu proszę, całkiem miłe zaskoczenie. Moją uwagę zwróciły rzeczy ułożone w jednym z kątów, zupełnie oddzielnie od reszty. –A dlaczego–- zapytałam, jenak wyprzedził mnie z odpowiedzią.

-Louis nie lubi, gdy ktoś nosi paski.

-Och, skoro tak…- uśmiechnęłam się niewinnie i zgarnęłam całą kupkę na swoje ręce. –I wezmę jeszcze tą- pokazałam mu dość duży T-shirt RAMONES.

-Świetny wybór, ale jednak wolę moją pierwszą propozycję- uśmiechnął się zawadiacko.

-Zapomnij!- odpowiedziałam, mijając go w progu.

-Mam nadzieję, że się rozmyślisz.

-Nigdy w życiu- skwitowałam i wróciłam do swojego pokoju.

Obudziło mnie przeraźliwie głośne tupanie za moimi drzwiami. Lekko podniosłam się i dostrzegłam delikatną poświatę, która przedzierała się przez szpary w drzwiach. Pomyślałam, że znowu ta dwójka kretynów coś kombinuje w środku nocy, więc wyszłam na korytarz. Moim oczom ukazał się Harry. Kucał na podłodze i rozglądał się po wszystkich mrocznych zakamarkach.

-Szukasz czegoś?- zapytałam zaspanym głosem, przecierając dłonią twarz.

-Nie- odpowiedział.

-Więc co ty wyprawiasz o pierwszej w nocy?- dopytywałam podejrzliwie, podnosząc jedną z brwi do góry.

-Ymm… Po prostu lubię sobie popatrzeć na listwy, narożniki czy fugi w łazience- odrzekł zmieszany. Po jego słowach stałam jak zamurowana, w końcu wzniosłam oczy ku sufitowy, ręce również.

-No wariatkowo, wariatkowo.- podsumowałam mój marny los i wróciłam do siebie.

-Ładna piżama!- krzyknął, gdy już zamykałam za sobą drzwi. Uśmiechnęłam się do siebie, ponownie zerkając na przydużą na mnie koszulkę RAMONES, która ciągle pachniała perfumami Harry’ego. Musiałam przyznać, miał gust, jeśli chodzi o męskie pachnidła, a jeszcze obiło mi się o uszy, że z wyborem damskich też nie miał problemu. Ba! Nawet potrafił określić jakich perfum używa dziewczyna jedynie po ich krótkim powąchaniu. Muszę się go kiedyś zapytać czy to rzeczywiście prawda, czy może tylko dość intrygująca plotka, ale teraz czas na zasłużony odpoczynek. Rzuciłam się na łóżko i szybkim ruchem przykryłam przyjemną kołdrą.

-Aaaaaaaaaaa…- krzyknęłam przerażona i wyskoczyłam z łóżka jak poparzona. Harry otworzył drzwi, a ja tylko stanęłam za nim i złapałam w pasie, by „pozował” za moją tarczę. –Tam coś jest, w moim łóżku- piszczałam przestraszona. Harry dostał do włącznika światła i nim pstryknął, po chwili w pomieszczeniu zapanowała jasność. Z pościeli wyłoniła się mała puchata kuleczka z błyszczącymi oczkami.

-Nie ruszaj się, nie może wyczuć, że się boisz- szepnął chłopak bardzo poważnym tonem.

-Styles! To nie jest śmieszne! Mogłeś mi powiedzieć, że masz kota. Oszczędziłbyś mi zawału!- powiedziałam obrażona. –Chwila, moment, masz kota? Mówiłeś, że nie masz- dopytywałam z przymrużonymi oczami.

-Bo nie miałem- odrzekł.

-To od kiedy masz?- zapytałam jeszcze, nie dawałam za wygraną.

-Od… wczoraj. No nie mogłem go zostawić w tej Francji, zobacz jak on na mnie patrzy tymi zielonymi ślepkami.

-Yhym… Tak samo patrzy na mnie- odrzekłam.

-Wcale nie, nie znasz się- odprychnął z oburzeniem i skierował się po futrzaka. Miał go już zabrać, ale złapało go kichanie. Nie mógł przestać, ale gdy już ustało, wziął na ręce kota i skierował się do drzwi. Zabawnie to wyglądało, maleńka kulka w silnych ramionach, trącała noskiem i wąsikami jego skórę. Wiedziałam, że ten chłopak uwielbia zwierzęta, ale nigdy nie pomyślałabym, że będzie się tak cieszył. Emanowała od niego widoczna radość. Podeszłam za nim i chwyciłam za klamkę, by zamknąć pokój, jednak Harry nagle upadł na ziemię z przeraźliwym hukiem. Przestraszony kot, uciekł gdzieś do kąta, a ja spanikowałam.

-Doktorze, czy to coś poważnego?- Louis zapytał mężczyznę, który właśnie wyszedł z gabinetu.

-Raczej nie, chociaż istnieją różne przypadki. Mówi się, że podobno tyle, ile jest ludzi- odrzekł.

-Czyli będzie żył?- dopytywałam, by mieć całkowitą pewność.

-Tak, niemniej on sam wydaje się, jakby życie z niego uszło- podsumował lekarz.

-Możemy wejść?- zapytał szatyn.

-Tak, proszę- rzekł mężczyzna i pokazał nam odpowiednie drzwi. Podziękowaliśmy i skierowaliśmy się do środka pomieszczenia. Na środku stało szpitalne łóżko, na którym siedział skulony, okropnie biały jak ściany naokoło, Hazza.

-Harry…?

 _______________________________________________

Koniecznie zajrzyj do ORGANIZATORA, znajdziesz informacje na temat nowych rozdziałów i bohaterów lub możesz zapisać się do sekcji "informowani", by być powiadamianym o nowych rozdziałach.

Cześć kochani, mamy tą upragnioną 10, szczerze myślałam, że wyjdzie trochę krótsza, ale już trudno. Mam nadzieję, że nie zmęczycie się za bardzo, gdy troszkę dłużej sobie poczytacie :) Jak myślicie, co się stało Harry'emu? Chętnie poczytam wasze teorie :3

Nie miejcie mi za złe, że nie przeczytałam u kogoś rozdziału lub nie zostawiłam komentarza, ale ja po prostu nie mam za dużo czasu. Naprawdę staram się odwiedzić wszystkie wasze blogi, jednak to trudne do zrealizowania. Proszę o wyrozumiałość.