Rozdział 9 "Jak tam wczorajsze spotkanie? Kiedy kolejna randka, ymm… ślub?"

Kto chce być informowany o nowych rozdziałach, proszę o tym napisać i zostawić w komentarzu nazwę twittera lub numer gg. To mi naprawdę ułatwi pracę.

-Czekaj… Co? Jak?- pytałam roztrzęsiona, ale Louis nie odpowiadał, spoglądał na mnie oczami przepełnionymi bólem, w których nie było palących się iskierek radości, co zwykle je ozdabiały.

-Nie dzwonił do ciebie?- zapytał w końcu chłopak po chwili ciszy. Wyciągnęłam z małej kopertówki telefon i odświeżyłam ekran, ale nic prócz tapety i godziny na nim nie było.

-To moja wina- wykrztusiłam łamiącym się głosem, a po policzkach zaczęły mi spływać coraz większe ilości słonych łez. Szatyn pociągnął mnie za rękę, byśmy mogli schować się za jednym z filarów, aby nikt nas nie mógł zobaczyć. Oparł się o jego gładką fakturę i wyciągając ręce przed siebie, ujął moją twarz w dłonie.

-To nie twoja wina, rozumiesz? Proszę, nie obwiniaj się- wyszeptał niemal bezgłośnie i otarł kciukami kolejną porcję łez, przez które prawie nic nie widziałam. –Nigdy- dodał i, uwalniając moją twarz z aksamitnie delikatnych dłoni, złapał mnie w talii i przybliżył do siebie. On oparty o ścianę kolumny i ja wtulona w niego. Wcześniej nie zdarzyło nam się bardziej emocjonalnie dotknąć, wydawało się, że chłopak tego unikał wobec mnie, a może i nawet wszystkich, wyjątkami byli jego przyjaciele- Niall i Harry. Tym razem było inaczej, nie wyczuwałam żadnego skrępowania. Zamknęłam oczy i napawałam się zapachem jego perfum, które już wcześniej mi się podobały. Pamiętam, bo wąchałam je prosto z buteleczki, która stała w łazience chłopaków. Z małą różnicą- na skórze pachniały o niebo lepiej. Louis  ostrożnie gładził mnie po plecach, co raz wyplątując swoje palce z kosmyków brązowej peruki. Uspokajał mnie również swoim anielskim głosem, szepcząc miękko ciiiii… -Stella?- zwrócił się w którymś momencie.

-Hmph?- mruknęłam i pociągnęłam nosem.

-Wracaj już do Zayna. Mniemam, że wyszłaś do łazienki i siedzisz już tam 12…-spojrzał jeszcze raz na zegarek-… tak, 12 minut- uśmiechnął się.

-Tak, masz rację, ale…- zaczęłam.

-Nie ma żadnego „ale”, wracaj do Malika, on jest bardzo niecierpliwy. Ja się zajmę Harrym, już ty się nie martw, superman biegnie ci z pomocą- powiedział energicznie i zapozował niczym superbohater.

-Leć supermanie, znajdź go- machnęłam mu ręką. W odpowiedzi zasalutował i znikł za następnymi drzwiami. Ja weszłam drugimi i skierowałam się w stronę stolika, gdzie siedział brunet. Jeszcze tylko zerknęłam w lustro, które wmontowano na długości całej ściany. Muszę przyznać, że Jane ma smykałkę do charakteryzacji, mimo że płakałam, nic nie było widać. Ona koniecznie zasługuje na kolejną pochwałę.

Z Zaynem rozmawialiśmy niemal na każdy temat, ale nie czułam się swobodnie w całej tej chorej sytuacji. On również mnie trzymał na dystans albo tylko odniosłam takie wrażenie. Odkąd Evelyn wpadła na swój fantastyczny pomysł, by przywrócić mi popularność poprzez spiknięcie mnie z Harrym, moje życie obróciło się o 360… Nie, o 720 stopni. W ciągu dwóch tygodni, zdążyłam już umrzeć i powrócić do świata, kłamać jak z nut każdemu, kogo tylko spotkam i na dodatek jeszcze wmawiam sobie, że to, co robię jest konieczne, gdyż to nieodpowiednia chwila, żeby wyznać wszystkim prawdę.

Gdy brunet nie patrzył, zwinnie spoglądałam na mój telefon, ale Louis milczał. Żadnego telefonu, nawet głupiej wiadomości nie wysłał.

Zayn uparł się, że poprosi o zmianę piosenki, bo tej, która obecnie leciała, nie cierpiał. Nie zważając na moje uspokajające słowa i przekonywanie, że to jedynie krótkie trzy minuty, na które nawet nie zwróci uwagi, wstał od stolika, uprzednio mnie informując, że mnie na chwilkę opuści, udał się do orkiestry.  Korzystając z okazji, wystukałam na klawiaturze telefonu:

Tomlinson, to nie jest śmieszne, czemu milczysz?

Nie denerwuj się, mała. Jeszcze nie, ale się nie martw, superman da radę, ty się ciesz randką ;) x

 
Kiedy cię znajdę, zatłukę cię!

Zatłuczesz supermana? Ty bezwzględna istoto!

-Przepraszam, że tak długo, ale nie chcieli się zgodzić- powiedział przepraszająco, a ja momentalnie schowałam urządzenie.

-Zanim coś zdziałałeś, cała piosenka minęła- zauważyłam, słodko się uśmiechając.

-Nie, mylisz się. Jednak coś zdziałałem- wyszczerzył się triumfalnie. –Zagrają idealny utwór na zakończenie tego wieczoru- wyjaśnił, widząc moje pełne pytań oczy, i uśmiechnął się zniewalająco. Już wiedziałam dlaczego dziewczyny szaleją za osobą Zayna Milika. To chodzący ideał, a dziewczynę traktuje jak księżniczkę.

-Czas iść- rzekł po pewnym czasie. Skinęłam głową na znak zgody. Poprosił kelnera o rachunek i zapłacił za wspaniałą kolację, mimo moich sprzeciwień. Chciałam bowiem podzielić się po połowie, ale nie chciał mnie słuchać w tej kwestii. Kolejny dowód, że to dżentelmen z krwi i kości.

Wyszliśmy na zewnątrz i od razu moje ciało zadrżało pod wpływem zimnego powiewu wiatru, który oplótł mnie z każdej możliwej strony. To nie było przyjemne uczucie, zwłaszcza, że nienawidziłam zimna. Mieszkałam w słonecznej Kalifornii, a teraz znajduję się w nieprzyjaznej klimatycznie Francji z iście angielską pogodą. Poczułam na swoich odsłoniętych ramionach delikatny materiał, chłopak ostrożnie zarzucił na mnie swoją marynarkę.

-Teraz tobie będzie zimno- napomknęłam lekko naciąganym głosem.

-Nic mi nie będzie- wyjaśnił i spojrzał głęboko w oczy, od których nie sposób się oderwać w żaden sposób. –Odprowadzę cię- dodał po chwili i złapał mnie w talii, przybliżając do swojego rozgrzanego ciała. Ruszyliśmy przed siebie, moknąc w kroplach przyjemnego deszczu, podziwiając nocny Paryż. Nic dziwnego, że nazywają go miastem miłości. To miejsce jest wprost wymarzone na romantyczne spacery, co potwierdzały mijane przez nas pary, którym nie przeszkadzały coraz to większe ilości spadającej z nieba wody. Tak wtuleni w siebie pewnie wyglądaliśmy jak jedna z nich, ale to nie mogło się udać, to było definitywnie niemożliwe, przynajmniej nie teraz.

-Zayn, chciałabym ci podziękować za ten cudowny wieczór- oznajmiłam, gdy staliśmy pod domem Jane i moim, bo przecież „mieszkałyśmy tu wspólnie”. Posłał mi blady uśmiech, który również odwzajemniłam i mam nadzieję, że wyglądał naturalnie, o ile można powiedzieć o szczerym uśmiechu z lateksem na twarzy. –Do zobaczenia- dodałam i zdjęłam z siebie jego marynarkę. Wyciągnął po nią dłoń, a ja zaczęłam szukać w torebce kluczy, które Jane mi podarowała tuż przed moim wyjściem. Kobieca torebka to czarna dziura, ja również tego doświadczam, ale dlaczego nigdy nie mogę niczego znaleźć w najmniej odpowiednim momencie? Malik patrzył na moje wyczyny ze sporym rozbawieniem, ale w sumie mu się nie dziwiłam, musiałam wyglądać komicznie szarpiąc się z dodatkiem modowym. Gdy dorwałam to, na czym mi zależało, uśmiechnęłam się triumfalnie i machnęłam mu kluczykami przed nosem. Odwróciłam się i już miałam otwierać drzwi, ale nagle brunet mnie powstrzymał.

-Emma, bo ja… Chciałem powiedzieć, że jesteś fantastyczną dziewczyną i świetnie się z tobą bawiłem…

Nie mów tego, nie mów tego!

Zagryzł lekko dolną wargę i spuścił wzrok, jednak za chwilę ponownie go podniósł i kontynuował: -…ale myślę, że nic z tego nie wyjdzie, przykro mi- oznajmił, a ja znieruchomiałam.

CO?!

Byłam w całkowitym szoku, nie spodziewałam się takiego wyznania. Wpatrywałam się tępo w oddalającą się postać Zayna Malika, która znikła w ciemnościach alejki.

-Jak długo tu stoisz?

-Cały czas tu byłem.

-Słyszałeś?

-Tak- powiedział półszeptem i wyplątał z moich drżących od zimna rąk kluczyki. Otworzył drzwi szybkim ruchem i ponownie odwrócił w moją stronę. –Wejdź, bo się przeziębisz- nalegał, ale to nic nie dało.

-Bo…- zaczęłam.

-Najpierw wejdź do środka- pociągnął mnie za nadgarstek, mocno przyciągając do siebie i z hukiem zamknął drzwi.

Miałam zamiar przebrać się w suche ubrania, kierując się wskazówkami, które dała mi Jane. Uważała, że nie odnajdę się w chaosie, który panował w jej garderobie.

Czarne spodnie na piątym wieszaku po lewej,

biała bluzka w trzeciej szufladzie od góry,

jeansowa kurtka na manekinie,

białe trampki-gdzieś na podłodze,

dodatki, ymm… wybiesz to, co ci pasuje.

Jane :) x

Nim założyłam wybrany zestaw, poszłam zdjąć z siebie moje drugie wcielenie. Cała charakteryzacja usunęła się bardzo szybko i przyjemnie. Po niecałych dziesięciu minutach wróciłam do salonu, chłopak błyskawicznie przerzucał programy, nic nie było w stanie go zainteresować. Umiejscowił na mnie wzrok, gdy usłyszał moje kroki.

-Gotowa?

-Tak, chodźmy- odpowiedziałam i zarzuciłam czarną torebkę na ramię. Uśmiechnął się lekko i podniósł z sofy, po czym skierowaliśmy się w stronę wyjścia.

-Harry!- rzuciłam się chłopakowi na szyję, gdy tylko go zobaczyłam.

-Tak, tak właśnie się nazywam- zaśmiał się. –Ale… Już spokojnie, bo mnie udusisz- dodał, również z uśmiechem na ustach.

-Och, tak, przepraszam- puściłam go i trochę się odsunęłam. –Gdzieś ty się podziewał?!- krzyknęłam i trzepnęłam go w ramię. Harry patrzył zdezorientowany, ale widząc moją poważną minę, wybuchł niekontrolowanym śmiechem. –Louis panikuje, że zaginąłeś, a ja latam w tą i z powrotem szukając cię- powiedziałam i kryształowe krople popłynęły po policzkach kolejny już dzisiaj raz zupełnie niekontrolowanie. Styles momentalnie spoważniał i przytulił mnie mocno.

-Dlaczego płaczesz?- zapytał nie odrywając się.

-Gdzie byłeś?- zadałam swoje pytanie, ignorują jego.

-W kuchni hotelowej- uśmiechnął się, przystawiając swoją twarz do czubka mojej głowy.  –Louis wyglądał fatalnie i marudził, że jest głodny, więc poszedłem po marchewki, ostatnio wspominał, że je lubi.

-To gdzie masz te marchewki?- wyłkałam przez łzy.

-Zabrakło.

-Przez prawie dwie godziny tylko tyle się dowiedziałeś?- zapytałam podejrzliwie.

-Nie, drzwi się zatrzasnęły, więc wyszedłem przez balkon, zostawiając otwarte okno, ale Lou poszedł spać i z przyzwyczajenia pewnie je zamknął. Próbowałem krzyczeć, ale mnie nie słyszał, więc przez ponad godzinę siedziałem w sekretariacie hotelu, aż znajdą zapasowy klucz. Hmm…

-Co?

-W sumie mogłem do niego zadzwonić- błysnęła mu myśl.

-Tak, mogłeś- zachichotałam i spojrzałam mu w oczy. Te zielone, świecące radością, głębokie jak ocean, hipnotyzujące oczy.

-Dobranoc- uśmiechnął się i pocałował mnie delikatnie w czoło, zupełnie tak, jakby myślał, że może mi zrobić krzywdę swoim nawet najmniejszym dotykiem. Odgarnął ręką niesforny kosmyk, który właśnie opadł mi na twarz. Odeszłam bez słowa, nie mogłam na niego dłużej patrzeć.

-No, no, no, kogo my tu mamy?- zapytał z chytrym uśmieszkiem na twarzy.

-Nie możesz spać?

-Mógłbym cię zapytać o to samo- odpowiedział, wymijając moje pytanie, zupełnie tak, jak ja zrobiłam to przed chwilą. –Czasami lubię sobie porobić zdjęcia o świcie, wtedy promienie słońca dają niesamowite efekty, a miejsca wydają się wręcz magiczne. Całkowicie nie do poznania, jeśli porównać je do tych, zrobionych w czasie popołudniowym- wyjaśniał, a w jego głosie słychać było nutę pasji. –A ty? Harry wspominał, że nie jesteś rannym ptaszkiem- ponownie zaczął ironizować.

-To wszystko nie daje mi normalnie funkcjonować, Louis. Bo widzisz… Nie mogę znieść myśli, że z Harrym oszukujemy cały świat i najbliższe nam osoby. Chłopaki nie wiedzą, Jane, moja rodzina, jego rodzina. Wszyscy uważają, że to prawda, nie mają pojęcia, że to…

-…fake- dokończył, na co skinęłam głową.

-Najgorsze jest to, że zaplątuję się w tym całym kłamstwie jeszcze bardziej i zaczynam oszukiwać mojego wspólnika. Harry jest ze mną szczery, a ja z nim nie. Wstyd mi nawet na niego patrzeć, wiedząc, że okłamuję go z zimną krwią. Na dodatek wciągam w to ciebie. Nie chciałam, żeby tak to wyszło. Żałuję, że dałam się namówić Evelyn. Przepraszam. Tak cholernie cię przepraszam- powiedziałam łamiącym się głosem. -Pewnie też nie czujesz się komfortowo ukrywając przed każdym prawdę- to nie brzmiało jak pytanie, było stwierdzeniem faktu. Louis i tak nie odpowiadał, intensywnie nad czymś myślał, na jego twarzy nie widniał już uśmiech, który można było dostrzec w nawet najgorszej sytuacji.

-Nie przepraszaj, nic nie dzieje się bez przyczyny- rzekł.

-Dzięki, Lou.

-Za co?

-Za to, że jesteś przy mnie i mi pomożesz, gdy potrzebuję ratunku- pokazał swoje białe ząbki w odpowiedzi. –I co ja chciałam? Ach… Zamknąłeś wczoraj okno?- zapytałam podejrzliwie.

-Możliwe, że poduszki też ułożyłem w taki sposób, żeby imitowały śpiącą osobę.

-Ty szczwany lisie- podsumowałam.

-I mogłem też przypadkowo przekupić gościa z recepcji, który zajmuje się zapasowymi kluczami- powiedział na jednym wydechu.

-Och, czyli cały ten czas chodziłeś za mną i Zaynem, śmiejąc się całą drogę?- podniosłam jedną brew w górę w geście zdenerwowania.

-Superman jest wszędzie!- rzekł radośnie, prawie upuszczając aparat z rąk.

-Byłeś w tym samym czasie w Szwajcarii?- zapytałam już spokojniej.

-Nie, kantują na serze. Wiedziałaś, że w połowie składa się z powietrza?- odpowiedział śmiertelnie poważnie. Wgapiałam się w niego z osłupieniem, ale po chwili tzw. niezręcznej ciszy, parsknęłam głośnym śmiechem, a on zrobił minę obrażonego dziecka. Cóż, dużego obrażonego dziecka.

-Och, Tomlinson, wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma, ale w końcu tam dotrzemy! Niech się ludziska przygotują na maksymalną dawkę chaosu- uśmiechnął się, a ja odwzajemniłam gest, po czym przybiliśmy sobie piątki.

-Smacznego wszystkim!- krzyknął Payne i zaczął konsumować owsiankę… widelcem? Czyli, że cała piątka to kompletni wariaci? Wiedziałam, że nie ma żadnych nadziei dla Tomlinsona, Stylesa czy Malika, a teraz doszedł jeszcze Liam. Oby Niall był normalniejszy, okaże się z czasem.

Siedziałam naprzeciwko Zayna i czułam się z tym trochę nieswojo. W końcu złamał moje serce na milion małych części, a mówiąc bez żartów bałam się, że mnie rozpozna. Ostatecznie Louis nie miał z tym problemów, co jeszcze bardziej mnie stresowało. Modliłam się w duchu, żeby nie miał równie bystrego oka, jak jego przyjaciel.

-Zayn?- zaczął szatyn, który siedział obok chłopaka.

-Hmph?- mruknął w odpowiedzi z buzią wypchaną po brzegi.

-Jak tam wczorajsze spotkanie? Kiedy kolejna randka, ymm… ślub?- dopytywał się Louis, szturchając bruneta łokciem. Zgromiłam go wzrokiem, ale on sobie nic z tego nie robił, tylko dalej namawiał Malika do relacji z kolacji.

-To nie było to czego szukałem. Ona była ładna, mądra i zabawna, ale jednak nie…- odpowiedział spokojnie. –W końcu nie byłem umówiony ze Stellą- westchnął zrezygnowany, a ja o mało się nie zadławiłam moim posiłkiem.

 Ma ktoś nagrane, co on przed chwilą powiedział, prawda?

-No tak, na co ja liczyłem?- Louis wzniósł ręce w celu okazania bezradności. –Masz pecha- położył Zaynowi rękę na ramieniu- Curly nie dzieli się dziewczynami.

-Nawet mowy nie ma- powiedział Harry i dał mi buziaka w policzek, na co wszyscy naokoło zrobili „awww…”.

___________________________________________
No i 9 kończy się takim oto optymistycznym akcentem. Z nowym rozdziałem zaczniemy kolejny wątek, który zapewne skomplikuje życie Harremu :)