Rozdział 3 "Wyglądało tak realistycznie, jak tylko mogło wyglądać lub nawet bardziej!"

Nie pamiętam za dużo z poprzedniego wieczora, ale „Scena pierwsza” nie umknęła mojej uwadze. Bolała mnie głowa, prawdopodobnie po nieprzespanej nocy. Miałam przeczytać szczegóły ustawionego spotkania z Harrym, tylko jakoś tak wyszło, że pół nocy przesiedziałam, przeglądając wszelkie artykuły o moim ukochanym.  Potem zaczęłam studiować skrypt, osiągając ostatnie linijki, zasnęłam.

Obudziły mnie promyki słońca, które wlatywały przez dość duże okna pokoju hotelowego. Wzięłam do ręki telefon, prawie krzyknęłam, gdy ujrzałam godzinę 11:07. Na plaży miałam się stawić równo w południe. Cholera- wymamrotałam, wyskakując z łóżka. Pobiegłam do łazienki i nie wiedziałam za co się zabrać. Twarz, włosy, makijaż? Na początek rozplątałam mojego koka. Fryzura była dosłownie szalona, można powiedzieć, że artystyczny nieład, cóż, to musiało dzisiaj wystarczyć. Szybko umyłam buzię i zęby, a następnie wytuszowałam rzęsy.

Wróciłam ponownie do pokoju, pamiętając, że mam założyć bikini. Ach, ten scenariusz, Evelyn zaplanowała wszystko ze szczegółami. Na wierzch włożyłam fioletową sukienkę w kwiatki, a na nosie znalazły się okulary przeciwsłoneczne. Jeszcze tylko torebka i mogę wychodzić. Problem był taki, że nie mogłam jej znaleźć, wczoraj ją widziałam wszędzie, gdzie spojrzałam, a teraz zniknęła. Nieoceniona złośliwość rzeczy martwych. Zaczęłam przerzucać wszystko, co znajdowało się w pokoju. Jest!- pisnęłam. Zabrałam jeszcze krem z filtrem, skrypt, portmonetkę i telefon. Wybiegłam, zamykając z hukiem drzwi.

Czułam się nieco zestresowana i nie zamierzałam pogarszać swojego stanu, więc nie zerknęłam nawet na zegarek. Dokładnie wiedziałam, że już jestem spóźniona. Dobrze, że postój taksówek jest obok hotelu, co właśnie ratuje mi życie. Dzięki ci, coś je tu postawił!- pomyślałam.

Twoja pierwsza ustawiona akcja, Stella. Chcesz być numerem jeden, więc zmierzasz sprzedawać kłamstwa wszystkim swoim fanom. Gratulacje!

Zaczęłam rozmyślać, ale nic dobrego z tego nie wynikło. Zarzekałam się, że nigdy nie zniżę się do poziomu, który reprezentowały inne gwiazdy. Były to puste osoby, zależało im tylko na sławie, ale czy ja właśnie też się taka nie stałam?

-Tutaj jesteś, już miałam dzwonić!- usłyszałam głos menedżerki. Machnęła do mnie ręką i posłała mi uśmiech. Odwzajemniłam go, a gdy podeszłam bliżej, przytuliła mnie. Od jej perfum zakręciło mi się w głowie, lubiłam je, ale Evelyn chyba przesadziła z ilością. Jestem święcie przekonana, że będąc z nią w windzie, mogłabym zasłabnąć. Zapamiętać- zawsze wchodzić po schodach!

-Harry’ego jeszcze nie ma?- zapytałam, nie mogąc go nigdzie zauważyć.

-Jest, czeka tam- wskazała- chodźmy do niego.

Stał w cieniu, ubrany jedynie w szorty. Zobaczył nas i momentalnie na jego twarzy pojawił się śnieżnobiały uśmiech. Chciałam się przywitać, ale menedżerka zaczęła omawiać plan. Posłałam mu lekki uśmiech.

-Teraz, kochani…- zaczęła szeptem- Stella, mam nadzieję, że wzięłaś bikini- przytaknęłam, odwijając odrobinkę sukienkę, by mogła je zobaczyć. –Dobrze. Chciałabym, żeby wszystko rozegrało się na plaży, jak to było zaplanowane, jednakże… ta scena wymaga wiele pasji, namiętności i emocji. Wiem, że nie jesteście zawodowymi aktorami, ale postaracie się być choć w połowie profesjonalni. Tam są reporterzy, puściliśmy plotkę, że Kate i William będą dziś na plaży, więc tak wielu z nich się tu kręci, chcąc upolować kilka fotek.

W rzeczy samej, biegali jakby oszaleli, ale ja powiedziałabym raczej, że „wielu” to złe określenie. Chyba każdy brukowiec wysłał tu swojego przedstawiciela, a sami doskonale wiemy, ile ich jest na rynku.

-Widzicie- kontynuowała, a ja i Harry słuchaliśmy jej dalszych uwag. –To jest wasza scena- wskazała na plażę. -Chciałam zrobić jakąś małą próbę, ale przyszłaś strasznie spóźniona, Stella- zwróciła się do mnie. –Teraz nie mamy na to czasu- powiedziała i gestem ręki zachęciła nas do pójścia przed siebie, a sama odeszła na bok. Przez pierwszą chwilę nie ruszyliśmy się z miejsca, ale zaraz usłyszeliśmy głos Evelyn dobiegający zza jakiegoś drzewa, których było pełno przy bramie wejściowej i parkingu. „Na co czekacie?! Akcja!”- krzyknęła.

Harry chwycił mnie za rękę. Ze splecionymi dłońmi  spacerowaliśmy po brzegu. Piasek był bardzo przyjemy dla stóp, zresztą od zawsze uwielbiam ten klimat: plaża, woda, słońce. Z moim chłopakiem wymieniłam kilka zdań, aż zostaliśmy zauważeni.

„Harry Styles… ta amerykańska gwiazda- Stella, Stella Kane, chyba… razem?... to może być dobre!”

Usłyszałam szepty od strony paparazzi, odwróciłam się lekko, ale zamiast reporterów dostrzegłam Evelyn. Odczytałam z ruchu jej ust „Do roboty”.

Harry wziął głęboki wdech. Paparazzi byli niedaleko, uważnie nas obserwowali. Zaczęło się, chciałam, żeby wszystko wyglądało naturalnie. Chłopak chwycił moją drugą dłoń i zamknął oczy. Staliśmy naprzeciwko siebie. Spodziewałam się słów ze skryptu, nie podobały mi się, ale nieustannie sobie przypominałam, że my tylko udajemy.

-Stella, spędziłem z tobą niezapomniane chwile, myślę, że były wspaniałe… Zupełnie tak ja ty- wziął ponownie głęboki oddech. Jego oczy uważnie analizowały moją twarz. Powiem szczerze, że zdziwiłam się, że nie stosuje się do zaleceń Evelyn ze scenariusza, ale wolę, żeby do nich nie wracał. Wpatrywałam się w jego zielone tęczówki i nic nie mogłam wykrztusić. Usłyszałam dźwięki fleszy, a po chwili zaczęło oślepiać mnie ich światło. – Zawsze kiedy się spotykamy, ty jesteś… całkiem inna, zaskakujesz mnie, intrygujesz, a twoja osobowość jest nieziemska. Chciałbym ją odkrywać przez cały czas, kryjesz w sobie tak wiele tajemnic. I sposób, w jaki…- zrobił pauzę- na początku bałem się  zrobić pierwszy krok, ale teraz wiem, że żałowałbym bardziej, gdybym go nie zrobił, więc…- uśmiechnął się i spojrzał głęboko w oczy- Stella, zostaniesz moją dziewczyną?

Masz na myśli udawaną dziewczyną- pomyślałam. Nie mogłam nic powiedzieć, przy tym hipnotyzującym spojrzeniu, zapominałam języka.

Harry założył jeden z moich kosmyków za ucho, pochylił się i szepnął do ucha: Co mi odpowiesz, panno Kane?

-Odpowiem „tak”- zdołałam wykrztusić tylko to, na dodatek mój głos mocno drżał. Styles był wyjątkowo dobrym aktorem, włożył w to wiele emocji i uczucia, nie chcąc wyglądać nieautentycznie, rzuciłam się mu na szyję i wykrzyczałam: Tak, Harry, zostanę twoją dziewczyną!

Czułam, że się uśmiecha, złapał mnie w talii i zaczął kręcić dookoła, po czym mnie postawił i tego, co zrobił potem, nigdy nie zapomnę. Nie ważne, co się z nami stanie, nie ważne, czy będziemy kiedyś ze sobą pracować. Tak długo jak żyję, zapamiętam ten moment. Moment, w którym chwycił swoimi ciepłymi dłońmi moją twarz, delikatnie pochylił się i zamknął oczy. Instynktownie swoje też zamknęłam. Nasze usta musnęły się przez sekundę nim spotkały się w pełnym pocałunku.

Nie myślałam za dużo, w sumie nic nie myślałam, oddałam się całkowicie tej przyjemnej czynności. Pamiętam tylko, że zadałam sobie pytanie „dziewczyno, kiedy nauczyłaś się całować”?

Słyszałam, że paparazii robią zdjęcia mnie, jemu, nam, całującej się pary. Harry odsunął lekko głowę, a ja powoli otworzyłam oczy, uśmiechał się słodko na mnie.

-Chodźmy- wyszeptał. Ponownie wziął mnie za rękę i poszliśmy przed siebie, omijając reporterów, którzy ciągle chowali się gdzieś za krzakami i robili fotki.

Wolnym krokiem wyszliśmy z plaży, by odnaleźć Evelyn. Stała przy samochodzie, gdy nas zobaczyła, zaczęła nam klaskać w imię uznania. Jej oczy świeciły ze szczęścia.

-To. Było. Piękne. Absolutnie cudowne. Wyglądało tak realistycznie, jak tylko mogło wyglądać lub nawet bardziej!... - menedżerka była tak podekscytowana, że ledwo formułowała zdania, które można było zrozumieć.

-Niesamowite, przyjacielu- odezwał się ktoś z daleka. Ale chwila, czy my się już nie znamy? Jego twarz wydaje się znajoma. –Sprawiłeś, że prawie się popłakałem ze wzruszenia, jesteś czarujący- zażartował chłopak.

-Zamknij się- wymamrotał Harry. –Skoro już tu przyszedłeś, poznaj— -ukochany nie dokończył, gdyż tamten wszedł mu w słowo.

-Poznaliśmy się ostatnio w studiu, ale ktoś przerwał naszą miłą rozmowę- uśmiechnął się ironicznie do Evelyn, na co ta się trochę zdenerwowała. –I dlatego nie zdążyłem się przedstawić- wyciągnął w moim kierunku rękę- jestem Louis Tomlinson. Podałam mu swoją, a on dodatkowo się niebiańsko uśmiechnął.

-Miło mi- speszyłam się.

-Miło się chłopcy rozmawiało- wtrąciła Evelyn- tylko, że ja i Stella musimy się już zbierać- chwyciła mnie za rękę i pociągnęła za sobą w stronę jej czarnego auta. Krzyknęłam za sobą "do zobaczenia" i pomachałam im wolną ręką, oni zrobili to samo. Usłyszałam jeszcze dialog, który prowadzili, a przebiegał mniej więcej tak:

-Widzę Hollywood w twojej przyszłości- Loius ponownie zaczął żartować z przyjaciela.

-Skończ już, dobra? Wracajmy do domu- warknął Harry

-Ja prowadzę!

-Po moim trupie.

-Zgadza się- oznajmił z entuzjazmem i szerokim uśmiechem Tomlinson.

-------------------------------------------------------------------------------------

Dla Nialla mam inne zadanie w tym opowiadaniu, wybaczcie ♥

Dzisiaj jest smutny dzień, jutro będzie gorzej. Amen.