Rozdział 5 "Hej! A kiedy wyskoczą kamery?!"

Mam nadzieję, że uda mi się was zaskoczyć. Cheers! xx

Mijały kolejne minuty, a poirytowany Louis spoglądał na każdego po kolei. Wśród grobowej ciszy można było usłyszeć ciche pomrukiwanie mężczyzny siedzącego naprzeciwko nas i moje palce uderzające o stolik. Od ponad godziny siedzieliśmy w hotelowym lobby, próbując wyjaśnić zaistniałą sytuację. Z głębokiego zamyślenia wyrwał się jeden z funkcjonariuszy policji i zaczął zadawać dziwne pytania, np. Czy ma pani jakichś wrogów? albo Posiada pani zegarek? Jeszcze to pierwsze mogłabym zrozumieć, bo przecież, w pewnym sensie, zostałam napadnięta, ale kolejne pytania były wręcz kosmiczne.

-Dobrze, to tyle- powiedział mundurowy z pokerową miną i zwrócił się tym razem do właścicielki hotelu. –Chciałbym obejrzeć nagrania z monitoringu- rzekł, na co kobieta odpowiedziała krótkim oczywiście i zaprowadziła go do odpowiedniego pomieszczenia. Tomlinson głośno westchnął. Cóż, zapowiadała się długa noc i obydwoje dobrze o tym wiedzieliśmy.

Oczywiście, nie obeszło się bez obecności fotoreporterów, których z każdą kolejną minutą jedynie przybywało. Skąd oni wiedzą, gdy coś się dzieje? Na szczęście nie mogli się dostać do środka pomieszczenia, bo teren zabezpieczono, nikt nie mógł wejść i nikt nie mógł wyjść, póki śledczy nie ustalą jakichś faktów. Pstrykali nam fotki zza okien, nie potrafiłam zrozumieć, co było takie interesującego w tym, że siedzieliśmy na sofie i… To tyle. Siedzieliśmy na sofie. Zrobili setki lub może nawet tysiące zdjęć, które były identyczne. Myślałam, że kiedyś się przyzwyczaję do tego nieodłączonego aspektu sławy i chociaż trochę zrozumiem ludzi z aparatami, ale teraz tak sobie myślę, że to nieosiągalne.

Do lobby, niczym huragan, wszedł chłopak z burzą loków na głowie. Jak on się tu dostał, przecież jest zakaz wstępu i nikt… No tak, przecież to Harry Styles. Kto mógłby się oprzeć jego urokowi osobistemu? Lekko odwróciłam głowę w jego stronę, ale zaraz pożałowałam. Na jego twarzy malował się ogromny gniew.

-Co wy sobie myślicie?- skarcił mnie i Louisa. –Mogliście mnie chociaż poinformować! Prawie dostałem zawału, gdy przeczytałem w Internecie o tym, co się stało.

-Harry, nie tak głośno, jest druga nad ranem. Zaraz obudzisz pół dzielnicy- powiedziałam spokojnie pokazując mu zegarek z aktualną godziną. W środku nocy już znalazły się artykuły o włamaniu, szybko wstawili- pomyślałam.

-Przepraszam, po prostu… Bałem się o ciebie- odpowiedział już nieco ciszej. Mimo że nie patrzył na mnie, lecz na podłogę, wiedziałam, że słowa były skierowane w moją stronę.

-Ooooo, dzięki Hazzia, miło, że się o mnie troszczysz! Kocham cię, wiesz?- krzyknął Lou i przytulił mocno loczka i ani myślał go puścić. Zaczęłam się śmiać z całej sytuacji.

-Ja ciebie też, Louis- rzekł niby od niechcenia. Stanęłam tak, by widzieć jego twarz, gdy dalej był w ramionach przyjaciela. Wywrócił teatralnie oczami. Powiedziałam bezgłośne dziękuję, a on posłał mi jeden ze swoich pięknych uśmiechów.

Wrócił policjant z właścicielką hotelu. Jego mina była nieodgadnięta. Dowiedział się czegoś, czy może jednak nic z tego? Nigdy nie byłam jakaś niecierpliwa, ale szczerze mówiąc byłam wykończona i zasypiałam na stojąco. Chciałam, żeby ten koszmarny dzień się już skończył, a jedynie o czym w tej chwili marzyłam, było łóżko z miękką poduszeczką i ciepłą kołderką. Mój chłopak zauważył, że ledwo trzymam się na nogach, więc objął mnie w talii, abym się nie przewróciła i pocałował delikatnie w czoło. Znowu rozbłysły światła z zewnątrz. Romans kwitnie –pomyślałam, ale nie zaprzątałam sobie nimi głowy, bo właśnie podszedł do nas śledczy.

-Znaleźliśmy fragment, na którym widać, że do pani pokoju wchodzi kobieta- zaczął.

-Kobieta?- zapytałam. Myślałam, że to może jakieś małolaty, które uwielbiają mojego chłopaka, a nienawidzą mnie, bo z nim randkuję. Louis posłał mi spojrzenie pełne zdziwienia, on też uważał, że taki chaos był zasługą fanek.

-A co się właściwie stało? – spytał zdezorientowany Styles.

-Chodzi o to, że pokój Stelli był całkowicie zdemolowany, gdy wróciliśmy do hotelu- tłumaczył Lou.

-Ubrania pocięte, meble poniszczone, zasłony zerwane, wszystko porozrzucane po podłodze i wymieszane z piórami z rozerwanych poduszek, a w łazience…- wzięłam głęboki wdech- … Były czerwone napisy na lustrze- wyjaśniłam, ale loczek nie był usatysfakcjonowany tą odpowiedzą, zapewne chciał znać treść anonimu.

-„Jeśli nie zostawisz Harry’ego, dorwę cię i zabiję”- dokończył za mnie Louis, gdyż zobaczył, że coraz trudniej udawało mi się wykrztusić kolejne słowa. Styles mnie przytulił, poczułam się nieco bezpieczniej w jego ramionach.

-Chciałbym, abyście państwo obejrzeli nagranie i udzielili nam informacji, jeśli to będzie możliwe- policjant ponownie zabrał głos przerywając nam konwersację. Szczerze mówiąc zapomniałam zupełnie o jego obecności.

-Więc chodźmy, im szybciej to załatwimy, tym szybciej pójdziemy wreszcie spać- powiedział entuzjastycznie Lou i ruszył szybkim krokiem w stronę pokoju po lewej.

-Pojedynczo- krzyknął za nim mężczyzna, a chłopak momentalnie stanął, odwrócił się na pięcie i syknął ze złością: To nawet lepiej! posyłając mu wymuszony uśmiech. Nie dziwiłam mu się, sama chciałam mieć to z głowy i wkrótce odwiedzić krainę snów.

Rzeczywiście, na nagraniu była trzydziestoparoletnia kobieta, a nie jakaś nastolatka. Nie było widać dokładnie szczegółów, ale mogłam stwierdzić, że dziś ujrzałam ją pierwszy raz. Harry również nie rozpoznał w niej kogoś znajomego, za to Louis upierał się, że widział ją w jakimś filmie, ale nie mógł powiedzieć nic więcej, bo nie pamiętał.

-Dobrze, jeśli dowiemy się o czymś istotnym, zadzwonimy. Możecie już, państwo, iść- zwrócił się do nas policjant i odszedł.

-To co teraz? Chyba tu nie zostaniesz?- zaczął niepewnie Harry. –Jeśli chcesz możesz przenocować u nas, bo patrząc po twojej minie, chyba nie masz ochoty wracać na gorę- powiedział i spojrzał na sufit.

-Miło by było z waszej strony- odpowiedziałam.

-To świetnie, wszystko ustalone- rzekł wesoło Tomlinson, chwycił damską torbę, która znajdowała się na sofie i pokazał gestem ręki, że mamy wychodzić. Styles spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

-Moje rzeczy, a właściwie to, co zaledwie przetrwało- wytłumaczyłam, wskazując na pakunek. Nie odpowiedział nic, jedynie objął mnie mocniej ramieniem i tak przytuleni wyszliśmy tylnymi drzwiami, a następnie skierowaliśmy się na parking.

-Kierunek DOM!- wyszczerzył się Lou i ruszył z piskiem opon. W którymś momencie zapanowała ciemność przed moimi oczami, leżałam na boku z głową na kolanach Harry’ego, a ten bawił się moimi włosami. Bardzo dobrze mi się spało, mimo że horrendalnie krótko, bo kierowca OMIJAŁ wszelkie wyboje.

-Śpisz?- usłyszałam znajomy głos tuż przy moim uchu.

-Już nie…-  wymamrotałam. –Harry-mruknął na znak, że mnie słucha. –Jak ty się właściwie dostałeś do hotelu? Przyjechałaś taksówką czy–- nie skończyłam mówić, bo uderzył się otwartą ręką w czoło.

-Zapomniałem o moim aucie, cholera- wyszeptał.

-Stella, to chyba przez nas- naigrywał się Tomlinson i wybuchł głośnym śmiechem, podobnie jak ja.

-Czuję się niemal winna- powiedziałam, gdy spojrzałam na załamaną twarz loczka.

-Ja nie mam sumienia, a jaka jest twoja wymówka?- dopytywał się z Lou i ponownie rozległ się chichot.

Gdy się przebudziłam, zauważyłam, że słońce jest wysoko na niebie, co oznaczało, że już dość późna godzina. Nie pomyliłam się, bo wskazówki zegarka pokazywały 13:28. Leniwie się podniosłam i przeciągnęłam. Byłam w jednym z wolnych pokoi apartamentu. Akurat w tym, który mnie najbardziej przerażał, bo całe ściany były pokryte zwierciadłami. Po dobrym horrorze można się przestraszyć własnego odbicia i paść na atak serca. Posiedziałam chwilkę w bezruchu i całkowitej ciszy, co było zaskoczeniem, bo wczoraj tych dwóch wariatów wystarczyło, by urządzić w domu totalny zgiełk i chaos. Prawdopodobnie słodko sobie spali po nocy pełnej wrażeń.  Wyskoczyłam zwinnie z łóżka i po cichutku, na paluszkach wyszłam z pokoju. Po drodze zajrzałam do chłopaków, tak jak myślałam, błogo leżeli w swoich łóżkach. Zeszłam na dół, już miałam skręcić do kuchni, gdy usłyszałam klaskanie dłoni dochodzące z salonu. W pierwszym momencie się wystraszyłam, ale moim oczom ukazała się postać Evelyn.

-Brawo, brawo… Ładna akcja, piszą o wczorajszej nocy w każdej gazecie, w Internecie, nie wspominając już o telewizji- wyliczała menedżerka z chytrym uśmieszkiem.

-Słyszałaś… -powiedziałam opierając się o futrynę drzwi i krzyżując ręce na piersi. –Przyznam, dość traumatyczne przeżycie. Gdy to ujrzałam na początku, myślałam, że mi serce wyskoczy.

-Ale widzę, że wszystko poszło tak, jak chciałam. Teraz media oszalały- odrzekła z satysfakcją.

-Co masz na myśli?- zaczęłam się dopytywać. –Jak to „poszło tak, jak chciałam”? Zaplanowałaś to wszystko?

-No tak, wynajęłam aktorów, powiedziałam im, że będziesz wkręcana w programie rozrywkowym, więc nie zadawali pytań i po prostu wykonali swoją robotę- odpowiedziała bez emocji w głosie, zupełnie takim tonem, jakby się nic wielkiego nigdy nie stało.

-To ja przez ciebie dostałam prawie zawału, a ty mi mówisz, że to wszystko było grą?!  Hej! A kiedy wyskoczą kamery?!- wrzasnęłam, wymachując rękami na lewo i prawo.

-Stella, kochanie, nie zrozumiałaś. Tylko oni myśleli, że cię wkręcają, a ty miałaś uwierzyć, że to prawda, rozumiesz? W rzeczywistości nie jesteś w żadnym programie- tłumaczyła mi tak, jak człowiekowi bez mózgu.

-To  akurat jest jasne, ale chcę wiedzieć dlaczego mnie nie wtajemniczyłaś w ten plan.

-Bo nie umiesz udawać zaskoczonej, pamiętasz, gdy–- nie dokończyła, bo jej przerwałam.

-Nie zmieniaj tematu!- poniosły mnie emocje. –Jak mogłaś coś takiego zrobić za moimi plecami?

-Robię to tylko dla twojej podupadłej kariery, nie musisz mi tu krzyczeć. Wiem, że powinnam była ci powiedzieć, ale musiało to wyglądać autentycznie. Nie mogłam ryzykować twojej wpadki- odparła. Zapanowała chwila ciszy.
-Powiedz, czy Harry i Louis wiedzieli?- powiedziałam już spokojniej, ale dalej mi się to wszystko nie podobało.

-Harry? Tak, wiedział o tym planie, a Louis znalazł się tam przypadkowo, więc był w takiej samej sytuacji jak ty.

-Och, czyli okłamywał mnie prosto w oczy…- nastała chwila ciszy.

-Nie gniewaj się na niego, robił to, co mu kazałam- stwierdziła.

-Co nie oznaczało, że nie mógł powiedzieć o tej całej akcji, gdy było już po wszystkim, np. kiedy wracaliśmy samochodem- ponownie uniosłam się. Menedżerka nic nie odpowiadała, analizowała moje słowa. Minęło kilka chwili, ale żadna z nas nie zabrała głosu.

-Dzień dobry pięknym paniom- krzyknął Styles zza moich pleców i próbował pocałować w policzek, kiedy już podszedł bliżej. Odsunęłam się od niego najdalej jak tylko mogłam. Spoglądał zdezorientowany raz na mnie, raz na Evelyn.

-Oszust- syknęłam bardzo cicho, ale byłam pewna, że mnie usłyszał, a następnie wyszłam szybkim krokiem z pokoju. Został tam. Stał w bezruchu z szokiem w oczach. Wbiegłam na górę i zadzwoniłam po taksówkę. Wzięłam wszystkie moje rzeczy i skierowałam się w stronę drzwi wyjściowych.

-Gdzie idziesz?- zawoła Evelyn.

-Do domu, odwiedzę rodzinę i odpocznę- krzyknęłam i trzasnęłam drzwiami. Wsiadłam do samochodu, który po mnie przyjechał i kazałam się zawieść na lotnisko.  Udało mi się szczęśliwie dostać bilet do USA na lot za dwanaście minut. Co za fart!- pomyślałam i ruszyłam biegiem do odpowiedniej bramki. Ludzie krzyczeli coś za mną, ale nie zważałam na nich. Musiałam zdążyć, gdyż samolot miał zaraz startować. Kobieta czym prędzej mnie wpuściła, nie zwracała szczególnej uwagi na bilet, zerknęła na niego i kazała iść dalej. Zdążyłam. Teraz kilka godzin dzieli mnie od rodziny. Mimo że spałam dosyć długo, szybko zasnęłam w wygodnym fotelu.

Dawno nie byłam na lotnisku w Los Angeles. Wprawdzie do Anglii przybyłam tydzień temu, ale miałam też drugi dom w Nowym Jorku, gdzie rezydowałam zdecydowanie częściej. Ostatnim razem, jak tutaj byłam, był ogromny remont, lecz szybko się z nim uporali. Jeszcze miesiąc temu nikt by mnie nie przekonał, że uda im się w ciągu trzydziestu dni zmienić wygląd tego miejsca pod każdym względem. Powiesili więcej tablic w różnych językach i nawet wejście jest z innej strony, ale to bez znaczenia. Byłam w domu i tylko to się liczyło, aż musiałam wykrzyczeć swoją radość:

Nareszcie z powrotem i… CO TU ROBI WIEŻA EIFFLA?!