Rozdział 13 "Przykro mi, stary. Jesteś tylko popowym piosenkarzem"

1

Nie dane jest każdemu się wyspać. Ja również nie miałam tego szczęścia, już o samym świcie zbudziły mnie jakieś podejrzane i nienaturalnie głośne krzyki. Dalej leżąc wygodnie na miękkim łóżku, uniosłam leniwie jedną z powiek, pozostawiając drugą szczelnie zamkniętą, by ochronić się od rażącego światła zza okna. Zerknęłam na urządzenie, które miało w zwyczaju wyrywać mnie swoim irytującym pikaniem z krainy snów. Szósta czternaście. Co on robią o tak wczesnej godzinie? Zawsze to ja wstawałam pierwsza, a trzeba wspomnieć, że wcale nie byłam rannym ptaszkiem. Louis codziennie krzyczał, że ma ciężkie życie, bo musi wstawać o świcie, tylko… Dla niego świtem była zarówno piąta rano, jak i pierwsza po południu… Podobnie zdanie miał Harry.

Nic nie mogło mnie zmusić, żeby wstać na równe nogi. Dodatkowo paskudna pogoda skutecznie przekonywała, by zostać, najlepiej cały dzień, pod ciepłą kołderką. Pada. Kolejny dzień pada. Nic dziwnego, że każdy człowiek, który żył w cieplejszym klimacie, według naukowych statystyk, popada w depresję. Potwierdzam to na własnym przykładzie. Ta pogoda mnie wykończy.

Uznałam, że skoro żaden jeszcze nie przybiegł do mojego pokoju to nie było rozlewu krwi i mogę ponownie, i ze spokojem pospać jeszcze te trzy godziny.

2

Nie. Nie. I jeszcze raz nie. Czy oni są zawsze na „nie”? „Nie” to, „nie” tamto. Jeden normalny dzień, czy to tak wiele? „Tak”. Niech to, w złym momencie.

-Wyglądasz jak dwieście nieszczęść- Louis podsumował moją marnie wyglądającą osobę.

-No co ty nie powiesz- wywróciłam oczami i mruknęłam w jego stronę ochrypniętym głosem. Właśnie, przed  dosłownie dwoma minutami, wyczołgałam się z łóżka, by zejść po schodach do salonu i legnąć bezwładnie na skórzaną sofę. Nie przebrałam się nawet, jedynie narzuciłam mięciutki szlafrok na koszulę nocną, a na stopach, jakimś cudem, znalazły się moje białe, puchate kapcie na czubku z pyszczkiem królika.

-Wszystko gra?- zapytał z nutką trwogi w głosie.

-Odejdź człowieku- odrzekłam i przerzuciłam się na brzuch, chowając twarz w poduszce. W głowie dudniło mi milion dzwoneczków, takich, jak są czasami w hotelu. Tylko dzwoniły sto razy szybciej i tysiąc razy głośniej. Ok-rop-ność.

 Gdzie ten gość z recepcji?! Pośpiesz się panie i zabierz te cholerne dzwonki!

-Ktoś tu ma okres- szepnął loczek do pasiastego, ale było to na tyle głośno, że chyba w sumie nie można tego nazwać szeptem. Nieważne. Uniosłam głowę lekko w górę i spojrzałam piorunująco na chłopaków, dalej leżąc w niezmienionej pozycji. W pierwszej sekundzie nie spostrzegli się, że spoczywa na nich mój wzrok, ale gdy tylko nasze oczy się spotkały, Louis pisnął: Wycofujemy się, wycofujemy się, szybciej Harry… i zamknęli za sobą drzwi, zostawiając mnie tym samym w spokoju. Tak mi się przynajmniej wydawało… Typowe w tym domu.

Ledwo odpływając do krainy snów, zaniepokoił mnie bieg Harry’ego z kąta do kąta. Starałam się zignorować to jakże dziwaczne zachowanie, do którego powinnam się była już przyzwyczaić, jednak to było trudne. Poza tym, w takim hałasie nie można odpocząć. Nie żebym chciała robić im wyrzuty za tą poranną pobudkę, po której nie mogłam już zasnąć nawet na minutę. Absolutnie nie. Ale…

-Pomóc ci może?- zaproponowałam bez przekonania, co prawdopodobnie zauważył.

 -Nie przeszkadzaj sobie, ja się wszystkim zajmę- odrzekł zaabsorbowany.

-Jak chcesz- powiedziałam beznamiętnie i przykryłam się szczelnie kocem. Pochodził, posprawdzał w szafkach, pod stolikiem, w różnych zakamarkach i poszedł do kuchni.

To nie tak, że mam dziś gorszy dzień, nie chodzi nawet o niewyspanie się czy beznadziejną pogodę. To o wiele poważniejsza sprawa i powinnam była przyznać już sama przed sobą, na samym początku, że nie jest tak, jak próbowałam sobie wmówić. Mój fatalny humor był spowodowany jedną osobą i obawami z nią związanymi. Austin Mills. No właśnie. Jaką tajemnicę miał na myśli ten głupek? Chodzi mu o coś błahego czy to sprawa o stopniu „krytycznym”, czyli mój związek, który na dobrą, czy tam raczej złą, sprawę ostatnio nie przypomina ani trochę dwójki zakochanych w sobie bezgranicznie nastolatków. Koga ja próbuję oszukać? My nawet na przyjaciół nie wyglądamy, a co dopiero na kochanków. I co Evelyn? To chyba pierwszy plan, który nie idzie po twojej myśli, nie? Już to słyszę, będzie próbować mnie uspokoić.

„Candys, ja coś zaraz wymyślę, żeby wszystko wróciło na odpowiednie tory”

Ta, jasne. Już to widzę, chociaż… Przecież to Evelyn Milder! Jej wszystko wychodzi, a nawet jeśli nie to odnosisz wrażenie, że jednak tak. Czyli w skrócie- zawsze sukces.

Postanowiłam, że do niej zadzwonię i opowiem jej o mojej sytuacji patowej. Może coś doradzi? Wyskoczyłam na równe nogi i żwawo pobiegłam do swojego pokoju po telefon. Równie szybko wróciłam z powrotem i usiadłam po turecku, przykrywając jedynie kawałek moich nóg. Wybrałam odpowiedni numer do menedżerki, jednak po kilku sygnałach usłyszałam jej automatyczną sekretarkę „Nie mogę teraz odebrać, nagraj…”. W sumie po co każe sobie zostawiać wiadomości, jeśli nigdy ich nie odsłuchuje? Nie rozumiem.

Zniechęcona po jednej i jedynej próbie skontaktowania się z Evelyn, położyłam na stoliku telefon i starałam się znaleźć jakiekolwiek logiczne rozwiązanie tej sprawy, jednak żaden pomysł nie był wystarczająco sensowny, by móc go zrealizować, a efekt byłby taki, jaki bym chciała. W trzech słowach- jestem w „kropce”.

3

Dochodziła piętnasta, a ja dalej nie mam planu. Czas nagli, osiemnasta już za trzy godziny. Zegarek nieopodal niemiłosiernie głośno tykał, przypominając, że z każdą sekundą jestem coraz bliżej spotkania z Austinem. To chyba pierwszy taki przypadek, że kompletnie nie wiem co zrobić. Na moje nieszczęście to nie jest szkoła, a prawdziwe życie. Nie mogę tu zgłosić nieprzygotowania. Cóż… Nie mam chyba wyjścia- muszę się z nim spotkać. Nie mam przecież pewności czy tajemnica, o której wspomniał dotyczy mojego związku z Harrym. Co prawda- udawanego, ale ja nikomu o tym nie mówiłam. Wiedzą o tym tylko „zainteresowani”, a ich grono nie powiększyło się od początku tej dziwnej akcji. Tylko Louis… Chociaż nie, cieszę się, że przynajmniej przy nim nie muszę jeszcze udawać. W innym wypadku sto dziesięć procent mojego życia byłoby kłamstwem, teraz mogę się pokusić o „jedynie” osiemdziesiąt lub coś takiego.

Wracając- być może wcale nie chodzi o to, że mój związek to fake? Nie mam pojęcia. Mills, co ty, do cholery, wiesz? Nienawidzę tego poczucia niewiedzy i bezradności. Jestem osobą, która chce mieć wszystko wyjaśnione od ogółu do najdrobniejszego i najmniej istotnego szczegółu. Ja po prostu muszę, bo zaczynam czuć się niekomfortowo i dochodzi jeszcze stres. Jak tak teraz o tym myślę, jest to wręcz śmieszne. Denerwuję się bardziej jakąś głupią wiadomością, która mogła być równie dobrze po prostu zwykłym pretekstem do spotkania, niż występami przed tysiącami ludzi. Chyba mógłby być zdolny do takiej manipulacji, będąc jednocześnie nieświadomym faktu, że mam tajemnicę- i to całkiem sporą.

Trudno, koniec użalania się nad swoim losem- ciężkim i okrutnym. Czas się trochę przygotować do wyjścia, żeby nie wyglądać jak kompletny upiór i nie straszyć ludzi naokoło. Złożyłam równo koc, co było nie lada wyzwaniem, bo nie układał się tak, jakbym tego chciała. Tu się ciągnie, tu brakuje. Prace w domu to zdecydowanie nie moja broszka, ale czasami po prostu lubię się oderwać od męczących myśli i zająć je sprzątaniem. Łapię za ścierki, wyciągam odkurzacz lub przestawiam meble. Może komicznie brzmi, ale to działa.

Pobiegłam na górę do swojego pokoju, by znaleźć jakieś przyzwoite ubranie. Wszystkie wczorajsze zakupy zostały w bagażniku auta Louisa. Zlitowałam się nad biedakiem i nie kazałam mu już tego wszystkiego wypakowywać o pierwszej w nocy. Postanowiłam najpierw sprawdzić, co mam u siebie w pokoju i ewentualnie potem- jeśli nic odpowiedniego nie znajdę- pójść po te zakupy. Jane odesłała mi moją jakże „ogromną” kolekcję, która uratowała się po demolce w hotelu, ale moment… Co to jest? Dlaczego ja nie zauważyłam tego pakunku do tej pory? Jest kartka:

„Weź ją, wyglądasz w niej lepiej niż ja. Przez ciebie mam kompleksy  :) Dbaj o nią i nigdy nie łącz z zielonym. Jane x

PS. Może przynieść miłość.”

Odłożyłam liścik od przyjaciółki, śmiejąc się sama do siebie. Ach, ta Jane. Potrafi zaskoczyć człowieka, nie ma co! Tylko co ona mi tam zapakowała? Miałam oczywiście pewne domysły, ale wolałam nie gdybać, więc niezwłocznie pociągnęłam za idealnie zawiązaną kokardkę. Ozdobny papier ustąpił i moim oczom ukazał się granatowy materiał. Wyciągnęłam go powoli, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Ta sukienka bardzo mi się podobała, była wręcz bajeczna. Przymierzyłam ją, gdy byłam u niej. Pamiętam jak szukaliśmy czegoś odpowiedniego, by śledzić chłopców. Od razu ją zauważyłam, jednak nie wybrałam jej, bo nie chciałam zwracać na siebie uwagi, a ta sukienka zdecydowanie tak działa. To chyba jedyna kiecka, która spodobała mi się od razu! Muszę koniecznie zadzwonić  do Jane i jej podziękować, i jeszcze dopytać co miała na myśli, mówiąc, a właściwe pisząc „może przynieść miłość”.

Nałożyłam ją na wieszak, który zawisł na uchwycie górnej szafki. Była idealna, ale postanowiłam zostawić ją na ważniejsze okazje niż spotkanie z Austinem „pożal się Boże” Millsem. Wybrałam zwykłe jeansowe rurki i najbanalniejszy t-shirt z jakimiś napisami. Następnie udałam się do łazienki, szybko nałożyłam pastę na szczoteczkę i wyczyściłam zęby. Pomalowałam lekko rzęsy chabrowym tuszem, rezygnując z wszelkich podkładów, pudrów i innych takich. Nigdy nie lubiłam tony mazideł na mojej twarzy, ale zawsze byłam zmuszona to nosić. No cóż, takie życie gwiazdy. Kierują niemal całym twoim życiem. Teraz mam trochę, tak jakby, „wolnego”. W sumie nikt mnie nie kontroluje, bo wszystkich doradców zostawiłam w Ameryce, czasami tylko Evelyn mnie instruuje, jednakże podoba mi się opcja życia bez ludzi stojących nad tobą, którzy powtarzają do znudzenia te same sekwencje.

Ostatnia poprawka maskarą, zerknięcie na zegarek i mogę iść. Wróciłam jeszcze  do pokoju po torebkę i zbiegłam schodami na dół w dość ostrożny sposób, bo Louis to bałaganiarz… Jego rzeczy walają się dosłownie wszędzie, ale ja już nie mam siły go upominać, bo ile można?

Doszłam do przedpokoju, gdzie były wszystkie buty. Zdjęłam z drugiej półki białe trampki i nałożyłam je na nogi. Zabawne, zawiązując sznurówki, spostrzegłam, że Harry ma takie same. Jeszcze trochę, a będą pisać, że połączyły nas buty czy tam miłość do firmy converse.

Wyszłam, ale po chwili się wróciłam. Uświadomiłam sobie, że zapomniałam najważniejszej rzeczy- telefonu. Bez niego jak bez ręki. Cofnęłam się do drzwi i otworzyłam je. Urządzenie zostało w salonie na stoliku, także skierowałam się prosto do tego pomieszczenia, jednak zagrodzono mi drogę.

-Harry, spieszę się- powiedziałam, zerknąwszy na zegarek na jego nadgarstku. Odciągnęłam jego ramię, które skutecznie nie pozwalało mi przejść i zrobiłam krok do przodu, ale ten złapał mnie w pasie.

-Gdzie ci tak spieszno?- zapytał. –Już ci nie wystarczam? Masz kochanka?- udawał zmartwionego i obrażonego, ale mówił to w żartach. Przecież nie byliśmy razem i nie mógł mi zabronić spotkania z… kolegą. Nie, to chyba za mocne słowo. Austin to zwykły dupek, który myśli, że może mieć każdą dziewczynę na jedną noc, podrywając ją tymi tandetnymi tekścikami.

-Harry- zwróciłam się do niego, ale nie zdołałam powiedzieć nic więcej, bo bezczelny zaczął mnie łaskotać. Po chwili nie mogłam aż złapać oddechu. –Harry, już, koniec!- krzyknęłam, łapiąc ciężko powietrze i starając się uwolnić od niego.

-Nie! Nie możesz tam wejść!- ponownie stanął mi na drodze, gdy chciałam się sprytnie przedrzeć dalej.

-Dlaczego nie?- zapytałam zmieszana.

-Bo… Louis tam paraduje- dopowiedział po chwili zastanowienia.

-No i? Mówisz tak, jakbym go nie widziała dwadzieścia cztery godziny na dobę- mruknęłam nieco zirytowana.

-Nago- uzupełnił, gdy minęłam go i poszłam trzy kroki dalej, ale na to słowo momentalnie stanęłam.

-Pff… Uważasz, że nie nigdy widziałam faceta bez spodni?- prychnęłam, lekko odwracając się w jego stronę.

-Nie.

Bezczelny.

-No co tak patrzysz?- powiedział, a na jego ustach malował się cwaniacki uśmieszek. –Myślę, że nie miałaś okazji się przyjrzeć dokładnie- wyjaśnił.

-Ty–- zaczęłam, jednak przez ramię dostrzegłam Tomlinsona, który właśnie wszedł do przedpokoju, przekraczając próg i dając mi do ręki telefon. –Jesteś ubrany?- tym razem zwróciłam się do starszego chłopaka. Spojrzał na siebie, potem na mnie, następnie na Harry’ego i ponownie na siebie. Widocznie był nieco zdezorientowany moim pytaniem.

-A miałem nie być?- zapytał  w końcu, gdyż ciekawość zżerała go od środka.

-No… Wy coś kombinujecie- zmieniłam temat- i ja się dowiem co! Nie myślcie sobie- zagroziłam i skierowałam się ku drzwi wyjściowych.

-Baw się dobrze ze swoim kochankiem- pomachał mi na pożegnanie Styles. Usłyszałam jeszcze donośny głos Louisa, mimo że zamknęłam już za sobą drzwi.

-ZDRADZA MNIE?

-Przykro mi, stary. Jesteś tylko popowym piosenkarzem- pocieszał go loczek.

4

-Przyszłaś jednak- usłyszałam głos prezentera radiowego.

-Czego ode mnie chcesz? Streszczaj się, nie mam czasu- syknęłam zimno i posłałam mu równie lodowate spojrzenie, które nie zrobiło na nim większego wrażenia albo po prostu skrzętnie to ukrywał.

-Oj, Stella, Stella, taka ładna, a tyle w sobie złości- zaśmiał się. Traktował rozmowę ze mną jak całkiem przyjemną pogawędkę. Co za idiota. Tylko mnie denerwuje swoją postawą.

-Chyba śnisz- mruknęłam. –Przyszłam ci tylko powiedzieć, że nie uda ci się żaden szantaż, bo, skarbeńku, nie mam żadnej tajemnicy, którą mógłbyś wykorzystać- uśmiechnęłam się złowieszczo.

-Och, doprawdy, a ja myślę, że jednak masz- odrzekł, a ja dopiero teraz zauważyłam, że otacza nas bardzo duża grupa ludzi, a przecież staliśmy na środku lobby hotelowego, nie w kolejce po bilety na koncert Beyonce. Dziwne.

-No dalej, zaskocz mnie- prowokowałam. Chciałam się w końcu dowiedzieć o co mu tak naprawdę chodzi. Czy może jakimś cudem, nie wiem tylko jakim, wie o moim „związku” z Harrym? Albo po prostu chciał mnie zmusić w jakiś sposób do przyjścia tutaj, by kolejny raz mnie nieudolnie podrywać?

-Nie kochasz Harry’ego. Kochasz Louisa.

Nie powiem, byłam przygotowana na każdą możliwą odpowiedź, ale akurat nie na tą.

-Śmieszny jesteś, że tak myślisz i mylisz się kompletnie. To już wszystko co miałeś mi do powiedzenia?

Patrzył na mnie uważnym wzrokiem, lustrując każdy nawet najmniejszy możliwy ruch.

-Świetnie, miło się rozmawiało, ale muszę cię opuścić. Mam randkę. Dzisiaj. Z Harry’m. Moim ukochanym chłopakiem.

Wypowiadałam słowa z triumfalnym uśmiechem i pewnym tonem głosu. Mills nie potrafił nawet wykrztusić słowa. Odwróciłam się na pięcie i skierowałam się w stronę wyjścia, nie zważając dłużej na niego. Już byłam niemalże na zewnątrz, ale poczułam ból w ramieniu, za które mnie pociągnięto. Plecami uderzyłam o kolumnę, na moje ciało napierało ciało Austina, nie wspominając o ustach…

__________________________________________________
Cześć drodzy parafianie. Pracowałam bardzo długo nad tym rozdziałem i mam nadzieję, że wam się spodoba, a jeśli nie to mnie skrytykujcie, postaram się poprawić następnym razem :3 Chciałam jeszcze zaprosić was na dwa blogi: pierwszy i drugi.

Jakieś pytania dotyczące bloga czy rozdziałów? Zadaj je na ASKU