Rozdział 16 „Nie pocałujesz jej teraz?”

1

-Stella, wszystko dobrze? Słyszysz mnie?- pytał z przerażeniem w oczach.

-Tak… Nie… Nie wiem…- wykrztusiłam z siebie i pobiegłam na górę do swojego pokoju. Nie chciałam się rozpłakać, na dodatek nie przed Harrym, bo zapewne zacząłby mnie wypytywać o szczegóły, a ja nie miałam ochoty się zwierzać. Przynajmniej nie teraz, jak nie w ogóle. A może on powinien wiedzieć? Być może fakt, że podzieliłam się z kimś moimi troskami podniósłby mnie na duchu. Nie wiem. Będę musiała to przemyśleć.

Usłyszałam pukanie do drzwi i cichy szept wypowiadany tuż przy nich.

-Mogę wejść? Przyniosłem twój–- nie dokończył, zobaczyłam jedynie jego zmartwione oczy przed szparę uchylonych drzwi. Wyciągnął lekko rękę w moją stronę, w której znajdowało się roztrzaskane urządzenie. Skinęłam głową i zwróciłam wzrok na mały stolik, by Harry właśnie tam położył telefon.

-Myślę, że potrzebujesz nowego- napomknął, ale zaraz po tej uwadze spojrzał kątem oka, badając moją reakcję.

-Tak, zdecydowanie- odpowiedziałam po chwili i zacieśniłam ręce ma mych ramionach, zupełnie tak jakby ogarnął mnie zimny podmuch wiatru, ale to wcale nie było nieprzyjemne powietrze, lecz smutek albo może żal lub bezradność. Tego też nie wiem.

Siedziałam na skraju łóżka, skulona do granic możliwości z mętlikiem w głowie. Styles przysiadł się obok i położył łokcie na udach, a następnie oparł brodę o swe dłonie. Patrzyliśmy się przez jakiś czas w ciszy na jakże interesującą ścianę przed nami.

Miałam tyle pytań, które w jednym momencie gdzieś pouciekały, zostawiając mnie całkiem zagubioną. Chociażby te z wczoraj, jednak nie miałam odwagi ich zadać w jeszcze napiętej atmosferze, a dziś są niczym. Męczy mnie jedynie moja podświadomość, podsuwając pesymistyczne myśli, typu: Jesteś nic nie warta i całkowicie zakłamana.

Po części ma rację, muszę to przyznać, nie chcę dodatkowo kłamać samej sobie, bo znam doskonale prawdę. Jestem kłamcą, rasowym kłamcą, który oszukuje każdego z zimną krwią i bez mrugnięcia okiem. Boże, kim ja się stałam? Jak do tego doszło? Kiedy?

Łzy zaczęły mi spływać po policzkach jedna za drugą. Słona ciecz delikatnie zahaczała o moje suche wargi, sprawiając, że zaczynały trochę szczypać. Wciągnęłam dużą ilość powietrza do płuc, by może móc się trochę uspokoić. Na nic moje starania, bo coraz więcej kropel produkowały moje oczy.

Harry nie mógł siedzieć spokojnie. Wiedziałam, że walczył ze swoimi myślami i zastanawiał się co ma zrobić, analizując każde „za” i „przeciw”. W końcu złapał mnie w swoje objęcia i nim zdążyłam cokolwiek spostrzec, szlochałam głośno w jego klatkę piersiową, siedząc na jego kolanach. Subtelnie, z wielką precyzją przesuwał dłońmi po moich ramionach, a potem po plecach.

-Nie płacz- powiedział, mając usta schowane gdzieś w moich włosach. Doskonale czułam ciepły oddech z każdą kolejną chwilą. –Bo jeśli zaraz nie przestaniesz to będziemy płakać razem, a uwierz- nie chciałabyś tego widzieć – dodał z wyczuwalną kpiną w głosie.

-Przecież Harry „Womanizer” Styles nigdy nie płacze- zacytowałam jeden z nagłówków artykułu gazety dla nastolatków, która ostatnio wpadła mi w ręce i z powodu wszechogarniającej nudy postanowiłam uzupełnić swoje braki w wiedzy na temat plotek ze świata show-biznesu. Oczywiście, znalazłam również też coś o sobie i związku z Harrym. Jaka to piękna z nas para i to, że wróżą nam szczęście, ale musimy uważać na tych, którzy nie są naszymi sympatykami. No cóż, muszę się zgodzić, antyfani już chyba nie zajmują się niczym innym tylko nami. Czy oni naprawdę nie mają własnego życia, że wtrącają swoje nosy do cudzego? To. Jest. Chore.

-Oczywiście, że nie- odpowiedział dumnie, napinając znacznie swoje mięśnie. Oderwałam policzek od jego torsu i spojrzałam na niego zdziwiona, co przerodziło się w minę „aha, a ja jestem Lady Gaga”.

-Okej, okej, wygrałaś, nie patrz na mnie w taki sposób. Tak, też czasami płacze, ale nie publicznie- skwitował, przewracając teatralnie swoimi zielonymi oczami.

Mimowolnie się uśmiechnęłam, co prawda niezbyt szeroko i prawdopodobnie nie był to jeden z tych firmowych uśmiechów, które serwowałam fotografom na sesjach lub czerwonym dywanie, ale to teraz nieważne. Poczułam się odrobinę lepiej, wiedziałam, że jestem bezpieczna.

Harry odwzajemnił uśmiech, który dodatkowo wyrzeźbił mu w policzkach słodkie dołeczki. Wyglądał jak mały rozradowany chłopczyk, cieszący się nawet z najmniejszej rzeczy.

-Tak lepiej- powiedział po chwili. –Jeszcze tylko drobny szczegół- podniósł wolną dłoń do mojej twarzy i z pewną nieśmiałością wytarł powoli mokre ślady, które zostawiły tu łzy.

 Był tym tak zaabsorbowany, że prawdopodobnie nie zwróciłby uwagi na nic innego. W każdym razie, życzę powodzenia. Gdy skończył, ponownie oparłam policzek o jego tors, a on zacisnął mocniej swoje ręce wokół mojej talii. Emanowało od niego niesamowite ciepło. Nie tylko fizycznie, ale także z wnętrza. To po prostu cecha tego człowieka.

-Co ci powiedziała?- zapytał po jakimś czasie panowania  ciszy, niezmierzonej jak ocean.

Odpowiedzieć czy nie odpowiedzieć? Oto jest pytanie. Z jednej strony czuję, że powinnam, ale z drugiej… Po prostu jestem zagubiona jak nigdy dotąd i nie chcę podjąć żadnej konkretnej decyzji, bo przed oczami widzę skutki, na dodatek same negatywne. To dlatego „stoję” w miejscu, ale może czas ruszyć naprzód i to jest ta właściwa pora, by to zrobić?

-Że mam poprowadzić najbliższe „Music Europe”- powiedziałam ostrożnie, by przypadkiem nie rozpłakać się kolejny raz.

-To świetnie!- krzyknął bardzo entuzjastycznie, ale widząc mój grymas, dodał szybko „albo i nie” i zaczął mnie uspokajająco kołysać w rytm wolnej piosenki, której nuty rozbrzmiały po całym domu, i co było zapewne sprawką Lou.

-A właściwie dlaczego to nie świetnie?- zapytał. Kiedyś musiał, ale liczyłam, że opowiedzenie mu całej historii będzie łatwiejsze, jednak język uwiązł mi w gardle. Nawet gdyby to się nie stało, nie wiedziałabym jak zacząć. To było trudne.

Popatrzył wyczekująco na cokolwiek z mojej strony. Zsunęłam się z jego kolan i usiadłam na satynowej pościeli łóżka po turecku zwrócona w jego stronę. On również poprawił się nieznacznie, a minę miał dość poważną. Wiedział, że to nie będzie jakaś opowieść wyjęta z sitcomu.

2

Słuchał uważnie ze ściągniętymi brwiami, zastanawiając się nad sensem każdego wypowiadanego przez mnie słowa. Jego wyraz twarzy pozostawał niewzruszony, a wzrok co chwila wędrował do innego miejsca, byleby uniknąć zbyt długiego spoglądania w moje oczy. W pewnym momencie usta zacisnął mocno w wąską linię.

-(…) no i teraz siedzimy tutaj- zakończyłam swoją wypowiedź.

Mówiąc to patrzyłam na swoje dłonie, których palce na zmianę zaplatałam i rozplątywałam. Bałam się podnieść wzrok. Nie wiedziałam jaka może być jego reakcja. Zrozumie czy może jednak nie? Teraz nie byłam pewna już niczego.

-Jesteś najgłupszą osobą, którą tylko mogłem spotkać na swojej drodze- wypowiedział po chwili zastanowienia z surowością w głosie.

Te słowa podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody. Tętno przyśpieszyło mi co najmniej dwukrotnie, zupełnie jakbym zdała sobie sprawę, że ktoś celuje we mnie pistoletem, rewolwerem czy karabinem. Wszystko jedno, czułam pewne zagrożenie. Przełknęłam głośno ślinę. Na co ja właściwe liczyłam? Że mnie zrozumie, że pocieszy i powie, że wszystko będzie dobrze? Doskonale zdawałam sobie sprawę jakim charakterem obdarzony jest Harry i że oczywiście jest zdolny powiedzieć coś takiego, co powiedział przed minutą. Tylko ja w głębi duszy liczyłam, że będzie inaczej.

-Nie wierzę, że nic nam nie powiedziałaś! Ani mnie, ani nikomu!- mówił coraz donośniej i w pewnym momencie złapał mnie za podbródek, który podciągnął w górę, by złapać kontakt wzrokowy. –Ja i Louis, my… Jesteśmy twoimi przyjaciółmi, siedzimy w tym razem. Możesz nam powiedzieć o czymkolwiek, a nie zadręczać się w samotności, rozumiesz?

-Ale–- zaczęłam, jednak powstrzymał mnie, zakładając palec wskazujący na moich ustach.

-Żadnego „ale”, nie chcę tego słuchać. Żaden idiota nie będzie szantażować mojej… ymmm… przyjaciółki i to jeszcze z mojego powodu.

-Hazz, to przecież nie twoja wina, nie mogłeś wiedzieć, że–- znowu nie dokończyłam, bo krzyknął, uprzednio otwierając drzwi na oścież.

-Lou, szykuje się niezła akcja!

Szatyn momentalnie zjawił się w pomieszczeniu i pokiwał znacząco w stronę Stylesa, a ja nie wiedziałam co o tym myśleć. Louis i Harry to przecież mieszanka wybuchowa.

-Tylko, Stella, współpracuj- odezwał się Hazz, posyłając mi swój uśmiech numer siedem.

3

W czasie prób do gali, chłopaki nie odstępowali mnie na krok. Czułam się trochę dziwnie, mając świadomość, że pilnowali mnie nieustannie, chodząc ze mną nawet do toalety… Na szczęście w domu trochę odpuszczali, inaczej bym zwariowała. Harry powtarzał coś o jakimś planie, ale za nic w świecie nie chciał mi wyjawić wszystkich szczegółów, tłumacząc, że jak się dowiem to się nie zgodzę albo gorzej- nie zagram dostatecznie przekonująco i naturalnie. Czy to są już podstawy, żeby się bać jego szalonych pomysłów?

Na szczęście nie byłam współprowadzącą w parze z Austinem. Evelyn wynegocjowała pewne warunki i patrz punkt pierwszy- przed kamerą tylko ja albo nikt. Kocham ją za to! Dzięki jednemu świstkowi papieru nie musiałam z nim zamieniać ani słowa, stawać w tym samym kadrze czy nawet mieć prób w tym samym czasie. Dzięki Bogu! Jednak Harry asekuracyjnie przy mnie był. Nie wiem jak mu się to udawało, bo wstęp do środka osobom nieupoważnionym jest wzbroniony. Ach, ten Styles i jego nieodparty urok. Wszystkie kobiety spoglądały na niego maślanym wzrokiem i wzdychały ze złożonymi rękami, jakby modliły się do jakiegoś greckiego boga seksu. Jeden uśmiech i robiły to, co chciał. Niesamowity widok. Dobrze, że ja się tak nie zachowuję, to co najmniej żenujące.

„Ladies and gentleman…”- ćwiczyłam tylko pewne wypowiedzi, bo w dużej mierze mój występ miał się opierać na improwizacji. Taka tam rola witania gwiazd na czerwonym dywanie i dosłownie kilka razy na wielkiej scenie z daleka od Millsa. Miałam wręczać nagrodę za debiut roku, ale Harry tak bardzo oczarował organizatorów swoim profesjonalnym podejściem i gdy tylko napomknęłam o tym, że lepiej by się sprawdził w tej roli, natychmiast mu to zaproponowali, a ja się zgodziłam bez wahania. Przynajmniej teraz będzie mógł być ze mną za kulisami całkowicie legalnie, chociaż pewnie i tak by się tam dostał. Jakże inaczej?

Na szczęście dzisiaj już koniec i możemy spokojnie udać się do domu, by odpocząć. No dobra, ja muszę, bo Styles był ciągle rozpieszczany przez asystentki, sekretarki, organizatorki i wszelkie inne kobiety obecne na sali. Ciasteczka, kawa, herbatka, ile łyżeczek cukru? Oszaleć można, ale jemu się to chyba spodobało, bo nie narzekał. Ha! Uśmiechał się nawet od ucha do ucha. Świetnie kogoś poznać z innej perspektywy, ale akurat tą stroną Harry’ego się zawiodłam.

-Źle skręciłeś. Powinieneś w lewo, nie w prawo…- zaczęłam, gdy zorientowałam się, że ta droga nie jest zbyt znajoma.

-W prawo, bo jedziemy do Nialla po kota- odpowiedział z cwaniackim uśmieszkiem, nie odrywając wzroku od drogi.

-Och, w porządku- prychnęłam. –Dobrze, że sobie przypomniałeś po tygodniu tamtego tygodnia, a więc po dwóch tygodniach. Lepiej to niż rok- ironizowałam, a jego uśmiech zbladł.

-Przesadzasz.

-Ja przesadzam? Ja? Czy ty myślisz czasami? Harry, to jest zwierze, które wymaga uwagi dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie możesz o tym zapominać i przypominać sobie po tygodniu. Ten kociak umarłby z tabliczką na szyi i napisem „wody, wody, Sahara”, a ty byś nie zauważył- mówiłam szybko, gestykulując przy tym rękami.

-Nie zapominam, ciągle o nim pamiętałem- mruknął po nosem.

-Oczywiście, nie można zaprzeczyć- dodałam kpiąco.

-To po co go właściwie, do cholery, oddałaś?- krzyknął, a samochód ostro zahamował i zatrzymał się na poboczu.

Styles był widocznie wściekły. Zielone oczy przeszywały mnie z każdej strony. Nie mogłam dłużej w nie patrzeć, ale nie potrafiłam również odwrócić wzroku. To takie frustrujące. Coś jak zawieszenie między jawą a snem.

-Bo nie potrafisz się nim odpowiednio zająć- syknęłam, ściągając groźnie brwi.

-A ty może potrafisz?!

-Nie i dlatego nie podejmowałam się trzymania kota, debilu! Niall ma smykałkę  do zwierząt, dlatego postanowiłam dać mu kocura na czas twojego pobytu w szpitalu, ale teraz jestem utwierdzona w zdaniu, że tobie nie można powierzyć żadnego futrzaka, bo umarłby z głodu, pragnienia i nudy, jeśliby wcześniej gdzieś nie zaginął, a ty byś nawet nie zwrócił na to uwagi!

Wiedział, że to była prawda, więc nie zamierzał dalej tego ciągnąć, bo nawet jak? Dalej by się upierał, że potrafi się świetnie zaopiekować zwierzęciem? Mnie przecież nie okłamie w tej kwestii. Odwrócił wzrok i odpalił auto. Włączyliśmy się z powrotem do ruchu i ciągle jechaliśmy w kierunku domu Nialla. Co za uparty kretyn. Przewróciłam dramatycznie oczami i pogłośniłam radio, zagłębiając się w muzyce.

-Kogo tam znowu…? O! Cześć!- uśmiechnął się blondyn, gdy tylko otworzył drzwi swojego mieszkania.

-Hej Niall- odwzajemniałam uśmiech.

-My tylko na chwilę- wtrącił Styles i wszedł bezczelnie do środka, lekko szturchając przy tym przyjaciela.

-Stary Harry wrócił, a już się bałem, że to przeszłość- powiedział kąśliwie Horan, ale promienny uśmiech nie schodził mu z twarzy.

Zaprosił mnie do swojego apartamentu, zamykając zaraz drzwi. Weszliśmy razem do salonu, gdzie „myszkował” Loczek. No cóż, szukał w końcu kota.

-Ymm… Harry…

-Nie przeszkadzaj- zbeształ mnie za chęć pomocy, bo chciałam mu powiedzieć, że kociak leżał sobie spokojnie na sofie zwinięty w maleńką kilkę, gdy ten dalej zaglądał pod krzesła, stół i meble.

Nialler spojrzał wymownie na przyjaciela, ale to nic nie dało, więc wysłał w moją stronę bezdźwięczne „nie przejmuj się, to taki typ”.

Futrzak się zbudził i zeskoczył na podłogę, biegnąc w stronę oniemiałego Harry’ego.

(kliknij w obrazek)

-Co to ma być…?- wykrztusił tylko ledwo słyszalnym głosem.

-No ja nie wiem, twój kot?- zapytałam dość sarkastycznie, Niall stał obok i się nie odzywał.

-Nie, ten jest irlandzki, a mój jest „british”- tłumaczył spokojnie, lecz z nutką irytacji.

- Hazz, jakiś ty tępy - odrzekłam i uderzyłam się dłonią w czoło. Nie udzielił mi żadnej ciętej riposty, wyszedł jedynie szybkim krokiem. Niall był równie mocno skonfundowany co ja. Przykucnęłam przy kociaku i zdjęłam mu zielony, irlandzki kapelusik, po czym zwinnym ruchem wzięłam na ręce. Tym razem ta mała paskuda mnie nie podrapała i całe szczęście, bo do tej pory widać mi ślady po ostatniej próbie pogłaskania.

-Dzięki, Niall, za wszystko- powiedziałam do niego i lekko przytuliłam, poklepując wolną ręką po ramieniu i jednocześnie uważając na kota, którego trzymałam przy piersi.

-Nie ma sprawy- zaśmiał się tak, jak tylko Niall potrafi. –Wszystko między wami w porządku?- zapytał nieco zawstydzony, gdy już zamykałam za sobą drzwi.

Właśnie zdałam sobie sprawę, że pyta o mój związek z Harrym. No tak, on nie zna przecież prawdy. Dla niego jesteśmy zakochanymi w sobie ludźmi, a ja jestem niemal pewna, że nie wyglądaliśmy na takowych podczas tej „wizyty”.

-Tak, tak, jasne. Harry ma po prostu dzisiaj jakiś zły dzień- odpowiedziałam wymijająco i wyszłam szybko, posyłając mu jeszcze jeden uspokajający uśmiech na pożegnanie.

4

-Ja otworzę, klucze mam gdzieś w kieszeni- powiedział, widząc, że nieudolnie próbuję znaleźć swoje w bezdennej torebce, trzymając jednocześnie na rękach jego kota.

Po chwili wyciągnął kluczyki i włożył jeden z nich do zamka w drzwiach. Gdy ten „mocował” się z otwarciem, zauważyłam, że wypadło mu coś z kieszeni, kiedy przeszukiwał je swoimi dłońmi. Zwinnie podniosłam małe kawałki papieru i to, co było tam napisane przeleciało mi dosłownie przed oczami, bo Harry wyrwał mi je z ręki nim zdążyłam cokolwiek zauważyć.

-Stary Styles wrócił, co?- powtórzyłam po Niallu i „wręczyłam” mu kota.

-No weź, nie możesz się o to gniewać!- krzyknął za mną, lecz ja się nie odwróciłam.

-Kolejny dzień kłótni kochanków?- zapytał zdziwiony Louis, gdy zobaczył, że znowu zaczął panować hałas.

-Żadnych kochanków, jesteśmy tylko znajomymi- skarciłam go morderczym wzrokiem, więc już więcej nie zabrał głosu. Przygryzł średniej wielkości marchewkę i zniknął za drzwiami kuchni.

5

Czas gali. Wszystko szło zgodnie z planem. Kilka razy widziałam Austina, ale nie udało mu się zbliżyć do mnie i całe szczęście. Nie wiem jak mogłabym się zachować w takiej sytuacji. Z drugiej strony miałam Harry’ego, ale nie rozmawialiśmy tak, jak wcześniej. Teraz to było takie, takie… oficjalne. Odzywaliśmy się do siebie, jeśli była taka konieczność i oczywiście graliśmy najszczęśliwszą parę pod słońcem przed reporterami i ogólne we wszystkich miejscach oraz sytuacjach, gdy ktoś nas obserwował, ale prywatnie mieliśmy chłodne stosunki.
Od autorki- jako, że dzisiaj leży obok mnie inna słodkość, proszę napisać w komentarzu "czekolada" na dowód przeczytania. Dziękuję :) x

Już wszystkie oczekiwane gwiazdy opuściły czerwony dywan i zajęły miejsca w środku. Tłum również powoli wchodził do ogromnej sali. Miałam jeszcze tylko zapowiedzieć dwa występy i na tym kończy się moja rola jako prowadzącej.

Czekałam cierpliwie w garderobie na swoją kolej. Właśnie się dowiedziałam, że przedstawię publiczności singiel „Troublemaker” Olly’ego Mursa, a potem mam już tylko powiedzieć, że nagrodę za debiut roku wręczy mój „boski chłopak”- jak to ujęła jedna z organizatorek.

Wdech, wydech, idę!

-(…) Przed wami Olly Murs i piosenka promująca jego najnowszy krążek.

Gdy wypowiedziałam ostatnie słowo, rozbrzmiały  pierwsze nuty i piosenkarz wyszedł na scenę, a ja zrobiłam zupełnie odwrotnie- zeszłam z niej i oddałam mikrofon starszemu facetowi, który zajmował się nagłośnieniem.

Nagle poczułam, że ktoś mnie złapał w pasie i niósł mnie na ramieniu. Myślałam, że to może Louis, bo bardzo często tak robił.

-Mówiłem, że cię tak szybko nie odpuszczę, ale nie chciałaś słuchać- powiedział, a mi aż zadudniło w uszach.

-Puść mnie idioto!- krzyknęłam i zaczęłam się wyrywać. –Mogę cię zaskarżyć o uprowadzenie i pogwałcenie mojej czci! Postaw mnie! Nie będę powtarzać dwa razy!

-Dobre sobie- prychnął rozbawiony i nic sobie nie robił z moich krzyków. Ludzie, których mijaliśmy dziwnie patrzyli, ale nikt jakoś nie miał zamiaru zrobić czegokolwiek.

Ludzie! To nie żaden teatrzyk, to porwanie! Pomocy, pomocy…!

Mills wszedł po schodkach na scenę i postawił mnie na ziemi. No w końcu. Teraz będę mogła mu wygarnąć całą złość prosto w oczy, ale wtem złapał mnie za nadgarstki i przyciągnął do siebie, a co ja mogłam zrobić, gdy historia się powtarza? Oderwałam się i zamachnęłam ręką, wymierzając mu cios w policzek. Muzyka zamilkła, na scenie staliśmy tylko we dwoje, a publiczność zamarła.

Nie wiem ile to trwało- sekundy, minuty, dziesiątki minut? Wiem tylko, że przy moim boku pojawił się Harry, który odepchnął Austina i mocno mnie do siebie przytulił. Szepnął, że ochrona zabrała tego „prostaka”. Oderwałam się od jego piersi i spojrzałam w te szmaragdowe oczy, które były przepełnione wieloma emocjami, ale żadna konkretna nie wybijała się na pierwszy plan.

„Nie pocałujesz jej teraz?”

Usłyszeliśmy głos DJ z głośników. Uświadomiłam sobie, że wszyscy wpatrywali się w nas jak w obrazek ze wstrzymanym oddechem. Ponownie nawiązałam kontakt wzrokowy, który to właściwie ja przerwałam, bo Harry bez mrugnięcia dalej mi się przyglądał. Złapał w palce jeden z pokręconych kosmyków, które swobodnie opadały na moje czoło i zarzucił go gdzieś na tył, by odsłonić całkowicie moją twarz. Pogłaskał wierchem dłoni mój policzek i zbliżył swoje usta do moich, które się czule złączyły. Pocałunek był delikatny, lecz jego tempo zwiększało się z każdą kolejną chwilą i robiliśmy to coraz bardziej namiętnie. Chłopak przyciągnął mnie do siebie najbardziej jak się dało, łapiąc mnie w pasie. Nie było między nami nawet milimetra przerwy. Jedną ręką złapałam jego ramię, a drugą wplotłam w jego loki. Publiczność na początku była cicho, a potem usłyszałam głośne „awwww…” i wszelkie wiwaty oraz brawa. Oderwaliśmy od swoje usta na minimalną odległość i staliśmy tam z malującymi się uśmiechami i iskierkami w oczach.

-Lepiej niż Amber?- zapytałam cichutko, przypominając sobie imię z karteczek, które kiedyś wypadły mu z kieszeni i musnęłam delikatnie jego dolną wargę moimi ustami.

-Lepiej- odpowiedział, szczerząc się. –I lepiej niż Jennifer, Alice, Dorothy, Joanne, Christine…- wyliczał.

-Ymm…- przygryzłam wargę- chyba się pogrążasz.

6

Weszliśmy za kulisy.

-To. Dopiero. Miłość- mówiła Evelyn, wycierając swoje oczy chusteczką, jakby miał to być ratunek przed rozmazanym makijażem. Przewróciłam tylko oczami na fakt, że jeszcze i ona demonstruje taką szopkę otoczoną kłamstwem.

-Może pójdziemy w jakieś bardziej ustronne miejsce- zaproponowałam, gdy zauważyliśmy, że wokół nas zebrało się sporo ludzi, których nawet nie znamy lub nigdy nie widzieliśmy na oczy. Moja menedżerka przytaknęła i skierowaliśmy się prosto do garderoby.

Gdy byliśmy w środku, przekręciłam kluczyk, który znajdował się już w zamku.

-No co?- spytałam, kiedy spojrzeli na mnie znacząco. –Na wszelki wypadek- wyjaśniłam.

-No nieważne, Candy- zaczęła Evelyn. –Mills obiecał zostawić cię w spokoju i wszystkich, który chociażby uścisnęli twoją dłoń.

-Co na niego masz?- zapytał Harry. Ja chciałam zadać dokładnie to samo pytanie. Przecież ktoś taki jak Austin nie zrezygnowałby dobrowolnie ze swoich szalonych pomysłów nawet, gdyby groziła mu armia krajowa czy nawet sama Evelyn.

-No więc może najpierw usiądźcie, bo możecie upaść, gdy wam opowiem…- ruszyła ze swoją mową. –Zagroziłam, że jak się nie pohamuje, powiem o tym wszystkim jego żonie. Nie mówię, że bym tego jakoś nie ubarwiła czy coś, ale znając Susane- na nic by się zdały jego tłumaczenia.

-On ma żonę?!- wtrąciłam zszokowana.

-A no ma i znam ją z collegu. Mieszka w USA i kompletnie nie da jej się przekonać mediami, że jej mąż to tani podrywacz. Podpisaliśmy z Millsem umowę, że da nam spokój, a my nie będziemy mówić publicznie o tym, co się tu stało.

-A co jeśli ta Susane przeczyta o tym w Internecie lub gazecie albo usłyszy w radiu?- dopytywał Styles.

-Pomyśli, że to plotki. Jak już mówiłam- jej się nie da przekonać prasą. Poza tym to już nie nasza sprawa.

-Czyli że będę mogła już wyjść z domu bez ochrony?- zapytałam z nadzieją w głosie. Szczerze mówiąc miałam już dość, że wynajęła mi pięciu ochroniarzy.

-Zwariowałaś?! Absolutnie nie!- pokręciła głową z dezaprobatą i jakby niedowierzaniem, że mogłam o coś takiego poprosić.

-Evelyn, myślę, że pięć osób to już zdecydowana przesada- wypowiedział się Hazza.

-Dobra, zastanowię się jeszcze- odrzekła zrezygnowana, widać, że nie miała dziś ochoty na zajmujące kłótnie.

Harry uśmiechnął się triumfalnie i dał mi szybkiego buziaka w czoło.

-Hmm… friends with benefits?- zapytała, ale napotykając moje wrogie spojrzenie szybko dodała: Nie było pytania.



_______________________________________________
Mamy 16. Sprawa z Millsem została oficjalnie zakończona, ale pozostało jeszcze sporo innych, nierozwiązanych problemów. Także nie myślcie sobie, że akcja kiedyś tu zwolni ;3 Pojawi się nowa postać i takie tam inne niespodzianki ;D Pozdrawiam ♥

Pytania?

ASK/TWITTER