Rozdział 17 "Harry, w porządku. Przecież to nic wielkiego leżeć obok siebie."

1

Wraz ze świadomością, że Mills jest gdzieś daleko, gala rozdania nagród stała się o niebo przyjemniejsza. Ten facet skutecznie potrafił mi zepsuć humor samą swoją obecnością, nie wspominając o jakiejkolwiek wymianie zdań, która zazwyczaj kończyła się bardzo nieprzyjemnie. Cóż, to ten typ człowieka, który wchodzi z zabłoconymi butami do twojego pięknego życia i niszczy wszystko, co spotka na swojej drodze, a ty stajesz się nieszczęśliwy kosztem wszystkiego, co miało dla ciebie jakiekolwiek większe znaczenie. Na szczęście jego temat jest skończony. Byłam przeszczęśliwa, nie mogę zaprzeczyć. Ani chwili nie zastanawiałam się nad jego dziwnymi propozycjami. Każda moja odpowiedź zawierała wyłącznie odmowę, ale z czasem szantaż nabierał na sile. Mills groził, że zrobi krzywdę moim bliskim- patrz: Harry’emu. Tak, właśnie jemu, gdyż to właśnie rzekomo Harry jest tą moją najbliższą sercu osobą po tej stronie świata. Mylił się, ale nie można go obwiniać, wciskałam mu kłamstwa o naszym „nieskazitelnym związku” prosto w oczy. Na początku coś przeczuwał, ale potem widać zmienił zdanie. Czyżby moje umiejętności aktorskie się poprawiały z każdym kolejnym dniem? Nie obraziłabym się, gdyby właśnie tak było, bo jednym z moich marzeń jest zagrać w filmie. Właściwie to życzenie z „Listy Życzeń” brzmiało: znaleźć się na szklanym ekranie. Wiem, że będąc piosenkarką spełniło się już z tysiąc razy, ale nie wymagajcie od czteroletniej dziewczynki dokładności w formułowaniu zdań. Chociaż nie, mogłam napisać po prostu- być aktorką. Chciałam. Aspirowałam, ale wyszło inaczej. Zawsze wychodzi inaczej niż tego chcę. W ogóle głupia sprawa, w jaki sposób mój „fenomenalny” głos został odkryty. Kręciliśmy którąś z kolei reklamę w mojej karierze i reżyser stwierdził, że to moje piętnaście sekund musi zapaść w pamięci widzów tak dogłębnie, żeby siadali przed telewizorem wyczekując już tylko tego spotu reklamowego. Oczywiście była też kwestia marki, ceny i innych ważnych aspektów, ale „ten uroczy aniołeczek musi ich do siebie przekonać”- powiedział z uśmiechem, sztucznym co prawda, ale zawsze lepsze to niż nic. Pewnie dlatego wybrał stanie za kamerą, a nie przed nią. Dobry wybór. Tak czy inaczej w pewnej chwili krzyknął, żebym zaśpiewała. Wydawało mi się to zwyczajnym absurdem. Ja i śpiewanie? To przecież nie idzie w parze, a tu proszę. Jednak tak. Nie mogłam nadziwić się sama sobie, każdy słuchał mnie jak zaklęty. Rodzice zapisali mnie na zajęcia u profesjonalnej śpiewaczki, bym mogła rozwijać coraz bardziej swoje zdolności. Występowałam na różnych konkursach, trochę w chórze, ale nie podobało mi się, że stałam na uboczu. Dosłownie, bo kobieta miała swoje pupilki, które zawsze wszystko robiły „naj” i były najwspanialsze na świecie. Cała reszta robiła za tło piosenki albo nawet i nie, zdarzył się występ, że mieliśmy być po prostu „sztucznym tłumem”. To było za wiele, podziękowałam za jakże „owocną” współpracę i zakończyłam etap z chórem. Potem spotkałam Evelyn i nawiązałyśmy współpracę. Nie mogłam narzekać na jej skuteczność, ale czasami ma szalone pomysły. Nie ma co! Nie wyobrażam sobie zmiany menedżera w tej właśnie chwili, literalnie nie. Wtajemniczać kolejną osobę w „związek” z Harrym? Nie ma mowy! Tym bardziej jeśli mówimy o obcej personie, którą zna się zaledwie z rozmowy wstępnej, kwalifikacyjne czy jakiej tam jeszcze. To zbyt duże ryzyko, a ja nie chcę, żeby każdy dowiedział się, że oszukujemy. Ponadto nie czuję się dobrze z tym, że jednak to robimy. Nie chcę kłamać, ale nie chcę, żeby ten fake wyszedł na jaw. Och, ironia losu i za co to wszystko?

-Stella?- czyjś głos wyrwał mnie z zamyśleń , że prawie wylałam sok ze stołu.

-Harry, nie strasz mnie, proszę cię.

-Nie chciałem, przyszedłem tylko zapytać czy idziesz z nami na After Party, czy chcesz, żebym cię odwiózł do domu?- zapytał, podchodząc bliżej i stając przede mną.

- Jak mogłabym przegapić moje pierwsze After w Londynie? Nie rozśmieszaj mnie- powiedziałam zaczepnie z lekkim, figlarnym uśmiechem na ustach.

-Oczywiście- uderzył się delikatnie w czoło, a po chwili przybrał skruszoną minę. –Pani wybaczy moją gafę i niewiedzę- dodał z udawanym żalem.

-Już się nie męcz- rzekłam widząc jak bardzo próbuje się nie roześmiać, czego mu wcale nie ułatwiałam, bo jak stwierdził któregoś pięknego dnia przy obiedzie- „masz zabawną twarz”.

Ja w swojej twarzy nie widziałam nic, co mogłoby mnie rozśmieszyć i nigdy nie posądziłabym jej, że zgarnie taki oto komplement, bo to komplement, prawda? O rany, a co jeśli nie? Czy to mogło być obraźliwe? Pewnie mogło, zwłaszcza, że nikt inny tak nie uważa, włącznie ze mną. Zapamiętać- wrócić do tej rozmowy, bo wydaje się niedokończona.

Spojrzałam jeszcze raz na kawałek papieru, który trzymałam w rękach i który został zgnieciony z każdej możliwej tylko strony. Umowa między Evelyn a Austinem.

-Widzę, że cieszysz się jak małe, rozradowane dziecko, ale połóż to, bo pomarszczysz ten dokument tak bardzo, że nie będzie miał już żadnej mocy prawnej- odciągnął ponownie moje myśli. Złapał ostrożnie za kartkę i wyciągnął ją powoli z moich kruchych dłoni.

-Po prostu jestem szczęśliwa, że zostawi mnie już w spokoju- powiedziałam po chwili.

Harry uśmiechnął się serdecznie i przytaknął na moje słowa. Zgadzał się. Też stracił sporo nerwów przez tego pożal się prezenterka z podrzędnej stacji radiowej. Chodził rozdrażniony, myśląc co by tu zrobić. Konsultował się z Louisem przy każdym najmniejszym ruchu, który zamierzał wykonać w stosunku do Millsa. Wyglądało to co najmniej śmiesznie, bo wszystko było tematem dyskusji i to nie tylko, gdy byliśmy w domu. Telefony nie przestawały dzwonić. O właśnie! Jak duży wkład miał w ten „plan” Tomlinson? Przecież nie wierzę, że zaangażował się bardzo mocno, by w efekcie nic nie zrobić. Nie, to musiałby być postawiony klon. Prawdziwy Lou jest zawsze chętny o każdej porze dnia i nocy. To również zapamiętać i potem ich zapytać.

-To chodźmy w takim razie- uśmiechnął się zwodniczo i wystawił rękę w moją stronę. Szybko umiejscowiłam swoją malutką i delikatną dłoń w jego dużej i ciepłej. –Paparazzi czekają, nie denerwujmy ich bardziej- dodał chytrze, szepcząc mi do ucha.

-Paparazzi…?- pisnęłam.

2

Zrobiliśmy sobie nocny maraton filmowy. Lou zaprosił resztę zespołu, więc w sumie było nas sześć osób. Chłopaki zgodnie sprzątali, jak to oni ujęli? „Na raty” zdaje się. A bałagan się zrobił, bo stwierdzili, że było za czysto… To tylko Lou i Harry. Zostawiam bez komentarza i będę się dalej trzymać tego postanowienia, tym bardziej, że obiecałam sobie, że nie będę kwestionować ich sposobu czyszczenia dywanu czy mycia okien, bo zawsze kończy się tak samo, a przez to mam na myśli ekipę sprzątającą. Firma ułożyła nam stałą załogę, która została dobrana w wyniku bardzo surowych kryteriów. Nie wiem co tam można ustalać. Sprzątanie to przecież sprzątanie, ale najwyraźniej wcale się nie znam. Plusem tego wszystkiego było to, że dwa razy w tygodniu miałam dla siebie, całkowicie dla siebie te dwie godziny, kiedy nie musiałam się martwić, że „coś” się stanie, gdyż byli za bardzo zaabsorbowani nowymi technikami czyszczenia płytek.

Lou upierał się przy jakimś horrorze, Niall przy komedii, a mnie i reszcie było w sumie obojętne. Chyba lepiej by się oglądało ich kłótnie na temat gatunków filmowych niż jakikolwiek film nagrodzony kilkunastoma Oskarami, ale w końcu zgodnie wybrali jakieś okropne, nudne na całej linii romansidło. Żeby to jeszcze miało jakąś ciekawą fabułę, ale oczywiście nie. Wszystkie są takie same. Poznają się, zakochują w sobie, chcą ze sobą być, ale nie mogą, lecz suma sumarum jest happy end.

To było niesamowicie dziwne, że wybrali właśnie taki film, gdy kilka chwil wcześniej upierali się, że za nic w świecie czegoś takiego nie obejrzą. Myślę, że to mógł być spisek przeciwko mnie i Harry’emu. Podobno „chodziły” plotki po mieście, że nasz związek jest w kryzysie i jesteśmy bliscy zerwania. To zabawne czytać takie bzdury, które ktoś sobie zmyślił i opublikował, aby tylko dostać za to kilka groszy. Zdjęcia też mnie śmieszyły, a właściwie wszelkie zlepki zdjęć, które miały być rzekomym dowodem, że Harry ma nową miłość, a ja zdradzam go z kochankiem. To się nazywa luźny związek. Obstawiam właśnie te plotki, że były motywem wybrania tego romansidła.

Tak, to musi być to! Przecież nie bez powodu usadzili nas obok siebie, trochę z tyłu, co pewnie miało nam zapewnić trochę prywatności. Ach, to dopiero spryciarze. Oczywiście musieliśmy udawać, jako że się kochamy. Nie było wyjścia. Trochę słodkich słówek, leżenie w swoich ramionach i po filmie spać. Tak właśnie, obejrzeliśmy tylko jeden, bo chłopaki nie mogli się zebrać i maraton zaczęliśmy o drugiej, a skończyliśmy o czwartej. Przy końcówce płakali jak bobry. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Czterech dorosłych facetów smarkało do chusteczek, które były rozrzucone po prostu wszędzie. Ja i Harry niespecjalnie przejmowaliśmy się tym, co działo się na ekranie. Obserwowaliśmy chłopaków, komentowaliśmy ich zachowanie lub po prostu rozmawialiśmy na jakiś temat, który tylko wpadł nam do głowy. Ma się rozumieć, że nie obeszło się bez rzucania popcornem, ale Niall nie mógł znieść, że marnujemy takie dobroci, w czym poparł go Liam, argumentując dodatkowo, że pragnąłby poznać bez żadnych przeszkód historię Becky i Jacka. Po takim wykładzie, zakończyliśmy kukurydzianą walkę, ale nie na długo, bo Harry zaproponował kolejną grę. Nie pamiętam jak ona się nazywała, ale było zabawnie. Jedno rzucało popcornem w drugie, które musiało złapać prażoną kukurydzę w swoje usta. Przegrałam. Byłam tak kiepska, że nie zdołałam złapać ani jeden raz albo Styles rzucał w taki perfidny sposób. No cóż, uśmiałam się i to mocno, za co zostałam skarcona kilkakrotnie natarczywym „ciiii!” ze strony wpatrzonych w telewizor chłopaków.

Zayn, Niall i Liam zostali u nas na noc, a właściwie to na ranek. Tak czy inaczej był problem ze spaniem, bo zajęłam gościnny pokój i zabrakło łóżek, dokładnie jednego miejsca. No i wtedy na genialny pomysł wpadł Malik, sugerując, żeby „para” spała razem. Entuzjazm był wielki, ale ani krzty u Harry’ego. Tak samo u mnie. Louis zamilknął, po prostu obserwował rozwój wydarzeń, nie chcąc dolewać oliwy do ognia, bo przecież doskonale wiedział, że nie jesteśmy razem. Zgodziłam się z udawaną euforią, Loczek przytaknął i rozeszliśmy się do wyznaczonych pokoi- ja z Harrym do mojego, Liam i Zayn zajęli łóżko Hazzy, a Nialler dzielił sypialnię z Lou.

-Candy, jesteś pewna? Ja mogę się przeprosić z sofą w salonie- powiedział, gdy tylko zamknął szczelnie drzwi.

-Harry, w porządku. Przecież to nic wielkiego leżeć obok siebie. Poza tym jak cię rano zobaczą na dole to jeszcze naprawdę uwierzą, że „mamy kryzys”- wyjaśniałam, przewracając oczami i machając w powietrzu rękami na dwa ostatnie słowa.

-Niech będzie- odrzekł po chwili bez większego przekonania.

-No chyba, że chrapiesz- dodałam szybko. -W takim razie już cię tu nie ma. Możesz ewentualnie się poprzytulać do kota, jeśli będzie w nastroju.

Zaśmiał się lekko, odsłaniając swoje białe zęby, które mimo półmroku, w którym siedzieliśmy, było doskonale widać.

-Ale… ty dałeś mu mleka i karmy, co nie?- zapytałam, przypominając sobie o kiepskich zdolnościach opiekuńczych chłopaka. Uśmiech znikł mu z twarzy, odrzucił kołdrę na bok.

-Zaraz wracam- krzyknął, wyskakując z łóżka i wybiegł z pokoju.

To Harry, typowy Harry. Mówiłam, że jest beznadziejnym hodowcą zwierząt, ale nie można go przekonać, bo sam uważa się za najlepszego na świecie. Beze mnie ten kociak by zginął, a jestem pewna, że przy posiłku raz na dwa dni od Stylesa nie było by go po tygodniu. Co raz dostaje ode mnie jakieś pyszności, a mleka i wody nigdy mu nie brakuje. Ta paskuda chyba się do mnie przekonała, bo już mnie nie drapie ani nie syczy, gdy tylko próbuję się do niej zbliżyć. Nawet z własnej, nieprzymuszonej woli wskakuje mi na kolana, domagając się głaskania. Najśmieszniejsza jest wtedy mina Harry’ego, nie można się nie roześmiać, patrząc na ten szok wymalowany na jego twarzy wraz z pytaniem „dlaczego woli ciebie…?”. Odpowiednia opieka, kochanie. Proste.

Byłam zmęczona, więc nie czekając na powrót chłopaka do pokoju, po prostu położyłam się po swojej stronie i przykryłam miękką kołdrą, bo na dworze nie było jakoś specjalnie gorąco. Właściwie pogoda nie rozpieszczała nas od jakiegoś czasu. Po kilku słonecznych dniach nastały czasy deszczy. Padało w dzień i w nocy. Cały czas. Oszaleć można. Znaczy… Pewnie można się przyzwyczaić, ale nie widzę u siebie ani trochę sympatii do deszczu i parasolek.

Powoli odpływałam do krainy snów, lecz słyszałam także przygaszone dźwięki. Styles przyszedł i położył się obok.

-Stella, śpisz?- szepnął niemal niesłyszalnie. Można to przyrównać do szumu liści na lekkim wietrze albo do gry na harfie jakiejś uspokajającej melodii.

Nie odpowiadałam, nie miałam już siły na rozmowy. Poza tym pewnie nie wykrztusiłabym nic poza „hmph?”, toteż postanowiłam udać, że znajduję się w krainie słów. Nie męczył mnie dalej, ułożył się wygodnie i można już było jedynie usłyszeć nasze miarowe wdechy i wydechy. Nagle lekkie pociągnięcie za któryś z moich kosmyków. Kolejny raz. I  znowu, znowu, znowu… Harry bawił się moimi blond włosami, jednak po pewnym czasie chyba mu się znudziło, bo przestał i już tylko miętosił w ręku wyłącznie jedno pasmo, nawijając na palce.

-Jesteś…- mruczał po cichutku.

Jestem... jaka...?

3

Gdy się obudziłam, spostrzegłam, że miejsce obok mnie jest puste. Podniosłam się z poduszki i usiadłam, będąc dalej przykryta kołdrą. Skrzyżowałam ręce i oparłam je o moje kolana. Starałam sobie przypomnieć wszystko, co miało miejsce wraz z najdrobniejszymi szczegółami. Co on wtedy powiedział? Jestem jaka? Zastanawiam się czy oby mi się to nie śniło, bo gdy się lekko odwróciłam, Harry spał tyłem do mnie i wcale nie bawił się moimi włosami. Czy to możliwe, żeby się tak pomylić?

Odgoniłam wszystkie te myśli z mojego umysłu i po nieznacznym odświeżeniu się w łazience, ale wciąż w piżamie zeszłam na dół do kuchni.

-Cześć słoneczko!- zawołał radośnie Styles, gdy zauważył, że koledzy posyłają mu dziwne spojrzenia.

-Cześć- odpowiedziałam mu- cześć chłopaki- dodałam, witając się z resztą, po czym wrócili do rozmowy. Głównie Louis i Zayn, bo pozostali spożywali śniadanie, słuchając ich uważnie, raz po raz przytakując albo utwierdzając ich w swoich przekonaniach słowami „tak, tak, masz rację”.

-To na co dzisiaj masz ochotę?- zapytał o śniadanie.

-Poproszę najlepszego kucharza na świecie- wypiął dumnie pierś na te słowa- o pancakes z serkiem maskarpone, owocami leśnymi oraz syropem z agawy- powiedziałam z rękami założonymi z tyłu, kołysząc się z boku na bok.

-Lubię konkretne decyzje- zaśmiał się.

-Szkoda, że nie potrafisz sam takich podejmować- powiedziałam kąśliwie, ale nie zdążył mi oddać jakiejś ciętej riposty, bo naszą uwagę przykuł głośny krzyk Zayna.

-Jaki wielki umysł?- zapytał brunet.

- No ja oczywiście, a kto niby? Widzisz tu kogoś równie wielkiego? No nie sądzę- odpowiedział mu Louis.

- Siebie w lustrze.

-No to chyba jakaś fatamorgana. Wielki umysł jest tylko jeden- rzekł szatyn, pokazując kciukami obu dłoni w swoją stronę.

-Przecież mówię- odrzekł cwaniacko Mailk, szczerząc się do przyjaciela i kładą sobie rękę na torsie.

-Co się dzieje? Ja nie w temacie i znowu nie ogarniam- spojrzał pytająco Nialler, gdy wrócił do kuchni po dosłownie chwili nieobecności.

- Tylko wielki umysł wszystko ogarnia¹- krzyknął Tomlinson, zjadając triumfalnie marchewkę. Przewróciłam teatralnie oczami i każdy zaczął się śmiać. Chyba nigdy ich nie zrozumiem. Wysyłają zbyt dziwne sygnały jak dla mnie. No cóż, w końcu to faceci. Inna planeta, zupełnie inny świat.

-To ja będę w salonie- powiedziałam speszona i wyszłam z pomieszczenia.

Po dwudziestu minutach Hazza przyszedł z talerzem w jednej ręce i syropem do polania mojego śniadania w drugiej. Zastał mnie w kociakiem przy boku, który grzecznie sobie leżał zwinięty w kulkę i przyjemnie mruczał, gdy tylko się go pogłaskało, a to uwielbiał.

-Jak tak dalej pójdzie to się mnie wyrzeknie- skwitował chłopak, podając mi posiłek i patrząc z zazdrością na mnie i futrzaka obok.

-No ja się nie dziwię- powiedziałam z przesadzonym westchnięciem. –Jestem przecież wspaniała- dodałam, wzruszając lekko ramionami i uśmiechając się przy tym słodko w stronę Harry’ego. Naburmuszył się jedynie i zaczął przerzucać kanały w telewizji.

-Harry?- zaczęłam delikatnie, chcąc sprawdzić czy się znowu pogniewał. Jeśli chodziło o koty, szybko do tego dochodziło. Wystarczyła jedna uwaga na ten temat i potrafił chodzić godzinami obrażony.

-Hmph?- mruknął, zajadając kolejną łyżeczkę płatków na mleku. Nie jest zły, to dobrze, bo za chwilę może być, a podwójnie „nie do zniesienia” to nie jest marzenie na tak piękny poranek.

-Czy ty mu dałeś jakoś na imię?- zapytałam, spuszczając wzrok w stronę zwierzątka.

-Jasne, mów mu Enter- odpowiedział całkiem obojętnie i wrócił do oglądania jakiegoś programu w telewizji.

-Enter?! O nie! Nie zgadzam się!- syknęłam ze złością. –Nie będę do niego wołać jak na przycisk klawiatury i by the way- za dużo komputera… kochanie- dodałam, gdy kątem oka zauważyłam, że chłopaki nadsłuchują naszej rozmowy. Puściłam mu oczko, żeby zaczął udawać chociaż trochę. Zdaje się, że zrozumiał o co mi chodzi i pokiwał znacząco.

-Tak mówisz? To co proponujesz?- powiedział, rozkładając się wygodnie na sofie i opierając głowę na poduszkach obok mnie. –Chodź- zaprosił mnie gestem ręki, którą złapałam i jakimś dziwnym trafem siedziałam na nim, mając twarz jedynie kilka centymetrów od jego. Złapałam kociaka, który chciał się ratować przed przygnieceniem i położyłam go na klatce piersiowej chłopaka, jednocześnie sama się prostując.

-Cookie. Pasuje nawet- powiedziałam entuzjastycznie. –Podoba ci się?- zapytałam Harry’ego.

-Nie, nie może być! Nic związanego z jedzeniem, bo Niall może się pomylić- odrzekł całkowicie poważnie. –Poza tym moja propozycja była zdecydowanie lepsza- dopowiedział, a ja przewróciłam oczami.

-To nie ty masz tu decydujące zdanie, a on- kiwnęłam głową na kota. –Które bardziej ci się podoba, co?- zapytałam, biorąc go na ręce. –Cookie? Tak? Tak. Mówiłam ci- rzekłam do chłopaka.

-Nie! Przekupiłaś Entera!- krzyknął, zakrywając twarz dłońmi.

-Myśl co chcesz, zostaje Cookie i koniec.

-Ja tego tak nie zostawię- odpowiedział z pochmurną miną.

-Wojna?- zapytałam dla upewnienia, mierząc go wzrokiem.

-Wojna.

-Pamiętaj, sam tego chciałeś- powiedziałam, wstając z sofy i kierując się do wyjścia.

-Oddaj Entera- krzyknął za mną, kiedy łapałam za klamkę.

-To Cookie- pokazałam mu język i wyszłam szybko, mijając w korytarzu chłopaków, którzy nie mieli już jak się ukryć. –Nieładnie podsłuchiwać, wiecie?

-My nie…- próbowali się tłumaczyć, ale marnie im to wychodziło.

-Oczywiście- mruknęłam pod nosem i skierowałam się szybkim krokiem na górę po schodach.

4

-Dobrze, że przypomniało ci się przed faktem. Doskonale wiesz, że Evelyn nie znosi zapominalstwa. To wydaje się jej takie nieprofesjonalne- powiedziałam już mocno wyprowadzona z równowagi. Okazało się, że moja menedżerka ustawiła nam wywiad- mnie i Harry’emu. Odcinek miał być, jak to napisali w umowie, którą pospiesznie udało mi się przejrzeć- intymny, cokolwiek się pod tym mogło kryć. Pewnie pytania związane z nami, naszym romansem.

-Nie denerwuj się, zdążymy- powiedział uspokajająco.

-Nie denerwuj się, nie denerwuj, łatwo ci mówić. Nie umiesz dopilnować nawet jednej rzeczy, więc dlaczego bierzesz jeszcze na siebie tak wiele innych? Nie mogłeś mi od razu o tym powiedzieć, a nie czekać do ostatniej chwili?

-Chciałem, ale ty to… ty i…

-I co?- ponagliłam go w wypowiedzi.

-I strasznie dużo gadasz. Zapomniałem w którymś momencie- powiedział przepraszająco.

-Ja? Ja dużo gadam? Spróbujmy zdefiniować co to znaczy „dużo”, bo to pojęcie względne i dla mnie znaczy coś innego niż dla ciebie, a jeszcze coś innego dla, no nie wiem, Louisa na przykład. Za to Liam się z nami nie zgodzi, nie wspominając o Evelyn. To o czym mówiłeś?- zapytałam, zwracając się w jego stronę. Posłał mi tylko kpiącą minę i oszczędził jakichkolwiek komentarzy. No dobrze, przyznaję się uczciwie, może czasami za dużo mówię, ale on chyba przesadza. Nie jestem jakąś katarynką czy płytą ustawioną na powtarzanie. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, żeby ktoś mi zwrócił uwagę za zbyt dużą liczbę słów, które wydostają się z mojej buzi. To niedorzeczne przecież. Nie mówię za dużo.

Hej Miśki, tu Mięta, autorka bloga- ma się rozumieć :) Hasło dowodowe przeczytania rozdziału na dziś to "żelki". Nie zapomnijcie napisać :) x

Wsiadłam do auta od strony pasażera, moje kochanie miało kierować, bo podobno zna drogę do tego studia telewizyjnego. Właśnie, podobno. Przekonamy się.

-To co tam jest?- zapytał w połowie drogi. No cóż, chyba w połowie drogi, bo nie miałam pojęcia ile nam jeszcze zostało i ile już przebyliśmy. Nic nie wydawało się znajome jak dla mnie. Zgubiłabym się w tym Londynie, tego jestem pewna w stu dwudziestu procentach.

-Milcz, bo czytam²- uciszyłam go, bo studiowałam dalej skrypt dzisiejszej rozmowy. Same pytania o nasz „związek”. Tak jak przypuszczałam. Skoro już jest taka okazja, że jesteśmy tylko we dwoje na wyłączność to nie będą nas pytać o śniadanie. Swoją drogą pyszne były pancakes Harry’ego. Zdolna bestia z niego jeśli chodzi o gotowanie.

Westchnęłam głośno i oderwałam się od lektury.

-I?- zapytał ponownie.

-Takie typowe pytania o relacje międzyludzkie, no wiesz- jak wyglądało wasze pierwsze spotkanie, czy to miłość od pierwszego wejrzenia, gdzie była pierwsza randka- odpowiedziałam beznamiętnie.

-Rozumiem- odrzekł, nie spuszczając oczu z drogi.

-A tak właściwie to jak się poznaliśmy? Raczej nie powiemy, że spiknęły nas w sztuczny związek nasze menedżerki- spytałam, poprawiając się na siedzeniu i zerkając na chłopaka jednym okiem.

-Zostaw to pytanie mnie- uśmiechnął się chytrze i spojrzał na mnie przez sekundę, by za chwilę znowu skupić się na jeździe.

-Och, dobrze- mruknęłam pod nosem trochę zaskoczona jego odpowiedzą. Co on takiego wymyślił? Oby to był jakiś w miarę normalny przebieg zdarzeń, bo w piratów czy kosmitów to chyba nikt nie uwierzy, a wtedy to  Evelyn sama nas utopi albo wyśle daleko w kosmos.

-Jesteśmy na miejscu- oznajmił i po minucie byliśmy już w środku imponującego budynku. Było tam bardzo nowoczesne wnetrze i urządzone w kolorach: biały, szary, czarny i czerwony, czyli Modern Design. Wszyscy ubrani niezwykle elegancko i można użyć stwierdzenia, że zachowywali się jak rasowi ludzie biznesu.

-Dzień dobry, byliśmy umówieni na wywiad- powiedziałam grzecznie, gdy tylko podeszliśmy do recepcji. Młoda szatynka zmierzyła nas wzrokiem zza biurka.

-Panna Kane i pan Styles?- zapytała, przeglądając plan dnia.

-Zgadza się- odpowiedziałam.

-Dobrze, windą na jedenaste piętro. Jest po lewej- poinformowała nas już życzliwszym tonem głosu. Zrobiliśmy to, co kazała, a po rozsunięciu się drzwi zobaczyliśmy kolejną recepcję.

-Witam- przywitała się brunetka numer dwa. –Jest lekkie opóźnienie, więc będą państwo musieli chwilkę poczekać. Proszę, tu można usiąść- powiedziała i wskazała na czerwoną skórzaną sofę.

-„Opóźnienie”, widzisz? Mówiłem, że zdążymy- szepnął mi na ucho Styles.

-To był fuks- powiedziałam i wymusiłam uśmiech.

Na szczęście owe opóźnienie było wręcz niewyczuwalne i zaraz się nami zajęto. Makijaż, ubranie i ostatnie wskazówki.

W garderobie zastałam kobietę, która miała około dwudziestu sześciu, siedmiu lat. Jej ciemne włosy sięgały ramion i świetnie wyglądały z tuniką w kolorze khaki. Do tego miała legginsy i buty na wysokim obcasie. Rozkładała na stoliku przy toaletce kosmetyki. Zapewnie będzie mnie malować. Zaprosiła mnie do siebie i zaczęła swoją pracę. Była bardzo otwarta i bystra.

-Zamierzam uzyskać świeży look- mówiła, pociągając pędzlem po mojej powiece. –Ale dziewczyno… wyglądasz jakbyś nie spała co najmniej ze dwa dni!

-I tak się czuję- przyznałam, gdy zaczęła mi nakładać trochę bronzera i różu na policzki.

-Dlaczego tak jest? Czyżby twój chłoptaś nie dawał ci spać?- zapytała śmiało nie zważając na podtekst, sięgając w tym samym czasie po korektor pod oczy, który miał za zadanie ukryć niemiłosiernie duże sińce.

-Nie…- odrzekłam zmieszana.

-Więc- zaczęła, podkręcając moje rzęsy zalotką- jak idzie randkowanie z Harrym? Słyszałam, że skończył z panienkami i jest teraz świetnym chłopakiem. Zgodzisz się z tym?

-Jest świetnie- odpowiedziałam, mając w tym samym czasie słowa Evelyn, aby nie zdradzać obcym zbyt wiele ze swojego życia osobistego, a wyłącznie używać ogólnych sformułowań.

-Czy to twój pierwszy chłopak jakiego miałaś?

-Tak- odrzekłam krótko. Kobieta mruknęła pod nosem ciche „yhym” i ostatni raz pociągnęła mascarą. Teraz zabrała się za włosy. Moje blond fale zostały całkowicie wyprostowane wręcz do perfekcji. Skończyła i zostawiła mnie samą. Zostało mi jedynie założyć sukienkę, która wisiała swobodnie na wieszaku, z czym poradziłam sobie w kilka sekund. Byłam gotowa. Wyglądałam bardzo dobrze. Nie mogłam się nadziwić jak bardzo kilka kolorowych cieni i puder może odmienić człowieka. Po szarych sińcach pod oczami nie było nawet śladu, a buzia tryskała młodością. Sukienka była dla mnie idealna, podkreślała wszystkie atuty, lepszej nie mogłam założyć.

-Wow, wyglądasz perfekcyjnie- powiedział Harry, stojąc u progu drzwi, które lekko uchylił.

-Ty również- odrzekłam szczerze.

-To dla ciebie, Evelyn kazała przekazać, bo jeszcze musiała porozmawiać z prowadzącymi- oznajmił i wręczył mi małe pudełko. Otworzyłam je pospiesznie i moim oczom ukazały się średniej wielkości kolczyki z brylantami oraz naszyjnikiem do kompletu.

-Zapniesz?- spytałam chłopaka, podając mu łańcuszek i stając do niego tyłem. Miał drobne problemy z trafieniem w kółko, najwyraźniej nie miał wprawy. Pewnie nie podarowywał każdej dziewczynie „na noc” drogiej biżuterii i dlatego nigdy nie musiał się kłopotać z jej zakładaniem, gdyby któraś go o to poprosiła.

-Stella! Kochanie, jak miło cię widzieć!- krzyknęła Evelyn, wchodząc śmiało do pomieszczenia.

-To ja was zostawię- powiedział cicho Harry i zniknął za drzwiami.

-Bardzo ładne te kolczyki- odezwała się menedżerka.

-Tak, dziękuję.

-Nie dziękuj mnie, a londyńskiej firmie jubilerskiej. Masz robić reklamę w telewizji.

-Wiedziałam, że to zbyt podejrzane, żebyś mi dała biżuterię od tak sobie- zaśmiałam się. Jak ja ją doskonale znam. Teraz nie mogło być inaczej.

-Przeczytałaś skrypt?- zmieniła temat.

-Tak i Harry też wie wszystko- uprzedziłam jej kolejne pytanie.

-Dobrze! A teraz idźcie i oczarujcie wszystkich- pisnęła z podekscytowania. –Będę gdzieś w pobliżu- dodała.

5

-Uwaga wszystkim. Jest mi niezmiernie miło powitać Harry’ego Stylesa z zespołu One Direction oraz jego uroczą dziewczynę, amerykańską piosenkarkę Stellę Kane- powiedziała uśmiechając się i klaszcząc w dłonie razem z publiką. Usłyszałam, że Harry wolno wypuścił powietrze z płuc i cały stres się gdzieś ulotnił. Może ja też powinnam spróbować? Denerwowałam się mocno, bo to było mój pierwszy talk show od bardzo dawna i to na dodatek w innym kraju, po drugiej stronie świata.

Spojrzałam jeszcze raz na Harry’ego i zauważyłam, że on zrobił dokładnie to samo, co spowodowało u nas lekki śmiech.

-Okej!- prowadząca- Ellie- wyrwała nas z zamyślenia.- Harry, pojechałeś do Ameryki wraz ze swoim zespołem, by nakręcić jeden z waszych teledysków i wtedy się spotkaliście, czy nie tak?

-Nie do końca- odpowiedział spokojnie.

-Jak długo dokładnie ze sobą „rozmawiacie”?- zapytała, akcentując ostatnie słowo.

-Myś…–- Hazza zaczął mówić, ale zignorowała to.

-Bo ja wiem, że młodzi ludzie grają w głupiutkie gry zwane „rozmowami”, zanim zaczną rozmawiać, jeśli wiecie o co mi chodzi- spojrzała na nas znacząco, publiczność zaczęła bić brawa.

-Tak- przytaknęłam. –Zaczęliśmy „rozmawiać” jakieś trzy tygodnie przed spotkaniem twarzą w twarz- powiedziałam, robiąc w powietrzu cudzysłów przy odpowiednim słowie.

-Planowaliśmy się spotkać, ale coś stanęło nam na drodze, więc kiedy tylko nadarzyła się okazja i chwila czasu, umówiliśmy się na randkę. Potem na kolejną i następną- powiedział, patrząc przez dłuższą chwilę w moje oczy.

-I poprosiłeś, żebym została twoją dziewczyną wtedy na plaży- dopowiedziałam bardziej do niego niż do dziennikarki.

-To słodkie- podsumowała Ellie z ogromnym uśmiechem na ustach. –Młodzieńcza miłość! Stella, powiedź mi, czy twoi rodzice pochwalają twoje randki z panem Stylesem? Wszyscy wiemy, że on ma… emm… ciekawą historię… związków.

-Ymm… moi rodzice…- zaczęłam. –Nie mają nic przeciwko, zawsze mi powtarzają, że kiedy ja jestem szczęśliwa to oni również.

Kobieta przytaknęła i uśmiechnęła się.

-Jest tyle pięknych dziewczyn na świecie, a Stella jest jedną z nich. Razem z zespołem macie piosenkę „What makes you beautiful”- teledysk pojawił się na ogromnym ekranie obok nas. Nie mogłam uwierzyć, że ten sam chłopak z kręconymi włosami siedzi przy mnie. Zmienił się i to znacznie. Z pewnością wydoroślał, dziecięcy urok stracił na sile, jednak błysk w oczach pozostał niezmienny. –Zdradź nam Harry, co czyni twoją dziewczynę piękną?

Wziął głęboki wdech, myśląc, co ma powiedzieć. A co ja bym powiedziała, gdyby mnie o to zapytała? Co mi się w nim podoba, właściwie co mogłoby, gdybym go kochała? Na przyjaciół patrzy się inaczej niż na miłość swojego życia. Podobno wtedy żadne wady nie mają znaczenia, bo wszystko wydaje się idealne. Różowe okulary przesłaniają ten szary świat. Ciekawe jak to jest…

-To, co czyni Stellę piękną to na przykład to, że potrafi o siebie zadbać, ale nie boi się poprosić mnie o radę. I sposób w jaki żyje, traktuje innych, jak kocha muzykę. To, że potrafi być sobą i nawet nie próbuje udawać kogoś innego. Jest słodka i wygląda ślicznie, gdy się denerwuje. I najważniejsze- zgodziła się być ze mną. Jestem szczęściarzem- ponownie skierował te słowa do mnie, nie zważając na ludzi naokoło nas.

-Piękne- podsumowała dziennikarka. –Zajrzyjmy może teraz do Angelici (druga prowadząca), która zapewne ma dla was przydatne porady i za chwilę wracamy do tej uroczej dwójki. Dajmy im chwilkę prywatności.

Po przerwie zapytała nas jeszcze o plany dotyczące kariery muzycznej i wywiad się skończył. Potem dopadła nas Evelyn i zasypywała kolejnymi pytaniami, których miałam już serdecznie dość. Ile można tłumaczyć, że nasze wypowiedzi nie były ani trochę ustalane? To, co mówiliśmy było całkowitą improwizacją.

-Ach, Candy, jubiler chce odzyskać błyskotki- przypomniała sobie nagle.

-Tak, jasne, proszę- powiedziałam, wręczając jej małe pudełko, które wrzuciła do swojej torebki i zaraz wyciągnęła drugie takie samo.

-Masz na pamiątkę. Identyczny zestaw, ale ze sztucznymi kamieniami- wyjaśniła.

-Jak miło- odrzekłam i posłałam jej uśmiech.

-Muszę lecieć, będziemy w kontakcie!- odezwała się po chwili, posłała mi całusy w powietrzu, a Harry dostał buziaka w policzek, co go wyraźnie zaszokowało. –To za ładne aktorstwo, ale nie przyzwyczajaj się- zagroziła i zniknęła nam z oczu.

-Muszę się zgodzić, to było ładne, nawet bardzo ładne- zwróciłam się do chłopaka.

-Praktyka czyni mistrza- odrzekł niepewnie.

-Co masz na myśli?- spytałam podejrzliwie.

-To nie jest mój pierwszy fake…

1-Twórczy dialog @purplepumaseye i @HiImLoha
2-Wypowiedź @purplepumaseye, gdy przeszkodziłam jej w czytaniu rozdziału 16.
____________________________________________
Przeczytaj, proszę.

Jestem wdzięczna za każdą opinię, ale pragnęłabym bardziej jakieś słowa od siebie, bo te dopiero cieszą. Nawet słowa krytyki czy sugestii są dużo lepsze niż "świetny rozdział", zgodzicie się ze mną? Możecie pisać kompletne bzdury, oceniać bohaterów, mówić jak powinni postąpić czy co powiedzieć. Komentarze z odrobiną chaosu są jak najbardziej mile widziane :) Pamiętajcie, tylko wariaci i wariackie wypowiedzi są coś warte na tym świecie :> Co do imienia kota, wolicie Enter czy Cookie? :D

Zapraszam jeszcze na loved-crazy-loud.blogspot.com Opowiadanie warte przeczytania :>