Rozdział 20 "Umawianie się tanimi dziwkami po nocach nie stawia go w złym świetle?"

1

Obudziły mnie dziwne zapachy dochodzące z kuchni, co było zastanawiające, bo przecież mieszkałam sama. A nie. Louis się wczoraj wprowadził i to pewnie on się krząta po moim apartamencie. Moment, chwila namysłu… Gdy on ostatnio- nie gotował!- próbował gotować prawie poszła kuchenka z dymem, nie wspominając o garnku i dwóch patelniach, które do użytku się już ani trochę nie nadawały.

Wyskoczyłam szybko z łóżka, by zapobiec ewentualnej katastrofie i poczułam okropny ból z tyłu głowy. Trochę przypominał ten po ostrej imprezie z mnóstwem alkoholu i wcale nie byłabym zdziwiona, gdybym przynajmniej była na takiej imprezie, ale teraz…? Co się dzieje?

Ledwo doszłam do kuchni. Cóż, mój wyczyn nigdy nie zakończyłby się sukcesem, gdybym przez całą drogę nie podpierała się ścian.

 Jeden pokój, drugi pokój, trzeci pokój, gdzie ta cholerna kuchnia?!

-O, już wstałaś! Masz ochotę na przepyszne śniadanie?- zapytał szatyn, który był widocznie w szampańskim humorze, bo niemalże śpiewał zamiast mówić normalnie, a jego każdy krok przypominał taneczny.

-Ty gotowałeś?- zignorowałam jego pytanie i zadałam własne, co mogło być odebranie jako coś niegrzecznego, ale przecież musiałam się upewnić, czy owe śniadanie jest zdatne do spożycia.

-Za kogo ty mnie masz? Oczywiście, że nie. Perfekcyjnie zamówiłem- uśmiechnął się promiennie i postawił przede mną talerz z… czymś. No właśnie, nie mam pojęcia jak to się nazywało, ale wyglądało niesamowicie i smakowało jeszcze lepiej.

-Postarałeś się ze śniadaniem, przyznaję, ale powiedź mi, dlaczego niemalże skaczesz z radości, co?- zapytałam ciekawa, bo mojemu przyjacielowi nie schodził uśmiech od ucha do ucha przez cały ten czas.

-Widziałem w salonie kije do golfa i ułożone dołki po całym apartamencie. Poranna partyjka była świetna- powiedział radośnie.

-Grałeś w golfa? Ale że tutaj? W domu? I wszystko jest nienaruszone? Nie mogę wprost uwierzyć- oznajmiłam z szeroko otwartymi oczami, uderzając nerwowo widelcem o kant talerza.

-No może tylko ten wazon obok tego drugiego wazonu za tym ogromnym z roślinką w środku- wyjaśnił, plącząc się w swoich słowach, pomagając sobie machaniem ręką.

-Matko…- westchnęłam ciężko i oparłam czoło o moją dłoń. Nawet nie miałam siły na niego krzyczeć i jeszcze, jeśli dobrze wszystko zrozumiałam, pozbył się tego wyjątkowo okropnego naczynia, które sama miałam ochotę wyrzucić.

Podsumowując, powinnam mu podziękować…?

-A potem pomyślałem sobie, że…- zaczął z entuzjazmem, który szybko znikł i chłopak zastanawiał się, czy kontynuować swoją wypowiedź.

-Dokończ- szepnęłam, dalej chowając twarz w jednej ręce. Ciągle mnie bolała głowa, a proszek, który przed chwilą wzięłam , nie miał nawet czasu, by zacząć działać.

-Bo ja pomyślałem sobie, że moglibyśmy zagrać razem w golfa, ale… takiego rozbieranego- wyszczerzył się gdy to z siebie wykrztusił.

Czy ja dobrze słyszałam?

-Tomlinson, czy tobie też już do reszty się na mózg rzuciło? Oszalałeś?!- krzyknęłam w jego stronę. Nie spodziewałam się takich propozycji.

-Nie, nie oszalałem, pyszczku- oznajmił pewny siebie.

-Pyszczku?! Oooo, zginiesz w okropnych męczarniach, pajacu!- odpowiedziałam i rzuciłam w niego ścierką, którą akurat miałam pod ręką, ale niestety nie trafiłam, bo ten zrobił unik i pokazał mi język.

-Raczej nie- skwitował wesoło. –Widzimy się w salonie- usłyszałam, gdy już znikł z kuchni.

Chyba po moim trupie.

(…)

-Lou, wychodzę spotkać się z Evelyn- zakomunikowałam chłopakowi, ale nie wyglądało, żeby w ogóle zwracał na mnie uwagę, ani na słowa, które do niego skierowałam. –Lou?- powtórzyłam jego imię, ale dalej nie reagował.

-Spokojnie, wszystko jest w jak najlepszym porządku… Dobrze, postaram się, ale przecież nie mogę… Wymyślę coś… Na razie.

Chłopak rozmawiał przez telefon, ale trzymał go z drugiej strony, więc w pierwszym momencie tego nie zauważyłam.

-O, Stella, czy ty… Długo tu stoisz?- zapytał, nerwowo unikając mojego wzroku. To było zdecydowanie dziwne, bo przecież pan Tomlinson zawsze tryskał pewnością siebie.

-Och, nie, sekundę albo dwie, chciałam ci powiedzieć, że wychodzę się zobaczyć z Evelyn i zapytać czy możliwe jest zostawienie cię tu samego- wyjaśniłam łagodnym tonem głosu, poprawiając niesforną grzywkę, gdy ta kolejny już raz nasuwa mi się na oczy.

-Bez obaw, nie mam przecież pięciu lat. Czuję się na dziesięć, a to już coś!- krzyknął, a na jego twarzy pojawił się pewien komfort. Być może dlatego, że nie zapytałam o rozmowę albo… hmm, nie wiem. Ostatnio nie mogę go zrozumieć.

-Wrócę niedługo- odpowiedziałam i wyszłam z pomieszczenia. –Ale naprawdę nie zrobisz niczego głupiego?- spytałam podejrzliwie, wróciwszy się raz jeszcze.

-Wiesz co… Tak mi nie ufać? To mnie wręcz uraziło- stonowany głos chłopaka kazał mi myśleć, że być może albo raczej na pewno nie traktuję go dostatecznie poważnie. Tylko co ja na to poradzę? Niejednokrotnie udowodnił, że nie można go zostawić i oczekiwać, że wszystko będzie w jak najlepszym porządku, gdy wrócisz. Przyzwyczaił mnie do tego. Właściwie jest sam sobie winny.

-Dobrze, przepraszam, postaraj się być grzeczny, dobrze?- podniosłam ręce w geście obronnym.

-Zawsze jestem grzeczny, czyżbyś nie zauważyła?- chłopak, charakterystycznie uniósłwszy brew, zmierzył mnie wzrokiem.

-Nie?

-Jaka szkoda- uśmiechnął się sztucznie. Jego ironię można było rozpoznać od pierwszego dźwięku, spojrzenia, gestu. Wiem, że jedynie się droczył.

-Tak, też ubolewam. Idę- machnęłam mu ręką i skierowałam się w stronę drzwi.

2

-Nareszcie jesteś, już myślałam, że się nie pojawisz. Ostatecznie nic by się nie stało, gdybyś z łaski swojej odbierała moje telefony. Od kilkunastu minut próbuję się do ciebie dodzwonić i nic. Ciągle się odzywa twoja sekretarka i by the way, mówiłam ci, żebyś ją trochę skróciła. Myślę, że pięć sekund przedstawienia się w zupełności wystarczy, a u ciebie jest cały potok słów i to jeszcze w kilku językach!- na dzień dobry musiałam się zmierzyć z wyprowadzoną z równowagi Evelyn, co było wprost spełnieniem moich marzeń, jeśli czujecie ironię.

-Telefon został w domu, wybacz- powiedziałam bardziej z zasady niż jako szczery wyraz skruchy. Nie pierwszy i nie ostatni raz zapomniałam zabrać ze sobą tego urządzenia. –Evelyn, nie rozumiem tylko dlaczego się tak denerwujesz, przyszłam- spojrzałam na wielki zegar na ścianie- ponad dziesięć minut wcześniej, więc wiesz, głęboki wdech i potem wydech- powiedziałam, usiadłam obok niej i stosu wszelkich papierów.

-Wyjaśnij mi, proszę, co się stało z układem?- nie bawiła się w żadne podchody, kroczek po kroczku prosto do celu. Nie, przeszła od razu do sedna sprawy i założyła ręce na piersi.

-Umarł śmiercią naturalną. Wiesz, to ma swoje plusy, strony zainteresowanych nie obwiniają się wzajemnie, żadnych kar prawnych i pieniężnych. Będzie tak, jakby go w ogóle nie było- oznajmiłam poważnie, mając nadzieję, że zrozumiała moją aluzję.

-Nie mogę na to pozwolić- rzekła niezadowolona. -Zresztą tak nagłe zerwanie kontaktu między tobą i Harrym skutecznie poróżni waszych fanów i drzwi do światowej kariery się zamkną na zawsze, Candy. Ja wiem co mówię- dodała z wyższością, jakby pozjadała wszystkie rozumy.

 No dobra, może i jest najlepszą menedżerką na tej półkuli, ale trudno, nie będę tego dłużej ciągnąć. Nie chcę, nie umiem, nie mam na to najmniejszej ochoty. Takie akcje z udawanym partnerem nie są dla mnie.

-Zauważ, że druga strona- pokazałam na palcach dwa i kontynuowałam- również ma gdzieś ciągnięcie tego „związku”- wymachnęłam w powietrze rękami.

-Ja nie wiem, co mam z wami zrobić, dzieciaki. Nie musicie się kochać ani nawet lubić, ale myślałam, że potraficie być profesjonalni. Chyba się pomyliłam- opuściła bezradnie wzdłuż tułowia.

-Starałam się!- fuknęłam ze złością.

Bo przecież się starałam, prawda? 

-Widać za mało- powiedziała zrezygnowania, ale wciąż nie panowała nad emocjami, co było nowością, bo ona zawsze w takich chwilach „zakładała” maskę opanowanej biznes woman. 

Przede mną na niskim stoliku do kawy wylądowała dość duża szara koperta, którą kobieta wyjęła szybkim ruchem z teczki.  W swojej teczce miała wszystko, co akurat było potrzebne w danej chwili. Skoro pofatygowała się coś z niej wyciągnąć, znaczy, że musiało być ważne.

-Co to?- zapytałam w końcu, nie mogąc się oprzeć pokusie zajrzenia do środka.

-Sprawdź- machnęła ręką na pozwolenie, patrząc w zupełnie inną stronę.

Chwyciłam ostrożnie pakunek i włożyłam rękę do koperty. Chwilę później analizowałam to, co pozostało mi w rękach, a mianowicie zdjęcia. Moje. Marca. Nas. Na spacerze.

-Kto to jest, Stella?- zapytała bez cienia zainteresowania.

-Marc- odpowiedziałam bez namysłu, bo nie było się nad czym zastanawiać. Zresztą nie było żadnych przeciwwskazań, by zataić prawdę. My po prostu poszliśmy pozwiedzać Londyn i świetnie się przy tym bawiliśmy.

-Co za Marc?- spytała znudzona, dalej ignorując moją obecność.

-Mój przyjaciel, występował kiedyś w moim teledysku, pamiętasz?- powiedziałam, przekładając kolejne zdjęcie.

-Ty chyba nie mówisz o..?

Zwróciła głowę w moją stronę, szeroko otwierając oczy i buzię, ale nie wykrztusiła nic więcej. Zabrakło jej słów? Niesamowite, to chyba pierwszy taki przypadek.

-Dokładnie o nim- odrzekłam po jakimś czasie, bo wiedziałam, że już go sobie skojarzyła. Właściwie zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. Marc zawsze drażnił się z Evelyn, głównie żartował, a ona brała to wszystko zbyt poważnie. Nie cierpiała, gdy kwestionowano jej polecenia i decyzje, a on to robił… Cóż, dla śmiechu.

-Wiedziałam, że z tym dzieciakiem będą same problemy! Po prostu wiedziałam!- wyrzuciła ręce w powietrze w akcie zdenerwowania.

-A w czym on ci teraz przeszkadza? Rozumiem, że go nie lubisz, bo czasami ci się postawił, ale to było dawno.

-Dalej mi się stawia. Już było tak pięknie. Ty i Harry byliście na językach wszystkich, a pojawił się Marc- prychnęła, wymawiając jego imię- który wszystko popsuł- wyjaśniła surowo.

-Może nie zauważyłaś, wszystko- rozłożyłam ręce na boki, jakbym chciała objąć jakieś wielkie drzewo- popsuło się TROCHĘ wcześniej.

Popatrzyła na mnie sceptycznie i potrząsnęła energicznie głową.

-Co wcale nie oznacza, że nie blokuje mojego każdego kolejnego ruchu w tej grze- odpowiedziała po chwili.

Świetnie, po prostu świetnie. Przyrzekłam sobie kiedyś, kiedy jeszcze nikt o mnie nie słyszał, że gdy tylko uda mi się coś osiągnąć, to nie dzięki dziwacznym prawom show biznesu. Złamałam tą obietnicę, zgodziłam się na ten cholerny układ i stałam się jakimś małym, nieznaczącym pionkiem, który nic nie może.

-Co masz na myśli?- zapytałam niepewnie.

-Stella, czy ty nie czytasz gazet czy coś? Wszędzie są te zdjęcia- skinęła głową na kolorowe fotografie. –Krążą plotki, że masz nowego faceta.

-Nie jesteśmy razem!- krzyknęłam głośniej niż w ogóle zamierzałam.

-Woah- otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, uniósłszy ręce w celu złagodzenia nerwowej atmosfery. –Spokojnie. Ja tylko mówię, co przeczytałam. Poza tym sama widzisz, jak to wygląda. Dwójka dobrze bawiących się ze sobą osób, z czego jedna to dziewczyna, a druga to chłopak. Uśmiech nie schodzi im z twarzy ani na chwilę, nie sądzisz?- spojrzała wymownie, ale nie oczekiwała odpowiedzi. Pytanie retoryczne.

-Owszem, zabawa była przednia- zdecydowałam się jednak odpowiedzieć.

Mruknęła cicho pod nosem, ale nie zrozumiałam ani jednego słowa. Nieistotne, to znaczy- chyba…

-Teraz zobacz to- rzuciła w moją stronę inną kopertę, która pojawiła się nie wiadomo skąd.

Otworzyłam ją szybkim ruchem. To również były zdjęcia zdjęcia moje i Marca, ale widniał też Harry.

-Widzisz różnicę?- zapytała menedżerka, wymawiając każdą sylabę bardzo wyraźnie i podnosząc jednocześnie jedną brew do góry.

No dobra, może ona ma rację, bo teraz to wyglądam jak na pogrzebie. Moja twarz nie wyraża emocji, bije ode mnie chłód i groza. Zupełnie jakbym rozmawiała ozięble z nieznajomym i lekko uśmiechnęła się do dziewczynki, która z nim była.

Wow, rzeczywiście od „miłości” do nienawiści jest bardzo krótka droga, a granica niewyczuwalna. I pomyśleć, że nas kiedyś łączyło „gorące uczucie”.

Westchnęłam głośno.

-Teraz rozumiesz o co mi chodzi? Ludzie plotkowali, plotkują i plotkować będą. Zdradzasz swojego „chłopaka”, bo żadne z was nie powiedziało oficjalnie, że to koniec między wami, ale to właśnie ty zostałaś złapana na „romantycznym” spacerze z przystojniakiem.

Spojrzałam na nią ze złością w oczach.

-Tylko się kumplujemy! No chyba nie powiesz mi, że nie mogę się spotykać z przyjaciółmi z powodu głupiej umowy, która praktycznie nie istnieje?!

-Nie mogę ci zabronić, ale tylko ostrzegam- takie akcje stawiają cię w złym świetle- kolejny już dzisiaj raz kiwnęła na zdjęcia w mojej dłoni.

-A Harry? Jego umawianie się tanimi dziwkami po nocach nie stawia go w złym świetle i przy okazji mnie, jako jego „ oficjalnej dziewczyny”, huh?- zrobiłam cudzysłów w powietrzu przy ostatnich wyrazach.

Evelyn odwróciła wzrok. Podniosła swoją torebkę i założyła ją na wewnętrzne zgięcie łokcia. Druga ręka powędrowała na jedną z szafek, z której wzięła okulary przeciwsłoneczne i umiejscowiła na nosie.

-Wszyscy myślą, że to przez ciebie- szepnęła, wychodząc z pomieszczenia.

3

-Jako poszło spotkanie z Evelyn?- Louis spytał mnie nieoczekiwanie, gdy tylko przekroczyłam próg drzwi.

-A jak miało pójść? Zajebiście po prostu!- krzyknęłam, dalej nie widząc chłopaka, bo zdejmowałam buty w przedpokoju, a on ciągle siedział w salonie.

Usłyszałam ciche „mrau” i kawałek ręki wystającej zza framugi, która miała ochotę coś „podrapać”.

Uśmiechnęłam się pod nosem. Głupek.

-Tak, właśnie, mrau- zakpiłam.

-Co ci powiedziała?- zapytał, opierając się o ramę drzwi jednym ramieniem i krzyżując nogi.

-Nic nadzwyczajnego, tylko, że jestem „bad girl” i takie tam inne, mówię ci, nie ma się czym przejmować- machnęłam ręką beznamiętnie i minęłam go, idąc do salonu.

-Ty? Ale że ty?- zaśmiał się, szydząc z określenia, które do mnie nie pasowało.

-Co się dziwisz? Nie jestem aniołkiem jak wszyscy myślą- uśmiechnęłam się i uniosłam bezradnie ręce.

Spojrzał podejrzliwie w moją stronę, mierząc mnie od stóp do czubka głowy i z powrotem.

-W czym ma się niby przejawiać  ta twoja ciemna strona, hmm?- zapytał i zmarszczył brwi, czekając na odpowiedź.

Zawahałam się przez chwilę i zerwałam kontakt wzrokowy. Patrzyłam nerwowo po ścianach, meblach, firanach, zasłonach, wszystkim. Uświadomiłam sobie, że zatrzymałam oddech, który zaraz szybko próbowałam uregulować.

Czy Evelyn i „oni”, kimkolwiek są, mają rację? Czy to ja jestem powodem stoczenia się Harry’ego? Jakie są w ogóle podstawy, żeby oskarżać mnie o demoralizację?

Zastanówmy się na spokojnie. Oczywiście, mogłam mieć jakiś, mniejszy lub większy, wpływ na jego zachowanie, ale trzeba zauważyć, że czytałam o jego osobie i stylu życia dużo wcześniej i zawierał wiele imprez i kobiet na jedną noc, więc dlaczego…

Nie….

Proszę, nie…

Nie!

Chyba nie miała na myśli, że się „uspokoił” i teraz znowu powrócił od dawnych zwyczajów, kiedy tylko, no cóż,  odeszłam?

-Stella?- Louis pstryknął palcami przed moją twarzą, na co się zlękłam. –Wszystko w porządku?- zapytał, przypatrując mi się uważnie z nutką niepokoju w oczach.

-Ymm, tak, jasne, po prostu jestem trochę niewyspana, to wszystko- skłamałam, robiąc to jak najlepiej umiałam. –Wracając do twojego pytania to- rozłożyłam ręce w geście bezradności- nie wiem.

-Nie przejmuj się i… no nie obraź się, ale nie mogłabyś być zła, a wiesz dlaczego?- zapytał.

Pokiwałam przecząco głową, czekając na dalsze wyjaśnienie.

-Jesteś za miła, nie chcesz nikomu zrobić przykrości, troszczysz się o wszystkich i chcesz dla nich jak najlepiej, przejmujesz się problemami innych bardziej niż swoimi własnymi- powiedział.

Analizowałam każde słowo dokładnie, sprawdzając ich wiarygodność.

-Ciekawe- mruknęłam sceptycznie, przesuwając ciężar ciała na drugą nogę, założywszy rękę na biodro.

-Po prostu dobry ze mnie obserwator, pyszczku- uśmiechnął się, pokazując szereg białych zębów i pyknął mnie w nos palcem wskazującym.

-Louis, mówiłam ci, żebyś tak mnie nie nazywał!- pogroziłam palcem, co wyszło dość komicznie.

-Pasuje do ciebie- mrugnął jednym okiem w moją stronę i odszedł do swojego pokoju z uśmiechem wymalowanym na twarzy.

-Wcale nie!- wytknęłam na niego język, ale zaśmiał się jeszcze głośniej.

-Wcale tak!- usłyszałam po chwili ciszy.

Boże… Z kim ja żyję?

4

-Stella! Nie wiesz przypadkiem, gdzie położyłem moje buty?- zapytał Louis, kręcąc się po całym salonie i skutecznie zasłaniając mi ekran telewizora, gdy akurat leciał mój ulubiony serial.

-Masz na myśli rzuciłem w kąt, bo ty przecież nie potrafisz normalnie niczego położyć?- powiedziałam sarkastycznie, chcąc tylko, by chłopak nie zagłuszał telewizji.

-„Masz na myśli rzuciłem w kąt”- naśladował mój sposób wypowiedzi, ale z piskliwym głosikiem, który drażniłby każdego. –Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne- mruknął niezadowolony i spojrzał na mnie gniewnie, jakby miał zamiar wywiercić swoim wzrokiem dziurę w mojej głowie.

-Przestań marudzić i poszukaj w przedpokoju, tam zazwyczaj wszystko zostawiasz i nigdy po sobie nie sprzątasz- powiedziałam i sięgnęłam do niskiego stolika po miskę popcornu.

-Nie mogę w to uwierzyć!- Tomlinson wrócił do pokoju i fuknął nerwowo.

-Co znowu?- zapytałam z pełną buzią, nie odrywając oczu od ekranu.

-Jeszcze się pytasz? Ja tu w takim stresie, że nic mi przez gardło nie przejdzie i nie mogę wysiedzieć, ba, nawet stać w jednym miejscu przez więcej niż minutę, a ty leżysz i się opychasz!- skwitował mnie, znowu kręcąc się po pokoju.

-A co jest takie stresujące?- zapytałam w końcu, poprawiając się na sofie, bo zrobiło mi się jakoś niewygodnie.

-Wywiad- odrzekł krotko.

Przewróciłam teatralnie oczami i westchnęłam ciężko, zastanawiając się jak powiedzieć delikatnie to, co miałam zamiar.

-Słuchaj Lou- pstryknęłam palcami, by zwrócił na mnie swoją uwagę i wysłuchał mnie przez kilka minut. –Nazywasz się Tomlinson, czyli tłumacząc: człowiek-odwaga. Poza tym jesteś w One Direction, razem z chłopakami udzieliliście dziesiątki wywiadów, o ile nie setki, więc nie masz się czym martwić. Wszystko pójdzie jak z płatka.

-I pewnie by było jak mówisz, ale na pewno nie z takimi nastrojami w zespole. Zayn i Harry nie odzywają się do siebie od tygodnia, Niall marudzi znowu o odejściu z zespołu, a Liam nam wcale nie matkuje, rozumiesz, bo to Daddy- wyjaśnił szatyn i opadł na krzesło, opierając jeden łokieć na stole.

-No cóż, każdy może mieć gorszy dzień- odstawiłam miskę z powrotem na stolik i tym razem sięgnęłam po telefon. –Albo tydzień- dodałam po dość długiej ciszy.

-Pocieszające- mruknął, złączając i rozłączając opuszki swoich palców.

Nie wiedziałam, co jeszcze mogę mu powiedzieć na otuchę, więc sobie darowałam jakiekolwiek monologi, po prostu uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco. Louis odwzajemnił mój mały gest i wydał się w tym momencie bardziej zrelaksowany niż zdenerwowany.

-Oglądaj nas- poprosił, skinąwszy na telewizję. –Kanał pierwszy i trzymaj kciuki- dodał, a po chwili udał się w stronę przedpokoju.

-Będę- krzyknęłam do chłopaka, który właśnie narzucał kurkę na ramiona. Pokazałam mu, że już teraz spełniam jego życzenie, na co ten uśmiechnął się lekko, podnosząc kąciki ust w górę.

Dwie godziny później

Chłopcy wypadli bezbłędnie, niemożliwe wręcz było do zauważenia, że mogą mieć ze sobą konflikty. Najzwyczajniej w świecie to piątka najlepszych przyjaciół. Na dobre i na złe. Szkoda, że tylko przed kamerami tak to się przedstawia.

Louis ciągle nie był przekonany co do opinii pracujących przy tym wywiadzie, gdyż wiadomo- martwią się o swoją pracę, więc lepiej uważać na słowa, bo wystarczy klasnąć w dłonie i na twoje miejsce znajdzie się setka innych chętnych. No i właśnie dlatego szatyn do mnie zadzwonił, aby zapytać jak moje odczucia. Więcej ode mnie nie usłyszał niż od nich. Głównie same pochwały, w końcu zachowali się bardzo profesjonalnie i nie ma się do czego przyczepić. Wyraźnie mu ulżyło.

Jednym z powodów tego, że tak to ujmę- „sukcesu”, było na przykład to, że zadawano im same neutralne pytania. Tematu dziewczyn nikt nie śmiał się nawet poruszać i to nie tylko z uwagi na Harry’ego, ale również Liama. Jeden mógłby wybuchnąć ze złości, a drugi spuściłby głowę i zamilkł na co najmniej tydzień. Organizatorzy musieli dojść do wniosku, żeby ich przypadkiem nie prowokować, więc pytania typu: „jakie były wasze wrażenia pa Brits?” musiały wystarczyć.

Po wywiadzie zaczęłam przełączać kanały, bo przecież jak człowiek chce coś fajnego obejrzeć, jak zwykle nic nie ma, ale nie poddając się, szukałam dalej i nagle usłyszałam dzwonek mojego telefonu.

Wzięłam go do ręki i odczytałam ze zdumieniem cztery literki. Chwilę się wahając, czy odbierać, czy nie, ostatecznie wcisnęłam zieloną słuchawkę.

-Halo?

-Hej Stella, uratujesz mnie?- zapytał, ale zaraz szybko się poprawił -A właściwie nas?

-Mam się bać, Zayn?- niepewnie zadałam pytanie, bo nie wiedziałam, czego mam się spodziewać.

-Nie- zaśmiał się. –To nic strasznego- zapewnił mnie łagodnym tonem głosu.

-Niech będzie- odrzekłam i zapominając, że mnie nie widzi, lekko się uśmiechnęłam. –O co chodzi?- zapytałam ciekawa.

-O Louisa- odpowiedział natychmiast, a ja przewróciłam oczy, gdy tylko dotarło do mnie, że chodzi o szatyna.

-Co ten pajac znowu zrobił?- westchnęłam ciężko, oczekując kolejnej nieprawdopodobnej historii z Tomlinsonem w roli głównej.

-Raczej zapytaj czego nie zrobił–- brunet zdążył powiedzieć niecałe zdanie, a ja usłyszałam z głośnika jakiś zgrzyt i zdaje się, że: „daj mi telefon!”.

Nie myliłam się, ta jakże uprzejma prośba należała do Lou, z którym teraz miałam przyjemność rozmawiać. Znowu, po dziesięciu minutach przerwy.

-Co jest takie ważne, że przerywasz moją rozmowę z Zaynem, huh?- spytałam raczej w mało  sympatyczny sposób, ale szatyn się tym nie przejął.

-Stells, słuchaj, mamy jeszcze sesję zdjęciową i te ubrania, co dostałem, a w szczególności spodnie, na mnie nie pasują, więc proszę, błagam, przywieź mi moje, te czerwone i bluzkę w paski- jakbyś mogła. Proszę.

-W porządku Lou. Jeszcze mi powiedz, gdzie znajdę twoje skarby. Zdołały zobaczyć sypialnię czy zostawiłeś je w przedpokoju?- zapytałam z lekką aluzją.

-W moim pokoju- odpowiedział tak po prostu. Skierowałam się tam, gdzie mi powiedział, ale nie zauważyłam niczego takiego.

-Lou, nie mogę znaleźć- skarżyłam się, ciągle przeglądając stertę ubrań.

-No bo to… nie w twoim apartamencie- wyjaśnił niepewnie.

-Nie masz chyba na myśli–- przerwał mi.

-Mam, dom mój i Harry’ego- wyjaśnił, ale ja doskonale bez tego wiedziałam, co miał na myśli. –Proszęęę- przeciągnął ostatnią literkę i jakby tylko mógł, pomógłby sobie miną małego szczeniaczka, aby mnie przekonać. –Po prostu wejdziesz, weźmiesz ubrania i wyjdziesz. Nikogo tam nie będzie, bo razem z chłopakami jesteśmy tutaj- powiedział, próbując mnie uspokoić…?

-Wiesz Lou, jeden mały problem. Hmm, a właściwie kilka, bo zanim ja się tam dostanę to miną wieki i będzie już dawno po sesji, po drugie nie mam kluczy do tamtego domu i nie, nie będę się wspinać po balkonie- uprzedziłam go wcześniej.

-Ja widzę same ułatwienia. Klucze są w pierwszej szufladzie szafki przy łóżku, a transport… Niech stracę, weź moją m… marcheweczkę- zaproponował z trudem.

-Co za zaufanie!- podsumowałam. –No skoro tak, to chyba nie mam wyjścia. Jakbym nie mogła znaleźć to zadzwonię- powiedziałam i nie dając mu szansy na jakąkolwiek odpowiedź, rozłączyłam się.

5

Na szczęście samochód Louisa nie przypomina marchewki, bo inaczej nie pokazałabym się w nim. To tylko nazwa, cóż adekwatna… jak na właściciela przystało.

Bez problemów weszłam do środka. Skierowałam się prosto po schodach do pokoju chłopaka, ale nie uszło mojej uwadze, że w domu coś się zmieniło… Tylko nie potrafiłam określić co. Nie chcąc sobie zaprzątać głowy prawdopodobnie mało istotnymi szczegółami, skupiłam się na szukaniu potrzebnych rzeczy. Na początek rozejrzałam się po wieszakach, ale tam były same koszulki. Wybrałam losowo jedną w paski, tak, jak mi kazał. Najwyżej będzie się wściekał na siebie za takie głupie instrukcje. Bluzka w paski to bluzka w paski, z małym detalem- że on ma ich setki.

Myślałam, że uniknę przekopywania się przez stertę ciuchów na środku dywanu, ale chyba nie mam wyjścia. Przeglądając pierwszą górę, zaraz ubrania lądowały na innej, aż w końcu zauważyłam, że pod następną koszulką w paski (no co za różnorodność!) coś się poruszyło. Nie zdążyłam pomyśleć, żeby uciekać, ale z prędkością światła do moich szarych komórek doszedł komunikat „Harry ma węża”, co mnie sparaliżowało. Spod białego materiału, zamiast przerażającej bestii, wyskoczyła mała puchata kulka, która chwilę potem trącała noskiem moją dłoń.

-Jak ty się tu znalazłeś, co?- zapytałam kociaka i zaczęłam go głaskać, na co ten zaczął mruczeć z zadowolenia. Moje palce gładziły miękkie futerko zwierzaka, gdy nagle natrafiły na coś o innej fakturze. Mała obroża, taka specjalnie dla kotów, zdobiła szyję futrzaka. I coś na niej, co mnie najbardziej zdziwiło- srebrna zawieszka w kształcie koła z napisem „Candy”.

Mocno mnie to zastanowiło. Dlaczego niby miałby coś takiego umieszczać na plakietce? Nie lepiej było dać tam imię kota? Jak on to wymyślił… Ymm… Enter, zdaje się. Zaśmiałam się w duchu. Tylko Harry mógł tak nazwać zwierzaka.

Futrzana kulka kręciła się po pokoju, musząc wszystko dotknąć swoją ciekawską łapką. Co za psotnik. Ja natomiast dalej szukałam spodni, które w krótkim czasie trafiły w moje ręce. Przynajmniej raz los się do mnie uśmiechnął i nie musiałam na jedną czynność poświęcać co najmniej połowy dnia.

Wyszłam z pokoju, kot za mną. Postanowiłam, że sprawdzę jeszcze, czy ma co jeść i pić, bo wydawał się jakiś wychudzony, co nie było  zaskoczeniem, przecież właścicielem jest pan Styles. Miło się pomyliłam, bo obie miski były pełne, a kuweta czysta. Tylko pogratulować.

Już miałam wychodzić, ale nagle zobaczyłam szkło, całe cztery złączone ściany, które tworzyły „klatkę” dla gada. Spojrzałam do środka przez przezroczystą konstrukcję na ogromnego węża. Jak nic miał chęć mordu w oczach, a to chyba niedobrze.

-Przytulanką to ty nie jesteś- podsumowałam i odeszłam od niego. Chciałam być już jak najdalej, bo tacy „domownicy” mnie aż zanadto przerażają.

Wyciągnęłam już wcześniej klucze do domu, żeby potem nie stać na zewnątrz, szukając ich z bezdennej torebce. Nim zdążyłam złapać za klamkę, drzwi się otworzyły.

-Stella? Co ty tu robisz?- zapytał i popatrzył na mnie tym swoim przenikliwym spojrzeniem.

-Harry… Ja…

____________________________________________________

Hej, misie ♥ Jak widzicie dobiliśmy do okrągłej dwudziestki. Nie mogę uwierzyć, że nie zrezygnowałam z pisania już po trzech rozdziałach, jak to się zdarzało wcześniej, ale o głównie dzięki wam :) Eeee, to nie jest żadne pożegnanie czy coś XD Po prostu muszę wam czasem przypominać, że jesteście wspaniali! :)

Pytania? Poszę śmiało pisać, co tylko paluszki zapragną :) ask.fm/loudmint