Dodatek "List"

A więc to koniec? Wow. Ostatnia część do opowiadania i będzie po wszystkim. Dziwnie nie wymyślać dialogów czy coraz nowszych wydarzeń w życiu Stelli, wiecie? Hmm, zdecydowanie inaczej, bo mimo wszystko przywiązałam się do tego bloga. Huh, jedyne opowiadanie, które doczekało się epilogu, jakiś to sukces jest.

Chyba zdążyliście zauważyć, że raczej piszę po swojemu. Od początku było jedno założenie, założenie z kim ma być Stella. Odpowiedź jest prosta, aż kłuje w oczy. Zastanów się dwa razy nad poprzednim zdaniem, dobra? :)

Nie, nie, zmieniam zdanie, nie będę się jeszcze żegnać, napiszę osobny post, bo teraz za dużo mnie to wyjdzie, ciekawostki i to wszystko. Jeśli macie pytania, jeśli coś jest niejasne w opowiadaniu lub macie wątpliwości, pytajcie śmiało, również na nie odpowiem w kolejnym poście. Teraz nie przedłużam i zapraszam do czytania. No i wiadomo, jak dodatek, to za nic może mieć główną fabułę historii.

Dziewczyna z blond włosami podskoczyła w miejscu, kiedy usłyszała, że ktoś naciska klamkę. Pospiesznie zamknęła kolorowy magazyn, który był przykrywką dla listu, który czytała, kiedy tylko miała okazję. A robiła to zdecydowanie za często, więc starała się ukryć ten fakt całkiem dobrą wymówką- „ciekawe co piszą o mojej najnowszej płycie” i wtedy już nikt dalej nie drążył tematu.

-Umm, hej…- chłopak zamknął za sobą drzwi i odnalazł spojrzeniem Stellę. -Rozmawiałem z Grace. Doszliśmy do względnego kompromisu- powiedział, opierając się o ścianę.

-Względnego?- zapytała ciekawa, nie spuszczając go z oka.

-Względnego- przytaknął. –Nie tak, jakbym sobie życzył, ale była nieugięta - wyjaśnił, podchodząc bliżej i usiadł na skraju łóżka.

-Widzisz, można się czasami pozytywnie zaskoczyć- Stella uśmiechnęła się delikatnie i przysunęła bliżej szatyna. –Na co się dokładnie zgodziła?- zadała kolejne pytanie, niecierpliwie czekając na wszelkie informacje.

-Trzy dni- zdradził jej niezadowolony z takiego obrotu sprawy. Plany obejmowały przecież tydzień, co najmniej…

-Rozchmurz się. Szczerze myślałam, że wyrzuci cię ze swojego gabinetu nim zdążysz porządnie do niego wejść- zachichotała, a Harry zamiast posłuchać jej rady, naburmuszył się jeszcze bardziej.

-No ale jak mam już myśleć pozytywnie, to jest aż trzy dni- westchnął ciężko, podkreślając dobitnie ogrom dni wolnych i pochylił się nad szyją blondynki, by musnąć jej skórę pełnymi pożądania ustami. –Tylko ty i ja…- zamruczał cicho, przesuwając nosem wyżej, bliżej ucha.

-Obiecałeś zagrać golfa z moim tatą- Harry zamarł w miejscu, kiedy wreszcie słowa wypowiedziane przed momentem do niego dotarły. Jeśli miał przyznać bez owijania w bawełnę, oczekiwał innej reakcji ze strony dziewczyny, cichego jęku rozkoszy na przykład.

-Musiałem być bardzo pijany, kiedy to mówiłem- spojrzał na nią z poważną miną. –Bo nie pamiętam…

Stella przewróciła na niego oczami.

-Bo ty właśnie tak mnie słuchasz- mruknęła z sarkazmem i lekką pretensją. To nie była prawda, Harry jej słuchał, wpatrując się w nią jak w obrazek, a czasami tylko wpatrywał, bo mógł godzinami patrzeć na jej uśmiechniętą buzię, zapominając przy tym o całym świecie.

-Słucham cię!- zaprotestował, jednak po chwili dodał dla jasności: -tylko czasami rozpraszasz moje myśli i kierujesz uwagę na inne tory…

Blondynka poczuła na swoim udzie dłoń nieprzerwanie sunącą w górę i dół. Wiedziała, że chłopak robił to celowo, chcąc się odegrać za tą uwagę. Wiedziała też, że jej mocne argumenty na nic się zdadzą, jeśli ona sama nie będzie pewna swoich słów, a z ręką Harry’ego, gładzącą jej skórę- nie będzie, na pewno nie będzie.

Trąciła nosem jego szczękę i szybko odnalazła drogę do warg szatyna. Bez wahania połączyła je ze swoimi. Miała na to ochotę od momentu, kiedy Styles pojawił się w drzwiach, jednak nic nie było w stanie zmusić jej, by się do tego przyznała.

-Spakowałaś się?- przerwała pocałunek, jakby nagle przypomniała sobie o czymś ważnym. Istotnie, pilnowanie szczegółów należało do jej działki.

Mogła przysiąc, że dostrzegła na ustach chłopaka znaczący uśmieszek. Bała się myśleć, jakie myśli krążą po jego głowie.

-Nie- odpowiedział i uśmiechnął się jeszcze szerzej. To ją zakłopotało. Tak po prostu nie miał jeszcze naszykowanych rzeczy? Ona nie potrafiła być tak nieuporządkowana, strasznie ją to denerwowało, jednak w Harrym kręciło… Nuta spontanicznych działań. Czy to jest właśnie reguła, że przeciwieństwa się przyciągają? –Pięć minut, słyszysz? Pięć minut i jestem z powrotem- zapewnił, skradając jeszcze ostatniego buziaka, nim wybiegł z pomieszczenia, trzaskając drzwiami.

Stella pokręciła głową z dezaprobatą, szczerząc się do siebie. Omiotła spojrzeniem jeszcze raz cały pokój, żeby zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Był pełen wspomnień, nie można zaprzeczyć. Jej oczy utkwiły na okładce kolorowego magazynu. Sięgnęła po niego i wysunęła kilka kartek ze środka, znów zatapiając się w treść.

Zatrzymała się na początku drugiego akapitu, wypowiadając bezgłośnie „ja ciebie też”, a w myślach dodała, że jeśli Harry znowu wpadnie na tak głupi pomysł, to osobiście go zabije.

Droga Stello,

jest dziesiąta pięćdziesiąt siedem, od prawie godziny siedzę nad kartką i wpatruję się w te dwa pierwsze słowa. Nie mam pojęcia od czego zacząć, chciałem zawrzeć w tym liście same konkrety, ale gdy o tym myślę, dochodzę do wniosku, że na jednej stronie się nie skończy. Jest tyle rzeczy, o których chciałbym Ci powiedzieć... Prawdopodobnie te kartki wpadną Ci w ręce, gdy już będzie po wszystkim. Chciałbym Cię zobaczyć ostatni raz, ale zdaję sobie sprawę, że jeśli się o to pokuszę, zapomnę, co miałem zaplanowane.

Kocham Cię... Tak, dobrze czytasz. Kocham Cię. Wiem, że załamałem Ci serce, mówiąc, że nie odwzajemniam Twojego uczucia. Uwierz, usłyszeć od ukochanej osoby miłosne wyznanie jest czymś niesamowitym. Poważnie. Przepraszam, że nie odpowiedziałem Ci na głos „ja Ciebie też”, chociaż w myślach krzyczałem to jak opętany. Żałuję do teraz, że nie masz super mocy, by wejść do mojego umysłu i zobaczyć, co się tam dzieje. Byłem tchórzem i ciągle nim jestem, bo nie mam odwagi stanąć przed Tobą osobiście. Zaprzeczyłem swojemu sercu, co było największym kłamstwem mojego życia. Wiem, jesteś mną rozczarowana, ale chyba nie bardziej niż ja sam sobą. Jestem idiotą. Odepchnąłem od siebie miłość swojego życia i skazałem się na patrzenie w Twoje przepełnione bólem oczy. Odebrałem Ci iskierki radości, których już potem nie widziałem, nawet oglądając Twoje najnowsze zdjęcia czy filmy z wywiadów. Przepraszam, tak cholernie przepraszam.

Chyba powinienem Ci powiedzieć, dlaczego odchodzę. Bardzo trudno ubrać mi to w słowa i nawet nie jestem pewny, czy jesteś  w stanie mnie zrozumieć. Pewnie byś się w tym momencie nadąsała, groźnie mrużąc na mnie oczy i zapewnie usłyszałabym, że nie powinienem zakładać tego z góry. Masz rację, ale moje powody są naprawdę niezrozumiałe, nawet dla mnie.

Zawsze wyobrażałem sobie, że Twój szczery uśmiech jest chociaż po części dla mnie. Nie chciałem być samolubny, myśląc, że jestem jego powodem, nie. Uwielbiam sposób w jaki kochasz życie, a ja kocham, gdy kąciki Twoich ust podnoszą się ku górze. I że zarażasz swoim optymizmem wszystkich naokoło, w tym mnie. Więc nie przestawaj się uśmiechać, dobrze?

Nie rób nic głupiego, proszę Cię. Wystarczy mi sensacji z samolotem. Pamiętasz to? Byłaś na pokładzie, kiedy dotarłem na lotnisko. Chciałem zatrzymać Twój lot. Na próżno, maszyna wybiła się już w powietrze. Pobiegłem za nią po pasie startowym. Nie mogłem przestać się obwiniać, bo moja Jedyna jechała na drugi koniec świata, na dodatek- to była moja wina. Podjęłaś decyzję o powrocie do domu, bo Cię zraniłem. Przepraszam. Jest mi za siebie tak okropnie wstyd, gdybym mógł cofnąć czas...

Nie potrafię opisać, co wtedy czułem, widząc płomienie na samolocie i to, jak z przeraźliwym hukiem uderzył o ziemię, nie pozostawiając praktycznie nic z wyjątkiem ognia. Upadłem na kolana z bezsilności. W mojej głowie kłębiło się tyle myśli, przez które nie myślałem racjonalnie. Chciałem, żebyś była bezpieczna. Pragnąłem zamknąć Cię w swoich ramionach i nie puszczać już nigdy. Wyrzuty sumienia zabijały mnie od środka. A Ciebie dalej nie było i wszystko wskazywało na to, że to koniec. Przez pierwsze dni nie potrafiłem egzystować. Louis nalegał na wyjazd do Paryża, nie rozumiałem, dlaczego mu tak zależy. Nie miałem ochoty na nic, czekałem tylko na choćby najmniejszą informację z miejsca wypadku, ale telefon uparcie milczał. Nie mogłem jeść, pić, spać, nie mogłem sobie znaleźć miejsca, całe dnie wypełniał żal. Cały świat stał się w jednym momencie czarny, a moja znikająca nadzieja nie potrafiła go należycie oświetlić.

Byłem na skraju wyczerpania psychicznego i fizycznego, kiedy postanowiłaś zrobić mi żart w hotelu. Myślałem, że jesteś halucynacją, która będzie mnie od tamtej pory męczyć. Ale potem... Los Cię uratował, a mi dał szansę, by wynagrodzić Ci wszystkie smutki. I kolejny raz zawiodłem, mimo że chciałem inaczej. Muszę przyznać, jestem chodzącą porażką.

Wiesz, że wszystkie chwile spędzone z Tobą zaliczam do najszczęśliwszych w swoim życiu? Byłaś spełnieniem moich marzeń. Rządziłaś sceną i listami przebojów, gdy o mnie jeszcze nikt nie słyszał. Znam wszystkie twoje piosenki na pamięć. Och, Boże, pokochałem Cię od pierwszego wejrzenia. Moim pragnieniem było Cię spotkać, jak fan swojego idola. Łudziłem się, że gdy... Wtedy... Żałosne, dopuściłem do siebie myśl, że może Ty też mnie pokochasz...

Opowiadałem Ci kiedyś o Caroline, mam nadzieję, że pamiętasz. Po doświadczeniu z nią od razu odmawiałem, słysząc o jakimkolwiek ustawionym związku, ale sama widzisz jak się skończyło... Twoje imię... Nie trzeba mnie było dwa razy przekonywać. Pomyślałem, że wygrałem życie, wygrałem wszystko. I miałem się czuć za największego szczęściarza przez cały rok!

Obmyślałem różne scenariusze naszego „związku”, który przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Wiedziałem, że jesteś dobra, miła, pomocna, ale teraz to wydaje się być obelgami. Jesteś niesamowita, cudowna, wspaniała, idealna, mogę wymieniać w nieskończoność. A kiedy się całowaliśmy... Musisz wiedzieć, że wszystkie pocałunki, które Ci podarowałem, były prawdziwe. Każde z moich wyznań też miało w sobie coś szczerego. Właściwie nie musiałem nic wymyślać, bo moje serce automatycznie podsuwało językowi słowa. Nie oczekiwałem, że mnie pokochasz. Nie, to by juz musiała być magia, a życie nie jest baśnią. Chciałem być dla Ciebie dobrym przyjacielem, ale chyba nie byłem. Wybacz mi.

Jane powiedziała mi o twoich wszystkich wylanych łzach i nieprzespanych nocach. Nie wiń jej. Miała prawo wygarnąć mi moją głupotę i to, że Cię ranię. Zamierzałem Cię wspierać w chwilach załamania, a sam byłem ich powodem. Ciągle miałem klapki na oczach, chociaż obserwowałem każdy Twój ruch, każde Twoje słowo, analizując je milion i jeszcze jeden raz. Straciłem rozum, jeśli chodziło o Ciebie. Czy to mnie zalicza do obłąkanych?

To wszystko rozrywało mnie od wewnątrz. Skutecznie blokowałem nadzieję, że stanę się dla Ciebie kimś ważnym, ale przyznam szczerze, w ogóle nie zakładałem opcji, że pokochasz mojego najlepszego przyjaciela. Tak, Stella, mówię o Louisie. Tym Louisie. Nie kręć głową, bo i tak mnie nie oszukasz. Trochę Cię znam. Nie zaprzeczaj. Może sama nie potrafisz jeszcze jednoznacznie określić swoich uczuć, ale nie powiesz, że jest Ci obojętny, mam rację? Jest kimś wyjątkowym, od początku był, prawda? Pewnie Cię teraz zaskoczę, ale sama mi to powiedziałaś. Głośno i wyraźnie. Nie pamiętasz? Nie szkodzi, zaraz Ci wszystko wyjaśnię, więc skup się bardzo uważnie i przywołaj do pamięci moment, gdy leżeliśmy w łóżku po nocy filmowej z chłopakami. Zasnęłaś, a ja Cię obserwowałem. Zaczęłaś mówić przez sen, zacytuję Ci: "Kocham Cię... Louis, kocham Cię". Czułem, jakby mi ktoś wbił nóż w plecy, ale potem zrozumiałem, ze skoro mi na Tobie tak bardzo zależy, to nie mogę Cię do niczego zmuszać. Zasługujesz na szczęście i skoro mój najlepszy kumpel mógł Ci je dać, to chyba w porządku, tak? A miłość nie wybiera, ona tak po prostu się pojawia. Czasami niespodziewanie, czasami wręcz odwrotnie- po jakimś czasie. Ty znałaś swoje uczucie wcześniej, niż sobie wyobrażasz.

Pamiętasz tą fotografię po koncercie, tą z Louisem? Mógłbym przysiąc, że kiedy tylko ją ujrzałem, moje serce trzasnęło, rozpadając się na kawałeczki. Wiem, nie byliśmy razem, to był tylko kontrakt, ale tak bolało… Przez całą „rozmowę” starałem się pozbierać, ale nie mogłem.

Wiesz jak to jest patrzeć na osobę, którą się kocha ponad życie, a ona darzy tym uczuciem kogoś innego? To bolesne, ale chyba Cię to nie zdziwiło. To powszechna prawda, promowana w filmach romantycznych. Ale patrzeć na osobę, którą się kocha ponad życie, a ona darzy tym uczuciem inną, bliską Tobie osobę? To jest dopiero istna tortura, tyle Ci mogę powiedzieć. Nie próbuj sobie wyobrażać, zabraniam Ci. Nie chcę, żebyś doświadczyła tego nawet w swoich myślach, tej męczarni, która wpędzała mnie w depresję.

Przepraszam, wziąłem kolejną czystą kartkę, a ona juz jest cała mokra od łez. Przepraszam, że moje pismo jest coraz bardziej nieczytelne, okropnie trzęsą mi się ręce, to dlatego.

Boję się, nie chcę Cię opuszczać, ale wiem też, że nie mogę zostać. Przepraszam za smutek, którego doświadczysz lub którego już doświadczyłaś. Proszę, nie płacz. To jedyne wyjście z sytuacji. Muszę się tylko usunąć z drogi i wszystko będzie o wiele prostsze. Może nie od razu, ale z czasem będzie tak, jak mówię. Zobaczysz.

Stella, powiedz chłopakom, że ich kocham, okej? Oni to wiedzą, ale powiedz im to, proszę. Zawsze chciałem mieć brata, a zyskałem aż czterech. Czterech wspaniałych, których bym w życiu nie zamienił na żadnych innych. Są jedyni w swoim rodzaju. Jezu, ich też nie chcę zostawiać...

Mówiąc na marginesie, nie wiedzą, że jesteś dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką. Nikt tego nie wie. To zrozumiałe, zaciskałem zęby i uparcie milczałem albo szybko zmieniałem temat. Nie chcę litości i nie chcę zranić Louisa. Byłoby straszne, gdyby musiał uważać mnie za rywala, zwłaszcza, że została tylko premiera. Obiecałem, Niallowi, że będziemy w takim samym składzie, jak za pierwszym razem promocji albumu. Skoro to dla niego tak ważne, nie zawiodę go. Przynajmniej nie tym razem.

Nie przedstawiłem Cię mojej mamie. Jestem pewny, że by cię pokochała, zupełnie jak ja. Ale wstydziłem się. Nie, nie Ciebie. Ty jesteś wyłącznie powodem do dumy. Tak bardzo chciałbym móc  powiedzieć jej i siostrze, trzymając Cię za rękę- „to moja ukochana”, ale niestety to wciąż marzenie. One od zawsze pokazywały mi jak traktować kobiety z szacunkiem. Gdyby dowiedziały się o moich czynach i kłamstwach wobec Ciebie... To moja porażka, właśnie tego się wstydzę. I jak ja mam im spojrzeć w oczy?

Pewnie nie będziesz mogła rozczytać wielu słów przez rozmazany tusz długopisu. Nie potrafię opanować łez, one po prostu spadają jedna za drugą, tworząc paskudne kleksy. Przedostają się nawet przez mocno zaciśnięte powieki. Przepraszam za wszelkie ślady, pozostawione na papierze. Nie chciałem, żeby znajdowały się na nim dowody na to, jak bardzo rozbitym i nieszczęśliwym człowiekiem jestem.

Kolejna strona, a ja przecież miałem się streszczać. Nie trzymam się własnych postanowień. To jedna z moich licznych wad, które potrafiłaś zaakceptować (a bądźmy szczerzy- nie jestem idealny, nie jestem nawet w porządku).

Co do Debbie... Też kłamałem. Nie była moją miłością, Ty nią od zawsze byłaś. Tylko czy życzenie sobie kogoś absolutne niezwykłego ma sens? Raczej nie, dlatego próbowałem zagłuszyć moje serce śpiewające dla Ciebie miłosne serenady, przez umawianie się z innymi dziewczynami. Ale popatrz, stał się cud! Chciałem gwiazdkę z nieba i ją dostałem. Jesteś moim migoczącym skarbem, ale nie mogę cię zatrzymywać w ramionach przez wieki. Nie martw się, zajmę Twoje miejsce na niebieskim sklepieniu. Czasem pomyśl o mnie i spójrz w górę. Będę dla ciebie święcił gdziekolwiek się znajdziesz. Czy to szaleństwo, jeśli nazwę się twoim osobistym aniołem stróżem? Możliwe, ale cóż, oszalałem z miłości. Pamiętaj, zawsze będę przy Tobie, obiecuję.

Ale Ty też mi coś obiecaj, dobrze? Opiekuj się Louisem, proszę. I daj mu szansę, on na nią zasługuje. Kocha Cię i wcale się nie dziwię. Jesteś spełnieniem marzeń każdego chłopaka. Delikatna uroda, niebiańskie blond fale, hipnotyzujący błękit w oczach, słodkie, malinowe usta, których miałem okazję posmakować i które stały się moim osobistym nałogiem, spędzającym sen z powiek. A jeśli już zasnąłem, śniłem tylko o Tobie.

Kręci mi się w głowie, zupełnie, jakbym zażył przed godziną całe opakowanie silnych leków przeciwbólowych. Nie, to nie jest mój scenariusz. To byłoby zbyt oczywiste, ktoś z pewnością zauważyłby moje dziwne zachowanie i mógłby mnie powstrzymać. Mój plan musi być jedynie szybki, nie mogę czekać na ratunek, który ku ironii mógłby się pojawić, zwłaszcza, że trafiłem do grona ludzi rozpoznawalnych na ulicy. Szybko nie znaczy bezboleśnie, ale chyba nic nie dorówna złamanemu sercu, wiesz?

Dlaczego poprosiłem Cię o szansę dla Louisa? To proste. Wiem, że i tak byś mu ją dała. Nie byłem u żadnej cholernej wróżki, żeby mi to powiedziała. Ja to po prostu wiem. Jak można nie dać szansy komuś, kto wskoczyłby za Tobą w ogień?

To było tylko kwestą czasu. Wolę oszczędzić sobie dalszych rozczarowań. Louis Cię kocha- nie zrozum mnie źle, ale ja nie mógłbym siedzieć z założonymi rękoma i obserwować was całujących się i cieszących, że macie siebie, że jesteście przeszczęśliwi. Boże, brzmię tak samolubnie i zarozumiale… co nie? Nie miałem zamiaru sprawiać takiego wrażenia, naprawdę. To tak, jakbym uważał, że żaden inny facet nie jest Ciebie wart, prócz mnie oczywiście, ale w rzeczywistości to ja nie zasługuję, by na Ciebie chociażby spojrzeć. A Louis… Jeśli miałbym komukolwiek pozwolić z Tobą być to tylko jemu.

Bądź szczęśliwa, ciesz się każdą chwilą i… Boże, Stella, nigdy się za to nie obwiniaj. To NIE Twoja wina. Jestem dorosły, sam podejmuję decyzję. To mój wybór.

Chyba w tym momencie Cię zostawię. Nie wymyślę już nic sensownego. Pamiętaj, że moje serce zawsze będzie należeć do Ciebie. Ostatnie jego uderzenie dedykuję Tobie. Kocham Cię i przepraszam, tak cholernie mocno. Zobaczymy się później, dobrze? Będę czekał, przysięgam.

 Harry

_________________________________________

Jeśli dotarłaś do tego momentu, zostaw pamiątkowy komentarz.

ASK